Staat de derde wereldoorlog voor de deur?

Terwijl ik deze regels schrijf, staan de krantenkoppen bol van de schokkende aankondiging dat Rusland met de Verenigde Staten en haar bondgenoten "in oorlog" zou zijn wanneer die de beperkingen op het gebruik van westerse langeafstandsraketten door Oekraïne, voor aanvallen diep op Russisch grondgebied, zouden opheffen.

[Source]

Plotseling, zonder enige waarschuwing, wordt het publiek op de hoogte gebracht van een schokkend feit - dat de verdere voortzetting en escalatie van het Oekraïense conflict hen confronteert met de dreiging van nucleaire vernietiging.

Voor de overgrote meerderheid van de mensen in het Westen komt dit nieuws als een donderslag bij heldere hemel. Zo erg kan het toch niet zijn? Waarom is ons dit niet eerder verteld?

Maar voor iedereen die de gebeurtenissen serieus heeft gevolgd, is het helemaal geen verrassing.

De meeste mensen hebben een vrij kort geheugen en politici lijken helemaal geen feiten te onthouden, zeker wanneer die feiten niet in hun kraam passen. Zijn we vergeten dat Rusland niet alleen een zeer machtige staat is met een enorm leger, maar ook de grootste kernmacht ter wereld, uitgerust met langeafstandsraketten die elk doel op de planeet kunnen raken?

Ofwel zijn de leiders van de westerse wereld deze feiten vergeten. In dat geval zijn het een stel dwazen die ongeschikt voor een hoog ambt - ofwel zijn ze zich er terdege van bewust - in dat geval zijn ze schuldig aan criminele roekeloosheid die de levens van miljoenen mensen in gevaar brengt en zouden ze naar de gevangenis of het dichtstbijzijnde beschikbare psychiatrische ziekenhuis gebracht moeten worden.

Maar wat is de verklaring voor deze laatste alarmerende ontwikkeling?

Wil Poetin oorlog met het Westen?

De eerste verklaring die vaak in de media wordt gegeven, is heel eenvoudig. Vladimir Poetin is een krankzinnige dictator die de wereld wil veroveren. Als hij niet in Oekraïne wordt verslagen, zal hij Europa aanvallen en ons allemaal tot slaven reduceren. Aangezien hij geestelijk gestoord is en niet in staat is om rationele beslissingen te nemen, is het zinloos om zelfs maar te denken aan onderhandelen met hem.

We horen dit soort argumenten met vervelende regelmaat van zogenaamde ‘deskundigen over Rusland’. Maar dit is een verklaring die niets verklaart. Natuurlijk kan de psychologie van individuele leiders een belangrijke rol spelen in de ontwikkeling van gebeurtenissen, inclusief oorlogen. We zien dit heel duidelijk in de gevallen van Oekraïne en Israël.

Zulke factoren kunnen echter nooit de meest ernstige acties van naties volledig verklaren, en al helemaal niet als het oorlog betreft. Om dit te begrijpen, is het noodzakelijk om de geheime oorzaken te onthullen die naties tot oorlog aanzetten, dat wil zeggen, hun materiële belangen.

Maar zelfs als we proberen verklaringen te vinden voor de huidige situatie via het duistere rijk van de individuele psychoanalyse (altijd een riskant benadering), zullen we onmiddellijk zien dat de vermeende psychologie van de man in het Kremlin helemaal niet overeenkomt met de bekende feiten.

Laten we vooraf duidelijk maken dat we absoluut geen illusies hebben in Vladimir Poetin. We steunen hem op geen enkele manier en hebben dat ook nooit gedaan. Hij is in feite een contrarevolutionaire vijand van de arbeidersklasse, zowel in Rusland als internationaal.

Poetin staat voor de belangen van de Russische oligarchie; die corrupte bende zakenlieden die zichzelf hebben verrijkt door het stelen van het collectieve bezit van de Sovjet-Unie. Er zit dus geen greintje progressieve inhoud in zijn beleid, noch in vrede, noch in oorlog, noch binnen, noch buiten de grenzen van Rusland.

