Συρία: Ο λαός έχει υποστεί αρκετά – Η τρομοκρατία δε θα σώσει το καθεστώς

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011:Από την αυθόρμητη διαδήλωση των 1500, που κατέληξε με τον υπουργό των Εσωτερικών να απολογείται στο πλήθος στη Δαμασκό, στους χιλιάδες της Ντεράα που αντιμετώπισαν αληθινά πυρά από τις δυνάμεις ασφαλείας, και τις διαδηλώσεις στις κουρδικές περιοχές, όλα συντείνουν στο εξής: η Συρία είναι στα πρόθυρα της επανάστασης.

Η Μουχαμπαράτ [η κρατική ασφάλεια] εργάζεται νυχθημερόν στην προσπάθειά της να σβήσει τις "φλόγες", προτού το καθεστώς περικυκλωθεί, ενώ η αντίδραση του κράτους αποδεικνύει ότι η απειλή είναι πραγματική: πάνω από 300 πολίτες συνελήφθησαν και τέσσερις σκοτώθηκαν από πυρά στην Ντεράα την Παρασκευή. Την Κυριακή στην ίδια πόλη, η έδρα του κόμματος Μπάαθ, το δικαστικό μέγαρο και άλλα κυβερνητικά κτίρια πυρπολήθηκαν από διαδηλωτές, οι οποίοι ζητούσαν την απελευθέρωση των μαθητών που είχαν συλληφθεί για ένα γκράφιτι κατά του καθεστώτος.

Δαμασκός: "Ο συριακός λαός δεν εξευτελίζεται"

Στις 11.30 π.μ. στις 17 Φεβρουαρίου, ένας νεαρός άντρας, ονόματι Ιμάντ Νασέμπ, βρισκόταν στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο αδερφός του Αλάα, στο δρόμο προς το κατάστημά τους κοντά στη Σουκ Αλ Χαμιντιγέχ. Όταν έφτασαν σε ένα φωτεινό σηματοδότη που δε λειτουργούσε από πολλές μέρες, ένας αξιωματικός της τροχαίας που διεύθυνε την κυκλοφορία τους ένευσε να περάσουν, για να τους σταματήσει λίγο παρακάτω ένας άλλος τροχονόμος. Μη ξέροντας τι να κάνουν  αναγκάστηκαν να σταματήσουν επιτόπου στη διασταύρωση. Τότε ο αστυνομικός τους "επέπληξε" γιατί στάθμευσαν αντικανονικά, λέγοντας στον Αλάα: "Κουνήσου, γρήγορα ρε...". Η συριακή εφημερίδα Al-Watan στη συνέντευξη που πήρε από τον Ιμάντ [link:http://www.alwatanonline.com/local_news.php?id=5472] παρέλειψε τα λόγια του τροχονόμου, αλλά εύκολα συνάγει κανείς τα αποσιωπηθέντα. Ο νεαρός ρώτησε απορημένος γιατί τους προσέβαλε και η απάντηση του οργάνου στον Αλάα ήταν: "δεν τσακιστήκατε ακόμα ρε...;". Όταν άρχισαν και οι δύο να διαμαρτύρονται για τη συμπεριφορά του, έφτασε στο σημείο να τους απειλήσει επειδή δεν είχαν βάλει τις ζώνες τους, πράγμα που είναι στα αλήθεια κωμικό, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι οι οδηγοί που φέρουν ζώνες ασφαλείας στη Δαμασκό είναι τόσοι πολλοί όσοι κι οι ευγενείς ένστολοι... "Δώσε μας κλήση αλλά μη μας εξευτελίζεις", του είπαν και επέστρεψαν πεζή στο σημείο πριν τη διασταύρωση, για να διαμαρτυρηθούν στον ανώτερό του αξιωματικό, που είχε το βαθμό του ταγματάρχη.

