ایالات متحده: عمیق ترین شکاف درآمدی از سال 1917 تاکنون

برگردان: آرمان پویان

با توجّه با گزارش معروفی که به تازگی از سوی امانوئل سائز، اقتصاددان دانشگاه کالیفرنیا (برکلی)، منتشر گردیده است، شکاف درآمدی مابین اقشار ثروتمند و فقیر در ایالات متحده از سال 1917 تاکنون، به بیشترین سطح خود رسیده است.[2]

10 درصد بالایی مردم آمریکا، اکنون قریب به 50 درصد کلّ درآمد ها را در اختیار دارند. بنا به گفتۀ سائز "به علاوه، سهم دهک بالایی در سال 2007 معادل 49.7 درصد می باشد؛ یعنی بیش ترین سطح از 1917 تاکنون و حتی بیش تر از سال 1928، که بزرگ ترین مقدار حباب بورس در سال های "متلاطم" دهۀ 1920 بوده است"

به علاوه، افراد "ابر ثروتمند" از رشد اقتصادی اخیر، بیشترین منفعت را برده اند. سائز توضیح می دهد که:"درآمدهای 1 درصد بالایی جامعه، با نرخ 5.9 درصد در سال رشد کرده است (یعنی یک رشد 122 درصدی طی یک دورۀ چهارده ساله). این بدان معناست که درآمد های 1 درصد بالایی، نیمی از کلّ رشد اقتصادی در طی دوران 1993-2007 را به خود اختصاص داده است."

آمارها از رشد روزافزون دو قطب متخاصم مابین کارگران و کارفرمایان آن ها در ایالات متحده حکایت دارد. همگی این مطالب بر خلاف آن افسانه ایست که می گوید در آمریکا، همه در "طبقۀ متوسّط" قرار دارند. حقیقت اینست، همان طور که همیشه در سیستم سرمایه داری بوده است، که ثروتمندان، ثروتمند تر و فقرا، فقیر تر می گردند؛ یا به بیان مارکس، آنان که هیچ کاری انجام نمی دهند، همه چیز دارند و آنان که همه کاری انجام می دهند، هیچ چیز ندارند.

کارگران، تمامی ثروت ها را خلق و کارفرمایانشان عمدۀ این ثروت ها را تصاحب می کنند. در طی دورۀ رونق اقتصادی، طبقۀ کارگر، ثروتی به مراتب بیشتر از معمول خلق کرد، امّا الآن درصد به مراتب کم تری از آن را بازپس می گیرد. این موضوع بر روی یکی از مهم ترین تناقضات سیستم سرمایه داری تأکید دارد.

تنها راه برای پایان دادن به نابرابری های فزاینده، این است که کارگران را مسئول کنترل و ادارۀ دولت و بخش های کلیدی اقتصاد قرار دهیم. اقتصاد می باید به نفع همه جریان داشته باشد، نه برای غنی کردن یک طبقۀ کوچک انگلی. این، همان چیزی است که WIL[3] برای آن مبارزه می کند.