Hieruit volgt dat, welk beleid hij ook voert in Oekraïne, het nooit de belangen van de werkende mensen kan dienen, niet in Oekraïne en ook niet in Rusland. Het is echter evenzeer waar dat de reactionaire kliek in Kiev niet opkomt voor de belangen van het Oekraïense volk, dat op een wrede manier wordt opgeofferd als pion in het cynische beleid van de Verenigde Staten en de NAVO.

Is Poetin irrationeel?

Het feit dat Poetin reactionair is, betekent niet noodzakelijkerwijs dat hij krankzinnig of irrationeel is. Integendeel, alles wat we over deze persoon weten, wijst in de richting van een zeer sluwe man die precies weet wat hij doet en die zich altijd baseert op conclusies die misschien cynisch zijn, maar altijd het resultaat van koude berekeningen.

Daarentegen presenteren de onwetende en ongelooflijk domme mannen en vrouwen die zich in de VS en Europa voordoen als politici en diplomaten een beeld van complete onkunde en incompetentie.

Deze dames en heren zijn net zo cynisch en manipulatief als de man in het Kremlin, maar in tegenstelling tot hem zijn ze niet alleen irrationeel, maar ook helemaal niet in staat om feiten onder ogen te zien. Hun voortdurende blunders in wereldzaken laten zien dat ze niet in staat zijn om iets uit te werken dat lijkt op een coherent actieplan of een strategie.

In plaats daarvan reageren ze alleen maar empirisch op gebeurtenissen, blijkbaar niet in staat om zelfs maar één voet voor de andere te zetten zonder te struikelen en in een greppel te vallen. Als gevolg daarvan is hun beleid in Oekraïne een complete ramp geworden en dreigt hun onvermogen om een einde te maken aan de roekeloze provocaties van Netanyahu het Midden-Oosten naar een nog grotere ramp te slepen.

Het is absoluut verbazingwekkend hoe het beleid van Washington wordt bepaald door de capriolen van twee wanhopige mannen, een in Kiev en de ander in Jeruzalem. Deze mannen, die in feite volledig afhankelijk zijn van het geld en de wapens die Washington levert, voelen zich blijkbaar vrij om beleid te voeren dat in directe tegenspraak is met de strategische belangen van het Amerikaanse imperialisme.

Op dit punt lijken de marionetten inderdaad, hoewel het de verbeelding tart, de touwtjes te hebben gebroken en dansen ze vrij rond volgens hun eigen grillen. Ongelooflijk, de staart kwispelt met de hond!

Op het eerste gezicht lijkt dit feit in tegenspraak met onze eerdere stelling dat het onmogelijk is om oorlogen te begrijpen als het resultaat van individuele psychologie. Er zijn echter momenten waarop individuele psychologie slechts de uitdrukking is van de zeer specifieke materiële belangen van bepaalde individuen. De twee dingen worden volledig onafscheidelijk.

Laten we dit vreemde fenomeen eens nader bekijken. We zullen later terugkomen op Poetins ultimatum aan het Westen, dat hierna, zo hopen we, minstens een beetje duidelijker zal worden.

De drie gevaarlijkste mannen op de planeet

In het hart van de angstaanjagende draaikolk van wereldgebeurtenissen staan twee mannen. Ze wonen duizenden kilometers van elkaar. Ze spreken verschillende talen. Ze lijken heel weinig op elkaar, noch fysiek noch intellectueel. Je zou kunnen zeggen dat ze volkomen verschillend zijn.

Toch zijn ze in één opzicht identiek. Ze delen een gemeenschappelijke obsessie – een die zeer ernstige gevolgen heeft voor de wereld. De meeste mannen en vrouwen zouden, als hen gevraagd zou worden wat hun grootste wens voor de wereld is, ongetwijfeld in één woord antwoorden: ‘vrede’. Maar vrede is iets dat ver van de gedachten van deze twee individuen af staat. Integendeel, oorlog is het centrale doel van hun bestaan geworden. Ze verlangen er vurig naar. Want met oorlog zijn ze alles, en zonder oorlog zijn ze niets.