Όταν αντιλήφθηκε το σκοπό τους, έξαλλος ο αστυνομικός έτρεξε προς το μέρος τους. Αγνοώντας την εντολή του ανωτέρου του να επιστρέψει στη θέση του, φώναξε: "Τι, θα παραπονεθείτε κιόλας; Χτυπήστε με αν τολμάτε, γιατί δεν θα σας περάσει". Ο Αλάα του απάντησε πως δεν άξιζε τον κόπο. Τότε ο αστυνομικός σήκωσε το κλομπ του και τον χτύπησε στο πρόσωπο. Όταν ο Ιμάντ θέλησε να τον βοηθήσει δύο ακόμη αστυνομικοί χίμηξαν καταπάνω τους και σε λίγο οι δύο νεαροί βρίσκονταν στο έδαφος γρονθοκοπημένοι. Έπειτα τους έσυραν σε μία γωνία και συνέχισαν να τους ξυλοκοπούν.

Κανονικά αυτή θα ήταν η αρχή μιας πολύ άσχημης περιπέτειας για τον Αλάα και τον Ιμάντ, τους δύο Σύριους αδελφούς, που αρνήθηκαν να υποστούν έναν κατάφωρο εξευτελισμό· αλλά εκείνη τη μέρα κάτι πολύ διαφορετικό συνέβη. Οι κραυγές τους τράβηξαν την προσοχή των περαστικών και εκατοντάδες άρχισαν να συρρέουν στον τόπο της συμπλοκής. Τελικά, το πλήθος απέσπασε τους άτυχους νεαρούς από τα χέρια της αστυνομίας. Στο σημείο αυτό ο ταγματάρχης της τροχαίας, στον οποίο είχαν επιχειρήσει να παραπονεθούν, για να τους απειλήσει με κλήση για παρακώλυση της κυκλοφορίας -το αυτοκίνητό τους είχε αφεθεί αφύλακτο σε σημείο που απαγορευόταν η στάθμευση- όταν είδε το αίμα να αναβλύζει από το μάτι του Αλάα, έσπευσε κοντά του και προσφέρθηκε εθελοντικά να δώσει το δικό του μάτι, σε περίπτωση που ο νεαρός κινδύνευε να το χάσει. Υποσχέθηκε και στους δύο ότι, εάν έμπαιναν όλοι μαζί στο αυτοκίνητο για να πάνε στο αστυνομικό τμήμα, θα ανέκριναν τους αστυνομικούς που ενεπλάκησαν στο περιστατικό.

Πολλοί από το συγκεντρωμένο πλήθος τους προειδοποίησαν να μην το κάνουν, αν δεν ήθελαν να υποστούν νέο ξυλοδαρμό. Βλέποντας τα πράγματα να παίρνουν άσχημη τροπή, ο αξιωματικός άρχισε να διαπραγματεύεται με τους συγκεντρωμένους λέγοντάς τους πως, όποιος ήθελε να τους συνοδεύσει, για να βεβαιωθεί ότι δεν επρόκειτο να κακοποιηθούν τα δύο αδέλφια, ήταν ευπρόσδεκτος, αλλά εντέλει μόνο δύο μπορούσαν να τους ακολουθήσουν.

Εκείνη τη στιγμή ο αστυνομικός από το τμήμα της Χαμιντιγέχ έφτασε συνοδεία πέντε συναδέλφων του και άρχισαν να δέρουν ομαδόν με τα κλομπ τούς άτυχους νεαρούς. Σύμφωνα με τον Ιμάντ, ο ταγματάρχης χτύπησε τους κατωτέρους του και προσπάθησε να τους υπερασπιστεί. Τότε, το πλήθος όρμησε κατά των αστυνομικών. Στο χάος που επικράτησε ο ταγματάρχης φυγάδευσε τα δύο αδέρφια και, όπως κατέθεσε ο Ιμάντ, κατέφυγαν μαζί του σε ένα γειτονικό κτίριο για να προστατευτούν. Κατά πόσον τα αδέρφια προστατεύθηκαν από την αστυνομία ή η αστυνομία από το πλήθος δεν μπορούμε να ξέρουμε. Όποιες κι αν ήταν οι προθέσεις του ταγματάρχη, το πλήθος, που ξεπερνούσε πια τους 1.500, εξέλαβε την κίνηση ως σημάδι ότι απομάκρυναν τα θύματα με σκοπό να τα κακοποιήσουν περαιτέρω. Έτσι, συγκεντρώθηκαν μπροστά από την είσοδο του κτιρίου απαιτώντας να απελευθερωθούν άμεσα οι δύο νεαροί.

