Marokko: De coronacrisis is een gevaar voor politieke gevangenen, laat ze onmiddelijk vrij!

Volgens de voorzitter Aziz Ghali van mensenrechtenorganisatie Association Marocaine des Droits de l'Homme, houdt het Marokkaanse regime momenteel meer dan 500 mensen gevangen omwille van politieke redenen. Deze groep van mensen is heel divers, met o.a. leden van de Hirak Rif beweging, leden van de beweging van Jaradah, rappers, bloggers en een journalist.

[Source]

Net zoals je al etend honger krijgt, gaat er geen dag voorbij zonder dat er op sociale media een nieuw bericht de ronde doet van een arrestatie van een militant of een doodgewone burger. In de meerderheid van de gevallen is de enige “misdaad” die ze hebben gepleegd een post plaatsen op Facebook die de levenomstandigheden of de staat bekritiseert.

Aangezien dat de regering niet genoeg heeft aan haar huidig juridisch arsenaal, wilt het gebruik maken van de quaraintaine om de nieuwe wet 20-22 in te voeren. Die zal een celstraf van 6 maanden tot 3 jaar (en/of een boete van 5 000 tot 50 000 dirham) opleggen aan iedereen die op sociale medie oproept tot een boycott van consumptiegoederen of “valse informatie” verspreidt dat de kwaliteit of veiligheid van eender welk product in twijfel trekt. Dezelfde straf wordt opgelegd aan iedereen die oproept voor een massale opname van geld op bankrekeningen en soortgelijke instituten. Dit is het antwoord aan de enorm succesvolle boycotts tegen monopolistische bedrijven (water, melk, etc) en tegen de banken, die toebehoren aan de koninklijke familie en zijn entourage.

Het is dus geen toevel dat de Verenigde Naties Marokko heeft aangeduid als een van de eerste landen die de coronacrisis heeft gebruikt voor het invoeren van repressieve wetten.

Dat is het ware gezicht van het “moderne en democratische” regime dat zo geroemd wordt hier in het Westen door journalisten, academici en filosofen. Allemaal mensen die genieten van de steun van het regime in de vorm van miljoenen euros en rode nachten in de bordelen van Marrakech en andere plaatsen bekend voor hun sexueel toerisme, waar vaak zelfs minderjarigen op het “menu” staan.

Marrokaanse gevangenissen, een echte horror

Lenin heeft ooit de staat beschreven als een “korps van gewapende mannen”, maar we zijn ervan overtuigd dat als hij Marokko had bestudeerd hij het eerder gehad zou hebben over een korps van bandieten, criminelen en gangsters die bijna 40 miljoen mensen onder hun voet houden met wapenstokken, kogels en gevangeniscellen.

60 jaar na de zogezegde “onafhankelijkheid” telt het Marokkaanse ministerie van Onderwijs nog maar 12 universiteiten, telt het ministerie van Cultuur maar 40 culturele locaties en telt het ministerie van Gezondheid slechts 5 universitaire ziekenhuizen en 9 oncologische centra. De administratie van gevangenissen beschikt daarintegen over niet minder dan 82 gevangenissen en heeft het diensthoofd recent tegen de Marokkaanse bevolking opgeschept dat er binnenkort nog meer worden gebouwd en dat degene die al bestaan verder zullen worden uitgebreid. Noch de minister van Onderwijs noch de minister van Cultuur hebben soortgelijke uitspraken gedaan, aangezien universiteiten en theaters duidelijk niet tot de prioriteiten van de regering behoren.

Marokkaanse gevangenissen hebben een verschrikkelijke reputatie: slechte behandeling, martelingen en hongersnood zijn daar dagelijkse gebeurtenissen. De bewaking van de gevangenissen zien deze methodes als hun dagelijkse takenpakket, aangezien voor de Marokkaanse staat de gevangenis een instituut is tot vernietiging en wraak.

