De studentenstaking in Québec (Canada)

In het Canadese Quebec is reeds 3 maanden een massale studentenstaking aan de gang tegen de verhoging van inschrijvingsgelden. In de massamedia wordt de beweging echter zo goed als doodgezwegen en repressie wordt niet geschuwd bij het bestrijden ervan. Vorige vrijdag verloor een student zelfs een oog ten gevolge van politiegeweld. Heeft men misschien angst dat deze beweging arbeiders en studenten in andere landen zal inspireren? Geschreven door de Canadese marxisten van Fightback (Canada) en La Riposte (Quebec), woensdag 2 mei 2012.

De fantastische studentenstakingen in de Canadese stad Québec duurt ondertussen al 12 weken. Hoewel zulke uitbarstingen van ongenoegen in Canada op zich eerder schaars zijn, zien we hier slechts de voortzetting van de internationale beweging tegen bezuinigingsmaatregelen. Ze past in het rijtje van de Griekse algemene stakingen, de beweging van de Indignados in Spanje, de mobilisaties tegen de maatregelen van gouverneur Scott Walker in Wisconsin (VS), de Occupy-beweging, de Arabische revoluties enzovoort. Een overwinning van de studenten in Québec is een overwinning voor alle arbeiders en jongeren, zowel in Canada als in de hele wereld. Het is van groot belang dat de beweging succesvol is en dat er internationaal de nodige lessen uit getrokken worden.

In Québec staken 175.000 studenten nu al meer dan 80 dagen. De besparingsmaatregelen gericht tegen studenten in Québec (en elders) zijn niet zomaar het resultaat van de grillen van bepaalde politici. Indien dat het geval was zou het een geïsoleerd fenomeen zijn in plaats van een algemene tendens die over de hele wereld waar te nemen valt. De maatregelen zijn een essentieel onderdeel van een algemene aanval op de levensstandaard en verworveneheden van arbeiders, jongeren en andere onderdrukte lagen. De crisis van het kapitalistische economische systeem zelf is hier de oorzaak van. De kapitalisten kunnen zich eenvoudigweg niet veroorloven de magere toegevingen die door de arbeidersklasse in de naoorlogse periode door strijd behaald werden overeind te houden. Ze proberen nu het evenwicht in hun voordeel te herstellen. Dit uit zich in aanvallen op lonen en uitkeringen, op de openbare sector en de sociale diensten, op jongeren- en migrantenrechten en aanvallen op het recht van werknemers om zich te organiseren en te staken.

De bazen zelf begrijpen de algemene betekenis van deze strijd en bezweren hun vertegenwoordigers in de regering niet toe te geven. In een editoriaal in de Montreal Gazette, getiteld ‘De keuze is democratie of het gepeupel aan de macht’, stellen zij: "Indien de regering in staat zou zijn 'sociale vrede' te sluiten met de studenten zou die niet van blijvende aard zijn. Elke andere belangengroep die in de toekomst niet akkoord gaat met bezuinigingsmaatregelen zou begrijpen dat niet alleen de huidige regering, maar ook de samenleving die zij vertegenwoordigt kan worden geïntimideerd." (28 april 2012) Zij zien de bezuinigingen als essentieel en dus moet het studentenprotest verpletterd worden.

De rechterzijde heeft met alle beschikbare middelen geprobeerd om de beweging te verslaan en heeft daarbij herhaaldelijk gefaald. Door middel van de ‘groene plein’-beweging probeerden ze stakingsbrekers te organiseren, wat uitdraaide op een flop. Zij probeerden studenten en docenten te terroriseren met bevelschriften en wakkerden daarmee de woede van de bevolking nog meer aan. Ze probeerden de beweging te verdelen door de studentenfederatie CLASSE te demoniseren. Herhaaldelijk heeft de staat ook fysieke repressie toegepast terwijl de beweging ten onrechte als gewelddadig werd bestempeld.

De beschuldigingen van geweld geuit door de politieleiding en de politici die economisch geweld willen opleggen, zijn totaal hypocriet. Het is begrijpelijk dat jongeren woedend zijn dat hun eisen al zo lang genegeerd worden. Op geen enkele manier kan het breken van een ruit worden vergeleken met het massale institutionele geweld van het systeem. Wij geloven echter niet in het nut van dergelijke individuele acties. Wij steunen het democratisch recht van de beweging om gezamenlijk te bepalen welke mate van confrontatie met de staatskrachten ze nodig acht om de strijd te bevorderen. Actiemiddelen kunnen niet aan mensen worden opgelegd zonder hun toestemming. De enige manier om succesvolle actie te ondernemen om zichzelf te verdedigen is doormiddel van een massabeweging. Wij zijn van mening dat de studentenbonden comités moeten organiseren om betogingen te beschermen tegen staatsgeweld. Hun leiding moet democratisch verkozen en ter verantwoording geroepen kunnen worden en ze moeten zich houden aan de democratisch afgesproken tactiek van de beweging.

Op dit moment bevindt de beweging zich in een impasse. De overheid zal niet toegeven en de studenten zullen de straten niet verlaten. Deze situatie kan niet blijven duren. Het is noodzakelijk de beweging uit te breiden naar de rest van de arbeidersklasse. Dit is van vitaal belang omdat deze strijd deel uitmaakt van een soberheidsplan dat invloed heeft op heel de arbeidersklasse.