Ο ταγματάρχης κάλεσε το διευθυντή του αστυνομικού τμήματος της Χαμιντιγέχ, που ζήτησε συγγνώμη από τα δύο αδέρφια. Στη συνέχεια, κατέφθασε ο αρχηγός της αστυνομίας της Δαμασκού, που μίλησε στους δύο άτυχους νέους και όπως διαβεβαίωσε ο Ιμάντ ήταν πολύ ευγενικός. Ο αρχηγός κάλεσε από τηλεφώνου τον ίδιο τον υπουργό των Εσωτερικών και αυτός με τη σειρά του μίλησε στον πατέρα των αδερφών, που είχε έλθει στο μεταξύ, τον ρώτησε για την κατάστασή τους και τον προσκάλεσε στο γραφείο του μαζί με τους δύο γιους του· πάλι με τη μεγαλύτερη δυνατή ευγένεια.

Αρχηγός και πατέρας προέτρεψαν τους συγκεντρωμένους να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αλλά ο κόσμος απαίτησε να έρθει αυτοπροσώπως ο υπουργός στο σημείο των συμβάντων. Έτσι κι έγινε μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Στις ιαχές "Ο συριακός λαός δεν εξευτελίζεται" ο πανίσχυρος υπουργός Εσωτερικών εγκατέλειψε το γραφείο του για να βρεθεί περικυκλωμένος από μάζες πολιτών και να υποχρεωθεί εν μέση οδώ να τους απευθύνει το λόγο.

"Τι είναι αυτό", ρώτησε, "διαμαρτυρία;", μια ξεκάθαρη απειλή, αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που βρίσκεται εν ισχύι από το 1963· στην οποία μερικοί από τους συγκεντρωμένους απάντησαν γελώντας "ω, όχι, προς Θεού, δεν είναι διαμαρτυρία!". Ανεξαρτήτως όλων αυτών, δήλωσε πως τα δύο αδέρφια ήταν ελεύθερα κι ότι θα διεξαγόταν μια πλήρης διερεύνηση των  περιστατικών βίας που συνέβησαν εκείνη τη μέρα.

[link:http://www.youtube.com/watch?v=qDHLsU-ik_Y]

Αυτό δεν ήταν παρά μόνο η αρχή. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα στη Δαμασκό οργανώθηκαν διαμαρτυρίες μέσω ενός γκρουπ στο facebook, το οποίο μέχρι πρότινος δεν μπορούσε να συγκεντρώσει περισσότερους από μια χούφτα ανθρώπους. Ο "πάγος" έλιωσε και τώρα το κύμα της διαμαρτυρίας γιγαντώθηκε, με ένα από τα κύρια συνθήματα να είναι δανεισμένο απευθείας από τη διαδήλωση υπέρ του Ιμάντ και του Αλάα -"Ο συριακός λαός δεν εξευτελίζεται"- παράλληλα με όσα καταγγέλλουν τη διαφθορά και την καταστολή.

Η συμπεριφορά του αστυνομικού της τροχαίας στη Χαμιντιγέχ - περιφρονητική, αυθάδης, αλαζονική απέναντι στους Σύριους πολίτες και άκρως βίαιη στην όποια πιθανή πρόκληση- δεν αποτελεί σπάνια περίπτωση. Αντικατοπτρίζει τη γενική εικόνα ολόκληρου  του στρώματος των γραφειοκρατών, των δημόσιων υπαλλήλων, της αστυνομίας και των λοιπών αξιωματούχων, που επί δεκαετίες θησαύριζαν σε βάρος του λαού. Η σήψη του κρατικού μηχανισμού ξεκινάει από τα ψηλότερα κλιμάκια και φτάνει ως τα χαμηλότερα. Παντού στη χώρα από τα συνοριακά φυλάκια μέχρι την αναμονή στην ουρά για μια ταυτότητα, η σχέση ανάμεσα στο κράτος και το συριακό λαό ρυθμίζεται από τους ίδιους κανόνες: "rashwah wa wastah" - δωροδοκίες και πελατειακές σχέσεις. Θέλεις να αποκτήσεις πρόσβαση στο ιατρικό σου αρχείο; Χρειάζεσαι επιδοτούμενη κατοικία; Θέλεις να ανανεώσεις το διαβατήριό σου; Πρέπει να "λαδώσεις" τον αρμόδιο.