Er zijn op het moment meer dan 80.000 gevangen die opgesloten zijn in overvolle cellen. De bezettingsgraad van Marokkaanse gevangenissen is momenteel meer dan 300%. Zelfs de autoriteiten geven officieel toe dat 44% van de gevangenissen een “significant overbevolkt” zijn. Ze geven ook officieel toe dat de gemiddelde oppervlakte voor elke gevangene lager is dan 1.8 vierkante meter.

Hoe kunnen die elendelingen ooit “sociaal isolement”, “hygienische praktijken” of “quaraintaine” beoefenen? Dat is natuurlijk onmogelijk en laat hen kwetsbaar voor allerlei fysieke en mentale aandoeningen. De gevangenissen zijn epicenters geworden voor corona. Zowel gevangenen als cipiers worden door het virus getroffen. In die context heeft de administratie moeten toegeven dat 318 mensen besmet zijn, een cijferdat zelfs de meest optimistische mensen te laag noemen.

Politieke gevangenen zijn in gevaar

De omstandigheden waarin politieke gevangenen leven zijn zodoende nog slechter. Het regime is niet tevreden met hen alleen op te sluiten, maar wilt hen zowel mentaal als fysiek breken om het vuur van opstand en strijd in hen uit te doven. Het is in die context dat Nasser Zafzafi, symbool van Hirak du Rif, een bericht naar buiten heeft kunnen smokkelen, waarin hij de brutale wanpraktijken, waaronder marteling, aanranding en cellulaire isolatie, aanklaagt. De staat heeft hierop gereageert door die misdaden te vermenigvuldigen en zijn medestanders te verspreiden over andere gevangenissen. Zafzafi en meerdere van zijn kameraden hebben toen voor bijna een maand een hogerstaking begonnen, waaraan ze bijna zijn gestorven.

De onwrikbaarheid van de gevangen draait het systeem zot. Het systeem is bang van hen en de sympathie die ze opwekken, en ziet hun submissie als een zaak van leven of dood. Het regime wil dat ze zich verontschuldigen en dat ze hun politieke standpunten ontkennen. Deze volksleiders moeten als voorbeeld gelden: “Ziehier het lot van mensen die mij niet gehoorzamen. Er is geen enkele hoop voor jullie strijd, ik ben Almachtig”.

Nadat de leiders van de beweging van Al Rif tot 20 jaar gevangenisstraf waren veroordeeld, heeft de regering ze nu ter dood veroordeeld door ze aan het coronavirus over te laten. Deze actie heeft echter geleid tot een golf van woede in de maatschappij en tot het oprichten van meerdere solidariteitscampagnes op sociale media. Ze eisen de onmiddelijke vrijlating van de politieke gevangen eisen. Deze beweging begint al enorme proporties aan te nemen zelfs al is ze gelimiteerd door het sociale isolement van de quaraintaine. Toen de beweging begon te groeien hebben de liberalen proberen te surfen op die golf en ze proberen te kanaliseren naar wegen die het gehele systeem niet in gevaar brengen. Een groep van “intellectuelen”, werkend in de politiek, media, universiteiten, etc, heeft een “oproep tot hoop” gedaan waarin ze “zijne Majesteit” vragen, met nederigheid en liefde, dat hij een algeme amnestie geeft aan de gevangenen om in deze coronatijden “een betere sociale cohesie te verkrijgen” en om “ons vertrouwen en onze hoop in de toekomst te vergroten”.

Het antwoord van “zijne Majesteit”? Uit respect voor de gevoelens van die heren en dames wou ik deze vraag niet beantwoorden, maar omdat ze zeker nog vaak gesteld gaat worden, ziehier: “ “zijne Majesteit” heeft in hun gezicht gespuwd, hen behandelt met het misprijzen dat ze verdienen. Erger nog, om wat zout in hun wonden te wrijven, heeft “zijne Majesteit” 5654 gevangen gepardonneerd, waaronder geen enkele politieke gevangene, maar wel 40 islamieten die waren opgesloten om terreuraanslagen. Ook een parlementair en een burgemeester, die waren opgesloten omwille van corruptie ter waarde van meerdere miljoenen, werden vrijgelaten. Net als een groep van gevaarlijke criminelen waarvan 3 leden opgesloten waren voor moord en nog anderen voor gewapende overvallen en geweldpleging.