De namen van deze twee heren zijn Volodymyr Oleksandrovych Zelensky en Binyamin (‘Bibi’) Netanyahu.

Om geheel verschillende redenen, die we in afzonderlijke artikelen hebben behandeld, verlopen de oorlogen waarin ze verstrikt zijn geraakt niet goed.

Ondanks zijn kolossale militaire superioriteit is Israël er in bijna een jaar niet in geslaagd de vrijlating van de gijzelaars te bewerkstelligen of Hamas als strijdmacht uit te schakelen.

De huidige golf van volkswoede in Israël bedreigt de toekomst van Netanyahu en zijn regering. Maar Netanyahu is niet van plan zich over te geven, omdat hij weet dat dit de val van zijn regering zal betekenen. Hij kijkt ook aan tegen gerechtelijke vervolging als gevolg van corruptie. Hij wil daarom tot het bittere einde vechten, ongeacht de gevolgen.

Deze gevolgen zullen extreem ernstig zijn voor de hele wereld. De oorlog met Iran die hij zo vurig wenst en vastbesloten is te provoceren, zal niet hetzelfde zijn als het eenzijdige bloedbad tegen een veel zwakkere vijand in Gaza.

Iran is een machtige militaire staat met een door de strijd gehard en zeer gemotiveerd leger en een grote voorraad raketten en andere geavanceerde wapens. En als het nog geen kernwapens bezit, zal het er heel dichtbij zijn om ze te ontwikkelen.

Iran heeft veel bondgenoten in het gebied. Deze omvatten Hezbollah in Libanon en de Houthi's in Jemen; evenals vele andere kleinere, maar nog agressievere groepen in andere landen, die allemaal gretig zijn om Israël aan te vallen met alle middelen die ze tot hun beschikking hebben.

De omvang van Irans raketmacht werd slechts een paar maanden geleden aangetoond, toen het een stortvloed aan raketten op doelen in Israël lanceerde als vergelding voor nog een provocatie.

Onder druk van de Verenigde Staten en andere landen waarschuwden de Iraniërs bij die gelegenheid vooraf voor de aanval en beperkten ze hun doelen om geen regelrechte oorlog met Israël uit te lokken. Maar de volgende keer – en die zal er onvermijdelijk komen – zullen ze geen enkele terughoudendheid tonen.

Maar er is nog een andere dimensie. Iran heeft onlangs zeer nauwe banden gesmeed met Rusland en China. Dus in het geval van een uitbreiding van het conflict, waarbij onvermijdelijk (op zijn minst) Libanon en Jemen betrokken zullen zijn, zal de onvermijdelijke Amerikaanse interventie zeker worden tegengegaan door de Russen, en mogelijk de Chinezen, die Iran bijstand verlenen.

De implicaties van dit scenario zouden voor iedereen duidelijk moeten zijn. Stel je voor dat een Amerikaans vliegdekschip tot zinken zou worden gebracht door een raket die in Rusland is gemaakt. Het gevaar van een open botsing tussen de twee grootmachten is impliciet in zo'n situatie.

Een veel directer gevaar vormt echter de nummer twee in onze schurkengalerij van beruchte oorlogsstokers; maak kennis met president Volodymyr Zelensky.

Opper-oorlogsstoker nummer twee

Onlangs heeft de Britse televisie een driedelige serie uitgezonden over het leven van Volodymyr Zelensky. De timing van dit stukje vleiende televisie is natuurlijk geen toeval. Integendeel, het is onderdeel van een zorgvuldig gepland propagandaoffensief, bedoeld als dekmantel voor het echte offensief dat in het geheim door politici in Londen en Washington wordt gepland.

Het eerste deel van de serie toont de jonge Volodymyr als een man van vrede die begon als een succesvolle komiek, die de rol van een fictieve president op televisie speelde. Het lijkt erop dat hij als komiek een groot succes was. Gezien zijn verdere ontwikkeling zou je op de een of andere manier willen dat hij in die rol was gebleven.

De voormalige vreedzame, vrolijke komiek is al lang niet meer grappig. Samen met zijn bazen in Washington en Londen verlengt hij een bloederig en zinloos conflict waarin Oekraïne volgens sommige berichten elke dag wel 2000 mensen verliest, gedood of gewond.