Ακόμη κι ο πιο ταπεινός υπάλληλος θεωρεί τον εαυτό του ένα Ναπολέοντα Βοναπάρτη και απαιτεί από τους συμπολίτες του τον ανάλογο σεβασμό καθώς και το ανάλογο αντίτιμο που τον εξασφαλίζει· περπατά με τη μύτη ψηλά και αναμένει από τους Σύριους να σκύβουν το κεφάλι όταν αυτός κραυγάζει, όταν τους προσβάλλει, όταν τους ταπεινώνει, αλλά στο τέλος να υποβάλουν τα σέβη τους καθώς οφείλουν. Έχει την εξουσία να τους χτυπήσει, να τους "εξαφανίσει", να τους καταστρέψει με μια απλή αναφορά στους ανωτέρους του.

Αυτή είναι η αληθινή αιτία που βρίσκεται πίσω από το ξέσπασμα στη Χαμιντιγέχ. Ο συριακός λαός έχει ανεχτεί αρκετά και, όταν είδε αυτήν τη μεταχείριση δυο νέων ανθρώπων, το αίσθημα καταπίεσης για κάθε προσβολή που είχε δεχτεί στα χέρια των αρχών ξεχείλισε. Τώρα που αφυπνίστηκε δεν υπάρχει πισωγύρισμα.   

Πυροβολισμοί στη Ντεράα

Σημαντικές διεργασίες συντελούνται 100 χλμ. νότια της Δαμασκού, στην πόλη Ντεράα. Στις 6 Μαρτίου, γύρω στα είκοσι αγόρια ηλικίας κάτω των δεκαπέντε συνελήφθησαν για συνθήματα, που έγραψαν στους τοίχους σε διάφορα σημεία της πόλης, μεταξύ των οποίων το ακόλουθο: "Ο λαός θέλει την ανατροπή του καθεστώτος". Η πράξη τους, εμπνευσμένη από τις επαναστάσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, τράβηξε την προσοχή των αρχών.

Την Παρασκευή 18 Μαρτίου, μια διαδήλωση υπέρ της απελευθέρωσης των αγοριών και ενάντια στο αυξημένο κόστος ζωής και τη διαφθορά κατεστάλη από τις δυνάμεις ασφαλείας όχι με δακρυγόνα ή πλαστικές σφαίρες, αλλά με πυρά πολυβόλων και με την από αέρος ενίσχυση στρατιωτών.

Η κηδεία έγινε το Σάββατο έξω από την πόλη. Ένα μεγάλο πλήθος συγκεντρώθηκε και το αίσθημα που επικρατούσε ήταν αυτό της οργής. Ακούστηκαν συνθήματα ενάντια στην οικογένεια Άσαντ, που την κατήγγελλαν ως διεφθαρμένη. Χιλιάδες πενθούντες Σύριοι φώναξαν "Επανάσταση"! Κόσμος ξυλοκοπήθηκε, ρίχτηκαν δακρυγόνα και τοξικό αέριο CS και έγιναν εκ νέου συλλήψεις. Διαδηλωτές που διέφυγαν, στο δρόμο της επιστροφής από την κηδεία βρήκαν τις εισόδους της πόλης κλειστές -όπως παραμένουν μέχρι σήμερα.

Την Κυριακή 20 Μαρτίου εξαγριωμένοι πολίτες ξεχύθηκαν στην πόλη, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση έστελνε μια αντιπροσωπεία για να ζητήσει συγγνώμη από το λαό της Ντεράα και να υποσχεθεί μια έρευνα σχετικά με τα θύματα. Η αντιπροσωπεία συνάντησε μερικούς "εξέχοντες" τοπικούς αντιπολιτευόμενους, οι οποίοι απαίτησαν την παραίτηση του κυβερνήτη, την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, τη σύλληψη όλων όσοι πήραν μέρος στο μακελειό, τη διάλυση του τοπικού τμήματος της μυστικής αστυνομίας και την κατάργηση των διαδικασιών έγκρισης από την αστυνομία για όλες τις αγοραπωλησίες ιδιοκτησίας.