Het regime is doodsbang

In tegenstelling tot hoe het lijkt, is deze belediging geen uiting van zelfvertrouwen vanwege de staat. Het is een uiting van haar angst. Het regime weet heel goed dat het een periode van revoltes intreedt, dieper dan ze tot nu toe ooit heeft gekend. Het weet dat alle factoren die 10 jaar geleden tot een golf van revolutie hebben geleid, nog steeds bestaan, en zelfs 100 keer erger zijn geworden. Het weet dat het op een berg van buskruit zit. De Marrokaanse heersers zijn doodsbang en dat zorgt ervoor dat ze zo brutaal zelfs de kleinste vlammen in het volk probeeren te doven. Het zorgt er ook voor dat ze er alles aan doen om de ontwikkeling van een referentiepunt proberen te voorkomen, of het nu een jonge leider, een koppige journalist of een populaire rapper is.

Maar dit is natuurlijk een onmogelijke taak: de materiele en objectieve omstandigheden maken het onvermijdelijk dat er een uiting van die geaccumuleerde woede komt. De huidige economische crisis is de ergste in decennia en wordt alleen erger. Werkloosheid, armoede en het dure leven hebben ongeziene hoogtes bereikt. Er is een woede aan het koken onder het oppervlak, een woede die zich moet uitdrukken in verschillende vormen, personen en groepen. Geen enkele onderdrukking of gevangenis kan dit onvermijdelijke proces voorkomen.

De standvastigheid van de politieke gevangenen en hun afwijzen van eender welke capitulatie zijn voorbeelden van de moedige strijd en het trotseren van het regime. Het zijn bronnen van inspiratie voor de nieuwe generatie aan leiders die spontaan uit de massabeweging zullen ontstaan. De corona-isolatie gaat ophouden en arbeiders gaan terugkeren naar hun job. Studenten gaan terugkeren naar hun scholen en universiteiten. Manifestanten gaan terug in de steden en dorpen actie voeren. Ze zullen terugkeren met meer kennis en meer strijdkracht tegen de besparingen, tegen de werkloosheid en natuurlijk voor de bevrijding van de politieke gevangenen.

Laten we aan deze strijd het programma en de leiding geven die ze verdient

Dit zijn de lessen die we kunnen trekken uit de strijd voor de bevrijding van politieke gevangenen in Marokko:

1. Het regime geeft geen enkele concessie, buiten als een revolutionaire beweging het bedreigt. We benadrukken dus dat de strijd voor de vrijlating van de politieke gevangen gebaseerd is op een revolutionaire massabeweging in de werkplaatsen, in de volkswijken en universiteiten. Ze richt zich tegen de heersende klasse en tegen zijn politieke vertegenwoordigers. Deze beweging moet de eis tot vrijlating van de gevangenen linken aan de algemene strijd van de werkende klasse en van de studenten. Die stijden voor democratie, het recht op zelforganisatie en het recht op vrije meningsuiting. Een oproep naar de internationale werkende klasse is onontbeerlijk en kan deze strijd alleen versterken.
2. Het regime recupereert snel alles dat het voorheen verplicht was op te geven. Van zodra de revolutionaire beweging wegebt, lanceert het regime een algemene wraakactie om de beweging hard te raken. Om die repressie een stap voor te zijn, is een revolutionaire strijd tegen het kapitalistische regime nodig. Zo kan er een nieuwe samenleving komen waarin de weelde en de productiemiddelen in de handen liggen van de arbeiders zelf. Vrijheid zal dus alleen echt gegarandeerd zijn voor de arbeiders, boeren en de volksmassa in het algemeen wanneer de gevangenissen het thuis worden van de tyrannen die Marokko uitbuiten en hun knechten.

Dit is de toekomst waar wij als marxisten voor strijden! Als u het met deze toekomst eens bent, sluit u dan bij ons aan om te bouwen aan een revolutionaire leiding die deze toekomst kan bewerkstelligen!