En hij is nu misschien wel het grootste gevaar voor de vrede in de hele wereld.

Het geval van Zelensky is anders dan dat van Netanyahu, maar toch zijn er veel overeenkomsten. Na bijna drie jaar oorlog lijkt een nederlaag het enige uitzicht. De dwaze propaganda die een Oekraïense overwinning op Rusland als vrijwel onvermijdelijk voorstelde is, zoals we voorspelden, herleid tot een hoopje as.

Na het mislukken van zijn idiote gok in Koersk is Zelensky nu een wanhopig man. En wanhopige mannen doen wanhopige dingen. Hij roept en schreeuwt tegen zijn generaals en beschuldigt hen ervan hem leugens te vertellen. In feite vertoont hij alle symptomen van een man die elk contact met de realiteit is verloren.

Het is altijd moeilijk om de acties van een onevenwichtige geest te interpreteren, maar één ding is overduidelijk: er blijft voor Zelensky maar één optie over om de oorlog te winnen. Dat is om een bredere oorlog uit te lokken waarin de Verenigde Staten worden meegesleurd. De Amerikanen zouden dan alle gevechten kunnen voeren in naam van Oekraïne.

Zelensky voert al lange tijd een luidruchtige campagne, waarin hij eist dat de Amerikanen hem toestemming geven om Amerikaanse langeafstandsraketten te gebruiken voor aanvallen diep in Rusland. Natuurlijk zijn de oorlogszuchtige imbecielen in Londen allemaal vóór dat krankzinnige voorstel. Maar tot nu toe werd het afgewezen door de Amerikanen, die terecht doodsbang zijn voor de Russische reactie.

Netanyahu kiest precies dezelfde optie: hij provoceert Iran opzettelijk in de hoop een algemene oorlog in het Midden-Oosten te ontketenen, die de Amerikanen zal dwingen in te grijpen om 'Israël te redden’.

Anders gezegd: ze proberen een Derde Wereldoorlog uit te lokken.

Opper-oorlogsstoker nummer drie

De derde van onze bende gevaarlijke opper-oorlogsstokers is een heel ander geval. Hij speelt nu de rol van de onzichtbare man. Dat wil echter niet zeggen dat zijn rol in de wereldgebeurtenissen volledig is uitgespeeld.

Een verbitterde oude man, die door mensen die hij beschouwde als zijn voormalige vrienden, gedwongen werd tot een voortijdig pensioen, wat hij onrechtvaardig vind. Uiteindelijk gaven ze hem hetzelfde zachte duwtje dat Julius Caesar in zijn tijd hielp om eindelijk tot een besluit te komen.

Joe Biden vertrok echter niet zo geruisloos als zijn Romeinse voorganger. Joe Biden verzette zich met hand en tand en gaf zich pas met tegenzin over toen zijn financiers dreigden hun steun in te trekken. Dat wapen bleek superieur te zijn t.o.v. welke dolk dan ook, en veel minder problematisch voor de gevoeligheden van de publieke opinie.

Zelfs toen hij zich neerlegde en aftrad als de Democratische kandidaat bij de verkiezingen in november, weigerde hij koppig om het ambt van president van de Verenigde Staten op te geven. Dit betekent dat het machtigste ambt ter wereld gedurende een periode van enkele maanden, tot januari 2025, zal worden bekleed door een mislukt politicus, vol wrok en een brandend verlangen naar wraak en geobsedeerd door de kwestie Oekraïne.

De gedachte dat de vinger van een verbitterde en boze oude man op een knop kan duwen die de hele wereld naar Kingdom Come stuurt, is niet bepaald een troost. Het is geen geheim dat Biden volledig geobsedeerd is door zijn haat voor Rusland. Het is duidelijk dat hij een leidende rol heeft gespeeld om Oekraïne in een oorlog te duwen tegen een machtige buur door erop aan te dringen

dat het zich bij de NAVO zou aansluiten. En er is absoluut geen indicatie dat hij zijn standpunt hierover – of over iets anders – heeft gewijzigd.