Αν λάβουμε υπόψη μας το αυθόρμητο του κινήματος, είναι φανερό ότι οι προαναφερθέντες ηγέτες δεν το εκφράζουν πραγματικά. Την ίδια μέρα που αυτοί συναντώνταν με την κυβερνητική αντιπροσωπεία, χιλιάδες διαδηλωτές εξεγείρονταν. Αρχικά κατέστρεψαν ένα άγαλμα του Χαφέζ Αλ Άσαντ (πρώην προέδρου της χώρας και πατέρα του νυν) για να εισβάλουν στη συνέχεια και να πυρπολήσουν την έδρα του κόμματος Μπάαθ, ένα δικαστήριο, και δύο κτίρια του συλλόγου νεολαίας και της επαναστατικής ένωσης. Πυρπόλησαν επίσης ένα κτίριο της Syriatel, μια επιχείρηση κινητής τηλεφωνίας ανήκουσα στον ανεψιό του προέδρου Ραμί Μαχλούφ, που διαθέτει μια περιουσία δισεκατομμυρίων δολαρίων και θεωρείται ο πλέον ισχυρός επιχειρηματίας σε όλη τη χώρα.

Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, εφάμιλλη των όσων συνέβησαν στη Δαμασκό, που ο πρόεδρος Μπασάρ Αλ Άσαντ διέταξε αυτοπροσώπως την απελευθέρωση των συλληφθέντων νεαρών, απέπεμψε τον κυβερνήτη και δεσμεύτηκε για τη διερεύνηση των δολοφονιών εκ μέρους της αστυνομίας στην πόλη Ντεράα. Όπως όμως και στη Δαμασκό με τον υπουργό Εσωτερικών οι παραχωρήσεις που αποσπάστηκαν εκ μέρους του προέδρου είναι πιθανώς το πρώτο βήμα και μόνο.

Η επαναστατική κληρονομιά δεν θα χαθεί

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η αντιαποικιακή επανάσταση στη Μέση Ανατολή προχώρησε περισσότερο στη Συρία απ' ό,τι στη Λιβύη ή την Αίγυπτο, καθώς κατάργησε τον καπιταλισμό. Η σταλινική Σοβιετική Ένωση όμως εξασφάλισε ότι στη Συρία θα υπήρχε ένα αντίγραφο του προλεταριακού βοναπαρτιστικού καθεστώτος.

Η εθνικοποίηση της οικονομίας δεν προήλθε από τα κάτω, από τη δράση του ίδιου του επαναστατημένου λαού, αλλά από αξιωματικούς του στρατού και του κόμματος Μπάαθ. Ο σχεδιασμός της οικονομίας αποτέλεσε ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός που επέτρεψε στους Σύριους να αποκτήσουν δωρεάν υγεία, παιδεία, ένα πρόγραμμα  δημόσιας επιδοτούμενης κατοικίας και την εισαγωγή της εξάωρης εργάσιμης ημέρας. Όλες αυτές οι κατακτήσεις δεν μπορούν να συγκριθούν με τη φτώχεια που επικρατούσε στις καπιταλιστικές χώρες της Μέσης Ανατολής. Η γραφειοκρατία όμως επωφελούμενη από τη σχεδιασμένη οικονομία κατάφερε να βάλει χέρι στα δημόσια ταμεία.

Είναι σημαντικό ότι πάνω σε αυτήν τη βάση το συριακό καθεστώς είχε μια ορισμένη δημοφιλία, που εκτεινόταν πέρα από τα σύνορα της χώρας. Σε όλη τη Μέση Ανατολή η έκκληση για μια Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία έβρισκε ανταπόκριση στις εργαζόμενες μάζες και το καθεστώς κέρδισε μια κάποια αναγνώριση από αυτές, εν αντιθέσει προς τους κυβερνήτες των καπιταλιστικών χωρών, που ήταν απασχολημένοι με το να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα αφεντικά τους στην Ουάσινγκτον. Παρόλα αυτά, η χώρα κυβερνιόταν από μια εκτεταμένη γραφειοκρατία σε διαπλοκή με τη στρατιωτική ελίτ. Οι εργάτες δεν ασκούσαν τον παραμικρό έλεγχο στην οικονομική λειτουργία και ο γραφειοκρατικός σχεδιασμός δεν μπορούσε να υποκαταστήσει το έλλειμμα δημοκρατίας. Η εκτεταμένη σπατάλη και διαφθορά αδρανοποίησαν εν τέλει την οικονομία.

