Το γαλλικό τμήμα της RCI για την ηχηρή ήττα της Λεπέν και την πρωτιά του «Νέου Λαϊκού Μετώπου», και για τα αναγκαία επόμενα βήματα για το εργατικό κίνημα.
[Source]
Γαλλία: Καμία διαπραγμάτευση με τη Δεξιά! Γενική κινητοποίηση για την εμβάθυνση και την εφαρμογή του προγράμματος του Νέου Λαϊκού Μετώπου!
Τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία έχουν προκαλέσει χαρά και, κυρίως, ανακούφιση σε εκατομμύρια ψηφοφόρους που φοβούνταν μια νίκη της Εθνικής Συσπείρωσης της Λεπέν.
Την επομένη του πρώτου γύρου, η Λεπέν και ο Μπαρντελά έβλεπαν τους εαυτούς τους σαν να είναι ήδη στην εξουσία. Συζητούσαν τη σύνθεση της «επερχόμενης» κυβέρνησής τους και ονόματα πιθανών υπουργών διέρρεαν στον Τύπο. Βέβαιοι για τη νίκη τους, ανέβαλαν επ’ αόριστον το «κοινωνικό» τους πρόγραμμα. «Αρχικά», εξήγησαν, θα απαιτηθεί δημοσιονομική λιτότητα και συνταξιοδότηση στα 66 έτη.
Χθες το βράδυ, όλα αυτά τινάχτηκαν στον αέρα. Με 143 βουλευτές, η συμμαχία της Εθνικής Συσπείρωσης και του Σιοτί βρέθηκε πολύ μακριά από μια απόλυτη πλειοψηφία.
Με 184 έδρες, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο ήρθε πρώτο – μπροστά από τους Μακρονικούς (έλαβαν 166 έδρες). Πρόκειται, λοιπόν, για μια βαριά ήττα για την «προεδρική πλειοψηφία», αλλά δεν είναι η κατάρρευση που διαφαινόταν στον απόηχο των ευρωεκλογών. Οι Μακρονικοί (ή πρώην Μακρονιστές) είχαν καλύτερες επιδόσεις ακόμη και από αυτές που ανακοίνωναν τις τελευταίες ημέρες οι δημοσκόποι, οι οποίοι λάμβαναν υπόψη τις αποσύρσεις υποψηφίων μεταξύ των δύο γύρων.
Θα επανέλθουμε αλλού, αναλυτικά, στην από πλευράς μας κατηγορηματική απόρριψη του λεγόμενου «Δημοκρατικού Μετώπου κατά της Ακροδεξιάς», αυτής της πολιτικής ταξικής συνεργασίας που όχι μόνο δεν αποδυναμώνει τη Δεξιά και την Ακροδεξιά, αλλά τις ενισχύει. Εδώ, ας τονίσουμε μόνο ότι με όρους κοινοβουλευτικών εδρών, το «Δημοκρατικό Μέτωπο» ωφέλησε κυρίως τη μακρονική Δεξιά (καθώς και τους Ρεπουμπλικανούς, που επίσης πέτυχαν καλύτερα αποτελέσματα από εκείνα που προβλέπονταν). Οι πολυάριθμες αποσύρσεις υποψηφίων του Νέου Λαϊκού Μετώπου έσωσαν την απερχόμενη μακρονική «πλειοψηφία» από μια ολοκληρωτική καταστροφή – και επέτρεψαν στους Ρεπουμπλικανούς να κερδίσουν και μερικές επιπλέον έδρες.
Τελικά, το «Δημοκρατικό Μέτωπο» είχε ως αποτέλεσμα κυρίως να δώσει το πλεονέκτημα στους Μακρονικούς και τους Ρεπουμπλικανούς, απέναντι στην Εθνική Συσπείρωση. Αυτό συνέβη σε βαθμό πέρα από αυτό που προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Ωστόσο, θα ήταν εντελώς λάθος να συμπεράνουμε ότι η Εθνική Συσπείρωση είναι πολιτικά αποδυναμωμένη. Όχι μόνο συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο έξι εκατομμύρια περισσότερες ψήφους σε σχέση με το 2022, αλλά η συμμαχία ανάμεσα στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο και τη Δεξιά στο διάστημα μεταξύ των δύο γύρων μπορεί μόνο να ενισχύσει την «αντισυστημική» εικόνα της Μαρίν Λεπέν και των κολλητών της, που σκοπεύουν να δρέψουν τους καρπούς αργά ή γρήγορα – και μάλλον αρκετά γρήγορα.
Κινητοποίηση στους δρόμους και τους εργασιακούς χώρους!
Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο ήρθε πρώτο με 184 έδρες, αλλά απέχει πολύ από μια απόλυτη πλειοψηφία (που απαιτεί 289 έδρες). Επομένως, δεν υπάρχει πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση [σ.: το γαλλικό κοινοβούλιο] για να ψηφίσει το πρόγραμμα Νέου Λαϊκού Μετώπου. Έτσι, αν περιοριστούμε στη σύνθεση της Εθνοσυνέλευσης, η συγκρότηση μιας έστω και υποτυπωδώς «συμπαγούς» κυβέρνησης αποτελεί πρόκληση. Μακριά από το να τελείωσε, η βαθιά πολιτική κρίση που ξεκίνησε στις 9 Ιουνίου εισέρχεται σε μια νέα φάση.
Οι διαπραγματεύσεις και τα παζάρια στα παρασκήνια θα πολλαπλασιαστούν τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Ήδη, ηγέτες του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των Πρασίνων δηλώνουν πρόθυμοι να αποκηρύξουν το πρόγραμμα Νέου Λαϊκού Μετώπου για να βρουν «σημεία συμφωνίας» με τους Μακρονικούς. Όσο για τη γαλλική αστική τάξη, θα ασκήσει τη μέγιστη πίεση για να αναγκάσει την επόμενη κυβέρνηση – όποια κι αν είναι αυτή – να ακολουθήσει μια «υπεύθυνη» πολιτική, δηλαδή πολιτική λιτότητας.
Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν ζητά από τον Μακρόν να ορίσει έναν πρωθυπουργό από το Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Ζητά επίσης προκαταβολικά από τον τελευταίο, όποιος κι αν είναι, να σχηματίσει κυβέρνηση αποφασισμένη να εφαρμόσει ολόκληρο το πρόγραμμα Νέου Λαϊκού Μετώπου, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα με τους Μακρονικούς βουλευτές. Αυτή η θέση έρχεται σε αντίθεση με εκείνη πολλών ηγετών της δεξιάς πτέρυγας του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Αλλά ακριβώς αυτοί οι τελευταίοι είναι που θα βρεθούν στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων και των παζαριών.
Δεδομένου του συσχετισμού δυνάμεων στην Εθνοσυνέλευση (καθώς και εντός του Νέου Λαϊκού Μετώπου), αυτό που απαιτεί ο Μελανσόν δεν έχει καμία πιθανότητα να επιτευχθεί χωρίς μια ισχυρή κινητοποίηση των νέων και των εργαζομένων εκτός του κοινοβουλίου. Το επίκεντρο της πάλης δεν βρίσκεται πλέον στην Εθνοσυνέλευση, αλλά στους δρόμους, στους εργασιακούς χώρους και στις εργατικές γειτονιές.
Είναι γεγονός ότι το Νέο Λαϊκό Μέτωπο δεν έχει απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Αλλά οι εργάτες είναι η συντριπτική πλειοψηφία στη χώρα. Αποτελούν, με διαφορά, την αποφασιστική κοινωνική δύναμη. Χωρίς την ευγενική άδειά τους δεν γυρίζει ούτε ένας τροχός, δεν ανάβει ούτε μια λάμπα. Έτσι, τις επόμενες ημέρες οι ηγέτες της Ανυπότακτης Γαλλίας [σ.: το κόμμα του Μελανσόν] και της CGT [σ.: η βασική αριστερή συνομοσπονδία συνδικάτων] – μεταξύ άλλων – πρέπει να βάλουν στην ημερήσια διάταξη μαζικές κινητοποιήσεις, συμπεριλαμβανομένων επαναλαμβανόμενων απεργιών, για να απαιτηθεί η εμβάθυνση και η εφαρμογή του προγράμματος του Νέου Λαϊκού Μετώπου.
Στη βάση μιας επαναστατικής κινητοποίησης της νεολαίας και των εργαζομένων, θα ήταν δυνατό όχι μόνο να εφαρμοστούν όλα τα προοδευτικά μέτρα του προγράμματος του Νέου Λαϊκού Μετώπου, αλλά και να προχωρήσουμε πολύ παραπέρα – μέχρι την απαλλοτρίωση των μεγάλων καπιταλιστών που τώρα κάνουν κουμάντο στη χώρα. Πρέπει να βάλουμε τέλος στην οικονομική κυριαρχία μιας χούφτας γιγάντιων παρασίτων που επιβάλλουν τη λιτότητα, την επισφάλεια, την ανεργία και τόσα άλλα δεινά πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Πρέπει να ανατραπούν, να πάρουν οι εργάτες την εξουσία και η οικονομία να αναδιοργανωθεί στη βάση του δημοκρατικού σχεδιασμού της παραγωγής. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μπει ένα τέλος στη διαρκή κοινωνική οπισθοδρόμηση – και, ταυτόχρονα, να εξαλειφθεί πραγματικά και οριστικά η δυναμική της Εθνικής Συσπείρωσης.