Sinds hij door zijn voormalige collega's opzij is gezet, lijkt hij veel van zijn tijd door te brengen met golfen of in de zon liggen op het strand. Toch moet zijn geest de hele tijd koken. Hoe kan hij al zijn vijanden een lesje leren dat ze nooit zullen vergeten? Hij is tenslotte nog steeds de Amerikaanse president, met alle bevoegdheden van dien.

Met dit feit in het achterhoofd proberen sommige mensen nog steeds de steun van Joe Biden te krijgen voor zaken waar andere politici niet graag aan meewerken. Een van hen is Volodymyr Zelensky, die al lange tijd zwaar op de onvoorwaardelijke steun van de man in het Witte Huis heeft vertrouwd.

Hij zoekt gesprekken met zijn oude vriend Joe Biden. Waar zouden ze het over hebben?

Toelaten of niet toelaten, dat is de vraag!

De Britse premier Sir Keir Starmer sprong ook meteen in het vliegtuig en stak de Atlantische Oceaan over voor gesprekken met de man die zichzelf nog steeds de Amerikaanse president noemt. De inhoud van deze gesprekken is nog onduidelijk, maar er bestaat geen twijfel over dat ze de lastige kwestie zullen bespreken of Oekraïne westerse langeafstandsraketten mag gebruiken om doelen diep in Rusland aan te vallen.

Toch valt Oekraïne al enige tijd zulke doelen in Rusland aan. Het gebruikt zijn eigen wapens om doelen ver in het Russische binnenland te raken en lanceerde onlangs een van de grootste drone-aanvallen op Russische bodem tot nu toe in deze oorlog, gericht op meerdere regio's, waaronder Moskou. In feite waren deze aanvallen voornamelijk bedoeld voor propagandadoeleinden. Hun werkelijke impact op de Russische oorlogsproductie was verwaarloosbaar en het effect op de oorlog zelf was gelijk aan nul.

Deze aanvallen waren niet meer dan speldenprikken, vooral vergeleken met de verwoestende aanvallen die de Russen op Oekraïne uitvoerden. De Oekraïners zijn niet in staat aanvallen op dezelfde schaal uit te voeren.

Het Pentagon maakt er geen geheim van dat ze tegen het verlenen van toestemming aan de Oekraïners zijn om Amerikaanse raketten tot diep in Rusland af te vuren. De Amerikaanse inlichtingendiensten hebben precies hetzelfde standpunt ingenomen. Dit toont duidelijk het bestaan van een ernstige tweespalt tussen regering en staat.

Maar dit lijkt allemaal geen enkele impact te hebben op het houten brein van de president, en hij kan nog steeds zijn generaals en inlichtingenchefs overstemmen. Hij heeft de steun van een kleine groep extreem oorlogszuchtige elementen binnen de regering, voor wie alle gepraat over vredesakkoorden en onderhandelingen met Rusland een complete gruwel zijn.

In feite gebruikt Oekraïne al een tijdje westerse raketten om doelen in Rusland aan te vallen. Steden als Belgorod werden routinematig gebombardeerd, beschoten en geraakt door drones. Maar de overeenkomst om langeafstandsraketten zoals de Britse Storm Shadow en de Amerikaanse ATACM's te gebruiken voor aanvallen diep in Rusland is een heel ander verhaal.

Wat over het algemeen niet wordt beseft, is dat deze zeer geavanceerde wapens niet kunnen worden gebruikt zonder de actieve deelname van westers personeel - voor inlichtingen, bediening en onderhoud. Met andere woorden, dit impliceert de directe betrokkenheid van westers militair personeel bij een oorlog tegen Rusland. Dit feit wordt opzettelijk genegeerd door de massamedia in het Westen, hoewel het maanden geleden al heel duidelijk door Poetin werd benadrukt.

"We hebben het niet over het toestaan of niet toestaan dat het Oekraïense regime Rusland met deze wapens aanvalt," zei hij. "We hebben het over het bepalen of NAVO-landen direct betrokken zijn bij het militaire conflict of niet."