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οι αδυναμίες του συστήματος έγιναν ακόμη πιο εμφανείς και όπως στην Κίνα, το Βιετνάμ και τα άλλα σταλινικά κράτη η γραφειοκρατία ανακάλυψε πως μπορούσε να βγάλει εύκολα χρήματα από τη "φιλελευθεροποίηση". Η εισαγωγή του καπιταλισμού δεν προσέφερε τίποτα στη βελτίωση της ζωής των απλών Σύριων, που εξακολούθησαν να κυριαρχούνται από τους ίδιους γραφειοκράτες και το στρατό. Ωστόσο, αυτή η ανάστροφη διαδικασία έκανε κάποια μέλη της άρχουσας τάξης να πλουτίσουν στο έπακρον. Αξιωματούχοι με διασυνδέσεις, όπως ο Ραμί Μαχλούφ, έκαναν περιουσίες δισεκατομμυρίων. Η εταιρεία του, Syriatel, ελέγχει το 55% της αγοράς κινητής τηλεφωνίας. Ο ίδιος θέλησε να επιβάλει εκβιαστικά στη Mercedes τη μεταξύ τους συνεργασία, απειλώντας σε περίπτωση που δεν περνούσε μέσω των δικών του επιχειρήσεων, να της κλείσει την πόρτα των εισαγωγών.

Οι ίντριγκες ανάμεσα στις διάφορες κλίκες δεν βοήθησαν το καθεστώς. Για μια περίοδο ο μεγαλύτερος υπερασπιστής της κατάστασης έκτακτης ανάγκης ήταν ο Άμπντ Αλ Χαλίμ Χαντάμ, ο τότε αντιπρόεδρος, που δήλωσε ότι όποιος αντιτίθεται σε αυτήν δεν έκανε άλλο από το να ενισχύει το Ισραήλ και να απειλεί την εθνική ασφάλεια. Ήταν ένας πολύ πλούσιος άντρας που είχε στην κατοχή του ακίνητα αξίας εκατομμυρίων σε όλη τη Συρία, συμπεριλαμβανομένων πολυτελών ξενοδοχείων και εστιατορίων. Αυτομόλησε στη Γαλλία πουλώντας την ακίνητη περιουσία του σε Σαουδάραβες πρίγκιπες, αποκομίζοντας έτσι ένα πακτωλό χρημάτων, ενώ την ίδια στιγμή γινόταν πράκτορας του ιμπεριαλισμού. Αυτός ο στυλοβάτης του καθεστώτος μετατράπηκε ξαφνικά σε έναν φανατικό αντιφρονούντα, που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ότι πολλοί καθεστωτικοί ανακάλυψαν ξαφνικά, και το έκαναν δημοσίως γνωστό, πόσο διεφθαρμένος ήταν αυτός ο κύριος.

Πριν ξεσπάσουν οι τελευταίες διαμαρτυρίες, οι Σύριοι συνήθιζαν να εκφράζονται με ένα μακάβριο χιούμορ που δύσκολα το συναντάς σε όλη τη Μέση Ανατολή. Όλοι γνώριζαν πόσο "αληθινό" ήταν το σοκ που υπέστη το καθεστώς με αυτή την αποκάλυψη σχετικά με τον πρώην αντιπρόεδρο· όπως επίσης γνώριζαν πως όταν υπουργοί και πρωθυπουργοί αυτοκτονούσαν κάποιοι "τους είχαν αυτοκτονήσει"...

Στη Συρία υπάρχει μια νέα καπιταλιστική τάξη συνυφασμένη με το παλαιό σταλινικό κράτος, ενώ την ίδια στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι στα ανατολικά της χώρας έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν, εξαιτίας της πεντάχρονης "λειψυδρίας"· πολλοί από αυτούς στη Ντεράα. Αυτή είναι η νέα Συρία και ο νέος Άσαντ, ίδιος κι απαράλλαχτος με τον παλιό, μόνο που τώρα η διαφθορά είναι αμέτρως ασυγκάλυπτη.

