Trump ontmoet Poetin: de wereld op zijn kop

Tot grote schrik van het Establishment in Washington kondigde president Trump aan dat hij van plan was gesprekken te voeren met de man uit het Kremlin. Niemand mocht hierbij aanwezig zijn, met uitzondering van de tolken. Het is bekend dat Donald Trump allergisch is voor beleidsbriefings. Op de bezorgde argumenten van zijn adviseurs antwoordde hij eenvoudigweg dat hij geen voorbereiding nodig had voor de ontmoeting met Poetin.

[Source]

Amerikaanse waarnemers - zowel Republikeinen als Democraten - vreesden dat Trump concessies zou doen aan de Russen om een deal te sluiten over Syrië en andere controversiële kwesties. Hun vrees was gefundeerd. De laatste verklaring van Trump bevestigde de ergste nachtmerries van het Establishment van de Verenigde Staten, de NAVO en de Europese Unie.

Veel commentatoren hebben hun verbazing uitgesproken. Maar we moeten eerder verbaasd zijn dat mensen hierdoor verrast zijn. Trump heeft nooit een geheim gemaakt van zijn verlangen om een deal te sluiten met de man in het Kremlin. Tijdens de Amerikaanse verkiezingscampagne prees Trump Poetin als een sterke leider, met wie hij graag een goede relatie zou willen hebben. Nu hij in het Witte Huis zit, is hij vastbesloten uit te voeren wat hij beloofde.

Maar sterke krachten in de VS en andere landen zijn net even vastbesloten om hem te stoppen met alle middelen waarover zij beschikken. De machtige wapenlobby in Amerika is miljarden dollars waard en zou zich hoogst ongemakkelijk voelen bij elke suggestie dat er wereldvrede zou komen. Dat zou een sterke daling betekenen in de productie van nucleaire bommen, chemische wapens, geleide raketten, oorlogsschepen en onderzeeërs.

Mr. Trump in Europa

Trump arriveerde op de recente NAVO-top met de voorzichtigheid en finesse van een ongelikte beer. Hij blies vuur, uitte bedreigingen, hanteerde de meest schaamteloze pesttactieken en eiste dat zijn bondgenoten meer aan defensie besteden. Hij beschuldigde de Duitse presidente Angela Merkel ervan een Russische marionet te zijn.

Daarna haastte hij zich naar Londen waar Theresa May met spanning op zijn komst wachtte. Trump werd er geïnterviewd voor de reactionaire krant The Sun. In dat interview deed hij de Brexit-deal, die na veel pijnlijke inspanning door de Britse premier bekomen werd - in een wanhopige poging om de scheuren in de leiding van de Tory-partij te lijmen - af als rommel.

Vanuit het oogpunt van diplomatieke etiquette is het niet normaal dat een uitgenodigd buitenlands staatshoofd zich mengt in de interne politieke aangelegenheden van het land dat hij of zij bezoekt. Maar diplomatieke aardigheden hebben zijn nooit aan Donald J. Trump besteed geweest.

"Europa is een vijand"

Net toen de verbaasde politieke commentatoren dachten dat hij geen schokken meer kon veroorzaken, deed hij het weer. Zelfs voordat hij het Verenigd Koninkrijk verliet, liet president Trump de wereld weten dat niet zozeer Rusland, maar meer de Europese Unie de "vijand" van Amerika is. Rusland, voegde hij eraan toe, is eerder een "concurrent".

Dergelijke taal hebben we sinds de periode voor de Tweede Wereldoorlog niet meer gehoord. De bewering dat Europa niet de dichtste bondgenoot van Amerika was, maar eigenlijk een vijand, zorgde voor zenuwachtigheid aan beide kanten van de Atlantische Oceaan. Dat was ongetwijfeld precies wat hij wou. Wie denken die Europeanen eigenlijk dat ze zijn? Ik zet hen allemaal op hun plaats, dacht hij.

Er waren ernstige waarschuwingen dat Poetin de Amerikaanse leider kon manipuleren door hem te overtuigen compromissen te sluiten en concessies te doen. Wat zou hij doen? Zou hij Amerikaanse militaire oefeningen langs de oostflank van de NAVO opschorten? Zou hij die Krim als een deel van Rusland erkennen? Was het zijn bedoeling Amerikaanse sancties op te heffen?

De heer Trump aanhoorde deze waarschuwingen met minachting. Als een ervaren zakenman en speculant van onroerend goed, heeft hij het volste vertrouwen in zijn onderhandelingsvaardigheden: "'Weet je, president Putin is K. G.B.', en dit en dat, 'zei Trump. "Weet je wat? Poetin is in orde. Hij is in orde. Met ons gaat alles goed. Wij zijn mensen. Zal ik voorbereid zijn? Volledig voorbereid. Ik heb me mijn hele leven voorbereid op dit soort zaken. "

De geheime diensten van het Westen zijn gewoon om overal hun tentakels te hebben, om naar elk gesprek te luisteren, om elke e-mail te onderscheppen, om elke brief te openen, en natuurlijk om aanwezig te zijn op elke belangrijke vergadering. Hier werd de deur echter grofweg in hun gezicht dichtgegooid. Ze kunnen hun verontwaardiging uitgesloten te worden van de onderhandelingen tussen twee machtige leiders niet verbergen.