Dit zou, zonder enige twijfel, een oorlogsdaad zijn door NAVO-lidstaten - een feit dat noodzakelijkerwijs zou leiden tot een oorlogsverklaring door Rusland.

Deze roekeloze escalatie door het Westen is vanuit militair oogpunt volkomen onzinnig. De doelen die de Oekraïners noemden, zijn al lang verder landinwaarts verplaatst, waardoor ze buiten het bereik van zowel Storm Shadows als ATACM's liggen. De enige doelen zouden dus burgerdoelen zijn. Dit zou ernstige politieke problemen voor het Westen veroorzaken, zonder dat het ook maar enig militair voordeel zou opleveren.

Het is ook helemaal niet duidelijk of de beloofde raketten ooit in Oekraïne zullen aankomen. De voorraden van zowel Storm Shadows als ATACM's zijn momenteel erg laag, een weerspiegeling van het feit dat de arsenalen van het Westen ernstig zijn uitgeput door de constante eisen van de regering in Kiev.

Dit betekent dat de voorraad raketten zo schaars zal zijn dat het voor de Oekraïners onmogelijk wordt om een serieuze raketaanval uit te voeren op doelen in Rusland. Bovendien zouden de genoemde raketten en hun lanceerinstallaties, om doelen diep in het Russische grondgebied te bereiken, zo dicht bij de grens moeten worden gestationeerd dat ze een makkelijk doelwit zouden zijn voor de Russen om te vernietigen met raket- en droneaanvallen en zelfs artillerie.

De VS en haar bondgenoten hebben geprobeerd Rusland de schuld te geven van het 'escaleren' van het conflict omdat ze ballistische raketten uit Iran aankochten. Het nieuws over de vermeende transactie met Iran verspreidde zich snel. Lammy noemde ze onderdeel van:

"[E]en verontrustend patroon. Het is absoluut een significante escalatie."

De Iraniërs hebben dit ontkend en het slaat nergens op, gezien het feit dat Rusland al enorme voorraden raketten en andere wapens bezit en het Westen ver achter zich laat in de productie van wapens en munitie in het algemeen

De echte escalatie komt, zoals gewoonlijk, van de NAVO en de Amerikanen.

Het doembeeld van de armageddon

Het probleem waarmee de NAVO kampt, is gemakkelijk te beschrijven. De oorlog heeft nu een punt bereikt waarop de Russische opmars niet meer te stoppen is. Dit feit wordt steeds meer erkend, zelfs door de westerse media. Een recent artikel van CNN stelde:

"Het Oekraïense leger is minder bewapend, minder vertegenwoordigd en kampt met laag moreel en desertie."

De Oekraïense verdediging brokkelt duidelijk af en bereikt misschien zelfs het punt van instorten. Hoe lang dit zal duren, is een kwestie van speculatie. Maar de uiteindelijke uitkomst staat vast en er is absoluut niets dat het Westen kan doen om dit te voorkomen.

Deze dames en heren willen graag tot de laatste druppel Oekraïens bloed vechten. Ze zijn vastbesloten om de oorlog voort te zetten, ongeacht de vreselijke prijs die het Oekraïense volk betaalt, waarvan ze ten onrechte beweren hun belangen te vertegenwoordigen.

Nu dit vooruitzicht steeds meer opdoemt aan de horizon, maakt een paniekstemming, grenzend aan hysterie, zich meester van de westerse regeringen.

Plotseling komt er een golf van alarmistische uitspraken uit Europese politieke en militaire kringen, die allemaal aansturen op de dreigend naderende armageddon.

Nergens hebben de oorlogszuchtigen een schilderachtiger en origineler beeld van de naderende Armageddon bereikt dan in Groot-Brittannië. Het domme gebrabbel en gepoch dat al lang geleden de plaats heeft ingenomen van de diplomatie, neemt in volume toe naarmate de werkelijke invloed en macht van Groot-Brittannië in de wereld het nulpunt nadert.

Nog niet zo lang geleden trakteerde de rechtse Britse tabloid Daily Mail zijn lezers op een zeer fantasierijke futuristische voorspelling van een verpletterende Russische aanval op het Westen.