Οι επαναστατικές παραδόσεις έχουν όμως βαθιές ρίζες. Πόλεις, όπως η Ντεΐρ Εζ Ζουρ που έπαιξαν καθοδηγητικό ρόλο στις επαναστάσεις του παρελθόντος, είναι για μια ακόμη φορά το θέατρο των διαμαρτυριών.

Κάτω από τις τρεις πύλες που καλωσορίζουν τους οδηγούς στα συριο-ιορδανικά σύνορα κοντά στη Ντεράα κάποτε έβλεπε κανείς τις τρεις λέξεις που ήταν το μότο του κόμματος Μπάαθ: Ενότητα, Ελευθερία και Σοσιαλισμός. Φυσικά, δεν σήμαιναν το παραμικρό για το ίδιο το Μπάαθ. Όμως παρά τα χρόνια που πέρασαν τα ίχνη της λέξης σοσιαλισμός δεν έχουν σβηστεί από τη συλλογική μνήμη.

Ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς στη Συρία είναι αξεδιάλυτα δεμένος με την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας όλων των γραφειοκρατών, που έχουν μετατραπεί σε ολιγάρχες και καπιταλιστές. Ο αγώνας ενάντια σε αυτήν τη συμμορία μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο εάν κρατήσουμε για λογαριασμό μας αυτές τις τρεις λέξεις.

Η γραφειοκρατία "έχει απελευθερώσει" τον εαυτό της από το λαό, καιρός λοιπόν για το λαό να απελευθερωθεί από τη γραφειοκρατία.

Σβήνοντας τη φωτιά στο σπίτι του, το καθεστώς φοβάται την πυρκαγιά στη γειτονιά του

Πριν ακόμη εκδηλωθούν οι λαϊκές αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας, το συριακό καθεστώς αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που σηματοδοτούσε και για το ίδιο το επαναστατικό κίνημα στη Μέση Ανατολή. Όταν η νεολαία, που επαγρυπνούσε σχετικά με τις επαναστάσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, εκδήλωσε ανοιχτά την υποστήριξή της προς αυτές, πολλά μέλη της συνελήφθησαν παρά το γεγονός ότι αυτά τα καθεστώτα είναι θεωρητικά εχθροί της Συρίας στην ευρύτερη περιοχή.

Σχετικά πρόσφατα, σε μια πορεία κατά του Γκαντάφι ως εκδήλωση συμπαράστασης προς τη Λιβυκή Επανάσταση, οι μυστικοί αστυνομικοί ξεπερνούσαν σε αριθμό τους ίδιους τους διαδηλωτές. Όταν ακούστηκαν συνθήματα του τύπου "Μόνο προδότες χτυπούν το λαό τους", που αναφέρονταν στον Γκαντάφι, οι δυνάμεις ασφαλείας ευρισκόμενες σε αμηχανία διέλυσαν τους διαδηλωτές, αφού πρώτα τους ξυλοκόπησαν. Στις 10 Μαρτίου το συριακό υπουργείο Εξωτερικών δήλωσε ότι παρακολουθεί με ανησυχία "τις τραγικά συμβάντα στην αδερφή χώρα της Λιβύης".

Το Aljazeera μετέδωσε ότι ένα επιβατηγό πλοίο γεμάτο με όπλα και 500 οχήματα SUV στάλθηκε από τη Συρία στη Λιβύη και ότι οι συριακές δυνάμεις πολεμούν στο πλευρό του Γκαντάφι. Μετέδωσε ακόμη ότι συριακά μαχητικά καταρρίφθηκαν από τους εκεί εξεγερμένους. Ο Ουάλιντ Μουαλέμ, υπουργός Εξωτερικών της Συρίας, τάχθηκε δημοσίως υπέρ της σαουδαραβικής επέμβασης για την κατάπνιξη της επανάστασης στο Μπαχρέιν, παρότι και η Σαουδική Αραβία αποτελεί παραδοσιακό εχθρό του καθεστώτος.