En dat is precies wat de mensen in de CIA en het Pentagon ongerust maakte. Hun grootste angsten werden snel bevestigd. De president begon de dag van de bijeenkomst door de Verenigde Staten de schuld te geven van de slechte relatie met Rusland.

En uiteindelijk maakte de Amerikaanse president zijn meest opzienbarende verklaring:

"Onze relatie is nooit erger geweest dan nu. Dat veranderde echter ongeveer vier uur geleden. Ik geloof dat echt. “ Wat betekenen deze woorden?

Syrië

In werkelijkheid hebben beide mannen elkaar nodig. Poetin heeft Washington nodig om sancties te versoepelen die de economie van zijn land hebben gewurgd. Trump heeft een soort overeenkomst met Rusland nodig om los te komen uit het Syrische moeras. Beide heren hebben er belang bij deze bijeenkomst voor te stellen als een prachtig succes. Hun vijanden hebben precies de tegenovergestelde bedoeling.

Het idee van een deal met Rusland is eigenlijk volkomen logisch vanuit het oogpunt van de belangen van het Amerikaanse imperialisme. In dit geval komen de instincten van Donald Trump veel meer overeen met die belangen dan het hysterische koor van anti-Russische propaganda afkomstig van de CIA en MI5. De basisinstincten van Trump zijn isolationistisch. Dat is waarom hij Amerikaanse troepen uit Syrië wil terugtrekken. Maar om dit te doen, heeft hij een deal met de Russen nodig.

Beide leiders zeggen nu dat ze zullen samenwerken om de crisis in Syrië op te lossen. De VS en Rusland steunen tegengestelde partijen in de reeds acht jaar aanslepende burgeroorlog. Maar die oorlog is nu voorbij. Assad heeft gewonnen en er is geen kracht op aarde die hem kan verwijderen. Het was een nederlaag voor Amerika en haar bondgenoten, Saoedi-Arabië en Israël.

Voor de hardliners in de CIA valt dit moeilijk te slikken. Ze blijven volharden in hun eis om door te gaan met wat in werkelijkheid een onzinnige militaire oefening in Syrië is. Rusland bepaalt er nu de regels van het spel. Om die reden willen de hardliners ook een permanente staat van conflict met Rusland handhaven. Objectief gezien is dat een zinloos en contraproductief beleid.

Trump heeft dat op zijn minst begrepen en bereidt zich voor om Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken. Dat is een belangrijke factor in zijn verlangen om met Poetin tot een overeenkomst te komen.

Trump "schuldig aan verraad"

Trump wekte de woede van de westerse inlichtingendiensten en de Koude Oorlog fanatici door te weigeren de gebruikelijke beschuldigingen tegen Rusland te vernoemen: de annexatie van de Krim, steun voor rebellen in Oekraïne, voor de Syrische regering en de vermeende Russische betrokkenheid bij een zenuwgasvergiftiging in Engeland, waarvan de Britse regering het Kremlin beschuldigt zonder een stukje bewijsmateriaal te leveren.

Maar waardoor de vijanden van Trump zich werkelijk verslikten in hun cornflakes, waren zijn opmerkingen tijdens de persconferentie na zijn tête-à-tête met Poetin, over vermeende Russische bemoeienissen in de Amerikaanse verkiezingen. Op de vraag of hij zijn eigen inlichtingendiensten gelooft, die zeggen dat Rusland zich heeft bemoeid met de verkiezing van 2016 in de VS, of Poetin, die dat ontkent, antwoordde Trump:

"Dan Coats, de directeur van de nationale inlichtingendiensten en andere Amerikaanse inlichtingenfunctionarissen denken dat het Rusland is. President Poetin zei zojuist dat het Rusland niet is. Ik zie geen reden waarom dat wel zo zou zijn. "

Dat wil zeggen dat hij meer geloof hechtte aan wat Poetin zei, dan hetgeen zijn eigen helpers zegden.

Of Trump nu in de zak van Poetin zit, is een kwestie van speculatie. Maar het feit dat alle dames en heren op Capitol Hill goed en wel in de zakken van de grote bedrijven zitten, met name de bankiers en de wapenfabrikanten, staat niet echt ter discussie.

Het Pentagon, de CIA en de andere militaire armen van de staat zorgen voor een zeer winstgevende markt voor wapenbaronnen, die op hun beurt, via een klein leger van lobbyisten in Washington, de beurzen van politici en andere patriottische dienaren van het publiek smeren. Hun verontwaardiging over het vooruitzicht van een vredesdeal met Rusland is een volkomen begrijpelijke uitdrukking van deze voor hen zeer bevredigende zakenrelatie.

"Russische bemoeienis"

Donald Trump klaagt steen en been dat het establishment en de media een heksenjacht tegen hem hebben georganiseerd. Dat is inderdaad het geval. Krachtige delen van de Amerikaanse heersende klasse wilden niet dat Trump werd verkozen. Hij werd gezien als onbetrouwbaar, onstabiel en bovendien oncontroleerbaar. De kandidaat van de Amerikaanse big business was Hillary Clinton.