De voorspelling bevatte verwijzingen naar Russische "tanks bestuurd door kunstmatige intelligentie" die de invasie in gang zetten. De bijbehorende kaart bevatte lugubere details van Russische aanvallen op elk denkbaar Europees land (en verschillende ondenkbare).

Dit angstaanjagende sciencefictionwerk had duidelijk de bedoeling middelbare, middenklasse Tory-lezers van de Daily Mail, te doen verslikken in hun cornflakes bij het doornemen van de ochtendeditie.

Sensationele berichten van dit soort negeren volledig het feit dat er absoluut geen enkel bewijs is van Russische plannen om een NAVO-land aan te vallen en ze hebben er ook geen enkel belang bij om dat te doen. De enige landen in Europa waar Rusland in geïnteresseerd is, zijn Wit-Rusland en Oekraïne, die nooit mogen toetreden tot de NAVO.

Het hele verhaal is niets meer dan het product van een ziekelijke verbeelding, gevoed door paniek en een gevoel van onmacht tegenover een Rusland dat, verre van verslagen (zoals de Daily Mail en elke andere westerse krant vol vertrouwen hadden voorspeld), enorm versterkt uit het Oekraïne-conflict is gekomen, zowel militair als economisch.

Het doel van dergelijke artikelen is dat hun lezers, die doodsbang zijn voor het vooruitzicht van een onmiddellijke Russische invasie, bereid zijn om de rekening te betalen voor een zeer groot bedrag dat aan de generaals moet worden overhandigd, zodat ze nieuwe en dodelijkere speeltjes kunnen kopen om mee te spelen.

Is dit het begin van de Derde Wereldoorlog?

Gedurende verschillende decennia na de Tweede Wereldoorlog werd er een staat van wankel evenwicht gehandhaafd tussen de twee grote wereldmachten: de VS en de USSR. Dit was een gevolg van een quasi gelijkwaardigheid op vlak van kernbewapening tussen de twee belangrijkste antagonisten.

Hoe dom en kortzichtig de leiders van die landen ook waren, ze waren niet zo blind om niet te beseffen dat een nucleaire oorlog de totale vernietiging van beide partijen zou betekenen, en mogelijk van de hele mensheid. Deze doctrine stond bekend onder het acroniem MAD (Mutually Assured Destruction).

Met de val van de Sovjet-Unie ging de wereld echter plotseling een nieuwe en zeer onstabiele periode in. De relaties tussen de machten werden steeds onvoorspelbaarder.

In eerste instantie leek alles rozengeur en maneschijn. Het einde van de Koude Oorlog zou de wereld naar een nieuwe periode van vrede en welvaart leiden. Zodra de wapenwedloop voorbij was, werd ons verzekerd dat er een zogenaamd 'vredesdividend' zou komen, waarbij verspillende wapenuitgaven zouden worden vervangen door nuttige productieve investeringen.

De kans op een directe botsing tussen grootmachten werd als verwaarloosbaar beschouwd. Dit maakte enorme middelen vrij: legers over de hele wereld (niet alleen in Europa) werden kleiner en verplaatsen hun aandacht naar zaken als staatsveiligheid en ordehandhaving, waarvoor geen aanzienlijke overheidsuitgaven nodig waren. Maar de euforie duurde niet lang.

De NAVO begon aan een meedogenloze mars naar het oosten, waarbij de beloften die herhaaldelijk aan de Russen waren gedaan, dat het niet verder zou reiken dan het grondgebied van Oost-Duitsland, werden geschonden. De dreiging Oekraïne in de NAVO op te nemen, was de druppel die het huidige bloedige conflict in dat tragische land uitlokte.

Nu is de cirkel rond. Opnieuw wordt de dreiging van een nucleaire oorlog op de agenda gezet. Maar dit betekent niet noodzakelijkerwijs dat die oorlog onvermijdelijk of zelfs waarschijnlijk zou zijn.