CLASSE doet op haar website een oproep voor een algemene ‘sociale’ staking. Een grote stap vooruit maar er moet een concreet plan komen om deze oproep in werkelijkheid om te zetten. Noch de arbeiders zelf, noch hun organisaties kunnen worden genegeerd bij het plannen van deze actie. De vakcentrales zouden kunnen beginnen hun kracht te tonen door het organiseren van een algemene 24-urenstaking tegen de soberheid en ter ondersteuning van de studenten. Vertegenwoordigers van de studentenbonden moeten dit centraal stellen telkens ze in het openbaar spreken. Studenten moeten delegaties afvaardigen naar alle vergaderingen van vakbonden om te lobbyen voor deze eis. Als de arbeiders zelf de doelstellingen van de strijd niet begrijpen zal de beweging wankelen. CSN heeft al opgeroepen tot symbolische piketten; dit is een fantastische kans voor studenten om de discussie over de noodzaak van een algemene staking en solidariteitsacties aan te gaan met werknemers. In mei 1968 werden in Parijs door studenten solidariteitscomités opgericht om naar de werkplaatsen te gaan en te overleggen met arbeiders. Dikwijls was het resultaat van deze discussies (met behulp van de sympathieke vakbondsdelegees) dat arbeiders besloten het werk neer te leggen in solidariteit met de studenten. Uiteindelijk begonnen de arbeiders ook voor hun eigen eisen te staken. Deze les van 1968 moet nu in praktijk worden omgezet!

Als de stakingsbeweging uitbreiding neemt naar de arbeiders is het ook noodzakelijk dat ze zich nationaal uitbreidt. De Engelstalige Canadese massamedia verzwijgen de staking op een walgelijke manier en focust enkel op het zogezegde ‘geweld’ van de studenten. De Canadese studenten en arbeidersbeweging kunnen zich niet neerleggen bij deze verdeel-en-heers politiek. Solidariteitsbanden worden gesmeed in de strijd. In Toronto en andere steden werden reeds solidariteitsdemonstraties georganiseerd. In het Engels sprekende deel van Canada hebben vakbonden uit solidariteit tienduizenden dollars gedoneerd. CLASSE pakt de strijd op een correcte manier en vraagt de Canadese vakbonden om ondersteuning, solidariteit, piketten, en nodigt sprekers van hen uit. De studenten in Québec staan niet alleen.

Solidariteit kan echter niet enkel in één richting gaan. Canadese studenten kunnen veel leren van de beweging in Québec. In de rest van Canada bedragen inschrijvingsgelden meer dan het dubbele van die in Québec. Dit criminele feit wordt steeds gebruikt als een argument tegen de studenten in Québec. De studentenbeweging in het Engelstalige Canada zou om te beginnen met dezelfde mate van radicalisme moeten vechten voor haar rechten als die in Québec. De Canadese Federatie van Studenten (CFS), de belangrijkste vertegenwoordiger van de Engelstalige campussen in Canada, moet massale demonstraties en stakingen organiseren. De gebeurtenissen in Québec kunnen daarbij als inspiratie dienen. Er is nood aan een algemene strijd die de beweging sterker maakt in plaats van de verdeel-en-heersmethoden van de bazen.

Boven alles moeten we het principe verankeren dat onderwijs een recht en geen voorrecht is. Het onderwijs moet vrij zijn en toegankelijk voor iedereen! Sommigen beweren dat we ons dat niet kunnen veroorloven omdat er geen geld is. Als er miljarden zijn voor straaljagers, gevangenissen, reddingsoperaties voor de banken en belastingverlagingen voor grote winstgevende ondernemingen, dan is er zeker geld om gratis onderwijs aan te bieden. We stellen dat onderwijs een recht is en als de kapitalistische samenleving zich dit recht niet kan veroorloven, dan moet er komaf gemaakt worden met het kapitalisme zelf. Ze zeggen dat ze geen fatsoenlijke lonen, banen, diensten en voorwaarden kunnen betalen, ondertussen neemt de productiviteit toe en worden de rijken rijker. Door hun eigen handelen tekenen de bazen het doodsvonnis van hun systeem. In combinatie met de strijd voor gratis onderwijs en goede voorwaarden voor de werkende klasse moet een strijd gevoerd worden voor een socialistische samenleving die deze eisen op een permanente basis kan verzekeren. Het probleem is niet zozeer de ‘neoliberale’ ideologie van de bazen, het probleem is de crisis van het systeem zelf!

Tot slot roepen wij op tot de eenheid van de klassebewuste arbeiders en de moedige jeugd en de eenmaking van elke deelstrijd overal ter wereld. De strijd van de studenten in Québec is slechts een onderdeel van een bredere internationale strijd tegen de kapitalistische soberheid, crisis en oorlog. Arbeiders en jongeren zijn veel beter voorbereid om deze strijd tot een overwinning te brengen als ze zij aan zij vechten, ervaringen delen en leren van de strijd in andere sectoren en landen. In Griekenland, in Egypte, in Venezuela, in de VS, in Canada – overal bouwen we een Internationale Marxistische Tendens om arbeiders en jongeren te verenigen. Sluit aan en help mee!

• De studenten in Québec moeten winnen!
• Doe de strijd uitbreiden naar de arbeidersklasse!
• Voor een 24-urenstaking tegen de soberheid in solidariteit met de studenten!
• De studenten van Québec staan niet alleen!

Noot van de Vonk-redactie:

Volgende week zullen de studenten zich kunnen uitspreken over een voorstel dat afgelopen weekend gedaan werd door de overheid aangaande de problematiek van de inschrijvingsgelden. U kunt een filmpje bekijken i.v.m. de laatste ontwikkelingen op On Strike: Quebec Students Boycott Classes for 12 Weeks to Protest Proposed Tuition Hikes

Translation: Vonk (Belgium)