Οι επαναστάσεις στη Μέση Ανατολή είναι απόλυτα συνυφασμένες μεταξύ τους. Ο αγώνας ενάντια στον Γκαντάφι είναι επίσης ένας αγώνας ενάντια στον Άσαντ και τον Αχμαντινετζάντ. Ο αγώνας ενάντια στον Αμπντουλάχ, τον Σάλεχ και τον οίκο Αλ Χαλίφα είναι επίσης αγώνας ενάντια στον οίκο των Σαούντ.

Πρόκειται για μια αδιαίρετη επανάσταση. Ο συριακός λαός έχει πίσω του μια ιστορία αγώνων με σκοπό την ένωση των αραβικών λαών, που τόσο ύπουλα οι ιμπεριαλιστές μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου διέσπασαν στρέφοντας τον έναν ενάντια στον άλλον. Η ιστορία της βραχύβιας Ενωμένης Αραβικής Δημοκρατίας διδάσκεται ακόμα στα συριακά σχολεία κι όπως το πορτρέτο του Νάσερ ανασύρθηκε από τους διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της Αιγυπτιακής Επανάστασης, το πνεύμα της Ενωμένης Αραβικής Δημοκρατίας που αυτός ίδρυσε, ξαναζεί ανάμεσα στους Σύριους νέους διαδηλωτές, που κακοποιούνται επειδή εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στους Αιγύπτιους αδερφούς τους.

Οι σοσιαλιστές πρέπει να πράξουν το καθήκον τους

Για δεκαετίες το καθεστώς διατηρούνταν στην εξουσία υποσχόμενο μελλοντικές εκλογές για ένα κοινοβούλιο, όπου όλα τα κόμματα θα ομονοούσαν στο πλαίσιο ενός "συνασπισμού" με επικεφαλής το κόμμα Μπάαθ. Στην πραγματικότητα το κυρίαρχο κόμμα διένειμε τις έδρες κατά το δοκούν στα υπόλοιπα.

Ανάμεσα στα μέλη του συνασπισμού, που πήρε το όνομα Εθνικό Προοδευτικό Μέτωπο, υπάρχουν αρκετά κόμματα που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστικά, καθώς και δύο αποσχισθείσες πτέρυγες του Συριακού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει μια μακρά ιστορία στη χώρα, αλλά έχασε μεγάλο μέρος της δύναμής του αρχικά αντιτιθέμενο σε μια ένωση με την Αίγυπτο, έπειτα προσχωρώντας στην παρωδία του προαναφερθέντος συνασπισμού και παραμένοντας στις τάξεις του, ακόμη κι όταν η κυβέρνηση παρενέβη στρατιωτικά στο πλευρό του φασιστικού καθεστώτος Μπασίρ κατά τη διάρκεια του λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου.

Η παραμονή του ΚΚ εντός του συνασπισμού αποτελεί αυτή καθεαυτήν ένα έγκλημα, όπως και το ότι αποδέχεται την ιδιότητα του μέλους, από τη στιγμή που απαγορεύεται η δραστηριοποίηση όλων των κομμάτων πλην του Μπάαθ στις τάξεις των φοιτητών και των στρατιωτών, αποτελεί στην πραγματικότητα παραίτηση από το καθήκον που έχει ως κόμμα να οργανώνει τις εργαζόμενες μάζες.

Όπως έδειξαν οι επαναστάσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, χωρίς ένα κόμμα που να εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους, οι μάζες είναι υποχρεωμένες να περάσουν μέσα από μια μακρά και επίπονη πάλη ενάντια στους ελιγμούς των αντιδραστικών καθεστώτων, των εξίσου αντιδραστικών πολιτικών τους διαδόχων και του ιμπεριαλισμού. Πρώτιστο καθήκον είναι η οικοδόμηση ενός γνήσιου κόμματος που να συσπειρώνει στις τάξεις του τους εργάτες και τη νεολαία. Είμαστε μάρτυρες των απαρχών της συριακής επανάστασης. Οι Σύριοι μαρξιστές οφείλουν να οργανωθούν· δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.

Μετάφραση: Γιώργος Ποντίφηκας

Translation: Μαρξιστική Φωνή (Greece)