Het lijkt erop dat er ondanks alles nog geen definitief besluit is genomen. Er vinden koortsachtige onderhandelingen plaats in Washington, waar zoals we reeds aanhaalden, ernstige twijfels bestaan over de hele zaak. De oorlogsstokers hebben haast omdat ze vrezen dat als Trump de verkiezingen in november wint, hij Oekraïne helemaal zal laten vallen en mogelijk zelfs uit de NAVO zal stappen.

Het lijkt meer dan waarschijnlijk dat de Amerikanen allerlei diplomatieke trucs zullen proberen om zichzelf uit dit dilemma te bevrijden. Ze hebben de Oekraïners nu een lange lijst met vragen voorgelegd, waarin ze om verduidelijking vragen over wat hun precieze bedoelingen zijn met het gebruik van deze raketten, mocht er toestemming worden verleend.

Op de vraag of de VS zou toestaan dat wapens die ze leverden, gebruikt zouden worden om doelen dieper in Rusland aan te vallen, zei Blinken dat elk gebruik van wapens gekoppeld moest worden aan een strategie.

Hij zei dat een van de doelen van het bezoek deze week is:

"om rechtstreeks van de Oekraïense leiders, inclusief... President Zelenskyy, te horen hoe de Oekraïners hun behoeften op dit moment precies zien, welke doelen ze nastreven en wat we kunnen doen om die behoeften te ondersteunen."

Het probleem is dat Zelensky en zijn handlangers absoluut geen antwoord hebben op deze vragen. Ze worden steeds ongeduldiger en gefrustreerder om wat zij zien als het aarzelen van Washington. Daarom wilde Zelensky zo graag Joe Biden ontmoeten, in de hoop dat de zaken weer in beweging zouden komen.

Of hij daarin slaagt of niet, is een kwestie van speculatie. Het ingewikkelde web van intriges en tegenintriges dat in Washington doorgaat voor diplomatie is nooit gemakkelijk te doorgronden. Maar uit het verleden blijkt dat de Amerikanen in eerste instantie nee zeggen tegen de Oekraïense eisen, om vervolgens van gedachten te veranderen en uiteindelijk toe te geven.

De staart blijft met de hond kwispelen!

Wat ze ook beslissen, het zal geen fundamenteel verschil maken voor het verloop van de oorlog in Oekraïne of de uiteindelijke uitkomst.

Maar de oorlogsstokers zijn nooit tevreden. Ze zullen hun gevaarlijke en roekeloze koers tot het bittere einde voortzetten, en de gewone mensen zullen de rekening volledig betalen.

Het is de fundamentele plicht van communisten en alle vooruitstrevende arbeiders en jongeren om te vechten tegen oorlog en imperialisme. Het lot van de hele wereld en de mensheid zelf staat op het spel.

De Revolutionaire Communistische Internationale doet een oproep voor een brede, internationale campagne om militarisme en imperialisme te bestrijden. Aan iedereen die serieus is over het beëindigen van oorlog, militarisme en imperialisme, of het nu een individu of een organisatie is, zeggen we: laten we samenwerken - het is nu tijd!

Het kapitalisme moet sterven, zodat de mensheid kan leven!

Weg met de oorlogsstokers!

Stop met het steunen van Israël en Oekraïne! Stop onmiddellijk met alle hulp en wapens aan de reactionaire oorlogsstokers Netanyahu en Zelensky!

Weg met de NAVO en het Amerikaanse imperialisme, de belangrijkste oorzaak van oorlogen en instabiliteit in de wereld van vandaag!

Nee tegen verspillende wapenuitgaven. Voor een programma van nuttige openbare werken!

Meer huizen, scholen en ziekenhuizen; geen bommen, raketten en ander oorlogstuig!

Strijd voor de onteigening van de bankiers en kapitalisten wiens gierige winstzucht een constante oorzaak is van oorlogen en crises.

Voor een harmonieus socialistisch productieplan, gebaseerd op de bevrediging van menselijke behoeften, niet de winsten van enkelen en hun reactionaire oorlogen.

Strijd voor een socialistische wereld die vrij zal zijn van de gesel van armoede, uitbuiting, oorlogen en onderdrukking!

De enige rechtvaardige oorlog is de klassenstrijd!