Clinton werd door veel mensen gezien als de kandidaat van het establishment. Er was - en is nog steeds - een groeiende haat tegen de elite in Washington; tegen de machtigen en bevoorrechten; en tegen de twee partijen die beide de belangen van de rijken vertegenwoordigen: de Republikeinen en de Democraten.

De opstand tegen de gevestigde orde manifesteerde zich in de enorme steun voor Bernie Sanders, die voorstander was van een politieke revolutie tegen de miljardairsklasse. Maar Sanders was kandidaat voor de Democratische Partij en die partij was niet van plan hem toe te staan om president te worden.

In heel de klucht rond de zogenaamde Russische inmenging in de verkiezingscampagne, wordt makkelijk vergeten dat de documenten van de Democratische Partij die naar verluidt door Rusland werden gehackt, inderdaad de twijfelachtige methoden aan het licht brachten die de Democraten gebruikten, inclusief hun vuile manoeuvres om Bernie Sanders te verslaan.

Nadat Sanders was geëlimineerd door de Clinton-kliek, bleef het electoraat nog bitter weinig keuze. Om hun woede tegen de gevestigde orde te uiten, hebben velen gestemd op Trump, die zich op demagogische wijze profileerde als een anti-establishment kandidaat.

De Democraten hebben een zeer eenvoudige verklaring voor de overwinning van Trump: ze geven de Russen de schuld. Dat bewijst enkel dat ze tot op de dag van vandaag niet hebben begrepen waarom Trump de verkiezingen won. Ze organiseerden een campagne waarin ze beweerden dat de Russen verantwoordelijk waren voor het hacken van computerbestanden, wat volgens hen het resultaat van de verkiezingen besliste. Maar beweren dat het Kremlin de stem van miljoenen Amerikaanse burgers heeft bepaald, is extreem kinderachtig.

Ongekende crisis

De huidige politieke situatie in Amerika en op internationale schaal kent geen precedent in de geschiedenis. Een gekozen president bevindt zich in permanente confrontatie met de meerderheid van de staat, de media, de FBI, de CIA en alle andere geheime diensten die de heersende klasse gebruikt om Trump af te schudden.

De politieke crisis in de VS heeft de verdienste dat ze een loepzuiver licht werpt op de ware aard van de zogenaamde burgerlijke democratie.

Het systeem waarbij de verkiezingen altijd resulteerden in de afwisseling van twee burgerlijke partijen - de Democraten en de Republikeinen - was meer dan honderd jaar een stevige pijler van politieke stabiliteit. Maar nu begint dat systeem af te brokkelen. De verkiezing van Trump heeft, tegen alle verwachtingen in, een massale onvrede in de Amerikaanse samenleving aan de oppervlakte gebracht.

Op een eigenaardige, reactionaire manier weerspiegelde Trump die ontevredenheid. Dat was de reden waarom het establishment en haar media tegen hem waren. Na zijn verkiezing troostte de heersende klasse zichzelf in de overtuiging dat ze hem wel konden controleren zoals ze steeds doen met non-conformisten. Maar dit bleek een misrekening te zijn. Ze bleken niet in staat om Donald J Trump onder controle te houden en namen daarom hun toevlucht tot een woeste campagne om hem in diskrediet te brengen en hem uit zijn ambt te drijven. Dat is de echte oorzaak van de luidruchtige en aanhoudende campagne over "Russische bemoeienissen" bij de verkiezingen van 2016.

Trump is een reactionair politicus waar we tegen zijn. Maar het is even waar dat de Democraten ook reactionaire politici zijn die dezelfde klassenbelangen vertegenwoordigen als de huidige bewoner van het Witte Huis. We mogen hen niet steunen, in welke vorm dan ook. Indien een socialistische kandidaat was verkozen, hadden we vanwege de democraten dezelfde soort campagne gezien, maar dan maal duizend.

Het spreekt voor zich dat de buitenlandse politiek van zowel Donald Trump als Vladimir Poetin de belangen van de heersende klassen in Rusland en Amerika weerspiegelen. Van beide valt niets progressiefs te verwachten.

De arbeidersklasse moet zich verzetten tegen Trump, maar moet dit doen vanuit haar eigen, onafhankelijke klassenpositie. In geen geval mag de Amerikaanse linkerzijde worden misleid om haar krachten te bundelen met de Democraten. Achter hun oppositie tegen Trump gaat een cynisch eigenbelang schuil en de verdediging van het kapitalisme en het imperialisme.

In laatste instantie verdedigen de Democraten precies dezelfde klassenbelangen als de Republikeinen. Het belangrijkste bezwaar van de Democraten tegen Donald Trump is dat hij die reactionaire politiek uitvoert en niet zij. Hun echte doel is de kapitalisten en imperialisten efficiënter te dienen dan de huidige bewoner van het Witte Huis. Dat is geen doelstelling waar de arbeidersklasse enige sympathie voor kan hebben.