Manifest van de Revolutionaire Communistische Internationale

Het onderstaande manifest is van uiterst groot belang voor de wereldwijde communistische beweging. We roepen al onze lezers op om het grondig te bestuderen en het zo wijd mogelijk te verspreiden. Het werd unaniem goedgekeurd door het Internationaal Secretariaat van de IMT en zal het oprichtingsdocument vormen van een nieuwe Revolutionaire Communistische Internationale, die in juni dit jaar opgericht zal worden.

De Revolutionaire Communistische Internationale zal ernaar streven om het vaandel te worden waaronder de ontwakende generatie revolutionaire arbeiders en jongeren zich kunnen verzamelen om het kapitalisme omver te werpen. Je kunt persoonlijk betrokken zijn bij haar oprichting, want de hele conferentie zal online gestreamd worden, dus je kunt haar thuis kijken, of samen met andere kameraden op een van de watch party's die in landen over de hele wereld georganiseerd worden.

Klik op deze link om je in te schrijven voor de RCI oprichtingsconferentie.

Manifest van de Revolutionaire Communistische Internationale

In 1938 stelde de grote Russische revolutionair Leon Trotski dat "de historische crisis van de mensheid is terug te voeren tot de crisis van het revolutionaire leiderschap." Deze woorden zijn vandaag de dag nog even waar en relevant als de dag waarop ze werden geschreven.

In het derde decennium van de 21e eeuw bevindt het kapitalistische systeem zich in een existentiële crisis. Dergelijke situaties zijn zeker niet ongewoon in de geschiedenis. Ze zijn de uitdrukking van het feit dat een bepaald sociaal-historisch systeem zijn grenzen heeft bereikt en niet langer in staat is om een progressieve rol te spelen.

De marxistische theorie van het historisch materialisme geeft ons een wetenschappelijke verklaring voor dit fenomeen. Elk sociaal-economisch systeem komt om bepaalde redenen tot stand. Het ontwikkelt zich, bloeit op en bereikt dan zijn hoogtepunt, waarna het een fase van verval ingaat. Dit was het geval met de slavenmaatschappij en de neergang en val van het Romeinse Rijk.

In zijn tijd slaagde het kapitalisme erin om de industrie, landbouw, wetenschap en techniek te ontwikkelen tot een niveau waarvan men in het verleden niet had durven dromen. Daarmee legde het onbewust de materiële grondslagen voor een toekomstige klassenloze maatschappij.

Maar nu heeft dit zijn grenzen bereikt en verandert alles in zijn tegendeel. Het kapitalistische systeem heeft lang geleden zijn historische potentieel uitgeput. Niet in staat om de maatschappij verder te brengen, heeft het nu het punt bereikt waarop er geen weg meer terug is.

De huidige crisis is geen normale cyclische crisis van het kapitalisme. Het is een existentiële crisis, die niet alleen tot uiting komt in de stagnatie van de productiekrachten, maar ook in een algemene crisis van cultuur, moraal, politiek en religie.

De gapende kloof tussen rijk en arm - tussen obscene rijkdom in de handen van een paar parasieten, en armoede, ellende en wanhoop voor de grote meerderheid van de mensheid - is nog nooit zo groot geweest.

Dit zijn weerzinwekkende symptomen van de ziekte van een samenleving die zo verrot is dat ze omver geworpen kan worden. Haar uiteindelijke ineenstorting is onvermijdelijk en kan niet worden vermeden. Maar dat betekent niet dat de bourgeoisie niet over de middelen beschikt om crises uit te stellen of hun impact te verminderen, tenminste tot op zekere hoogte en voor een tijdelijke periode.

Dergelijke maatregelen creëren echter alleen maar nieuwe en onoplosbare tegenstellingen. De financiële crisis van 2008 was een belangrijk keerpunt. De waarheid is dat het wereldkapitalisme die crisis nooit te boven is gekomen.

Decennialang beweerden burgerlijke economen dat de 'onzichtbare hand van de markt' alles zou oplossen en dat de overheid geen enkele rol zou moeten spelen in het economische leven van de natie. Maar de markten stortten in en werden alleen gered door grootschalig overheidsingrijpen. Tijdens die crisis waren regeringen en centrale banken genoodzaakt om enorme sommen geld in het systeem te pompen om zo een totale catastrofe te voorkomen.

De bourgeoisie slaagde er alleen in het systeem te redden door het ver over zijn natuurlijke grenzen te duwen. Regeringen gaven enorme hoeveelheden geld uit die ze niet bezaten. Deze roekeloze methode werd herhaald tijdens de COVID-19-pandemie.

Deze wanhopige maatregelen leidden onvermijdelijk tot een ongecontroleerde explosie van inflatie en de totstandkoming van enorme overheids-, bedrijfs- en particuliere schulden, waardoor regeringen op de rem moesten gaan staan. Het hele proces moet nu worden teruggedraaid.

Het tijdperk van uitzonderlijk lage rentetarieven en gemakkelijk krediet is nu slechts een vage herinnering uit het verleden. Er is geen mogelijkheid dat we binnenkort terugkeren naar de voorgaande periode - als dat al ooit gebeurt.

De mondiale economie wordt geconfronteerd met het vooruitzicht van een perfecte storm, waarin de ene factor de andere voedt om zo een scherpe neerwaartse spiraal te produceren.

De wereld stevent af op een onzekere toekomst die gekenmerkt wordt door een eindeloze cyclus van oorlogen, economische ineenstorting en toenemende ellende. Zelfs in de rijkste landen worden lonen ondermijnd door de meedogenloze stijging van de prijzen, terwijl diepe bezuinigingen op overheidsuitgaven voortdurend sociale voorzieningen zoals gezondheidszorg en onderwijs uithollen.

Deze maatregelen vormen een directe aanval op de levensstandaard van de arbeiders en de middenklasse. Maar ze maken de crisis alleen maar erger. Alle pogingen van de bourgeoisie om het economische evenwicht te herstellen, dragen alleen maar bij aan de vernietiging van het sociale en politieke evenwicht. De bourgeoisie zit gevangen in een crisis waarvoor ze geen oplossing heeft. Dat is de sleutel tot het begrijpen van de huidige situatie.

Lenin heeft echter lang geleden al uitgelegd dat er niet zoiets bestaat als een eindcrisis van het kapitalisme. Tenzij het omver wordt geworpen, zal het kapitalistische systeem altijd herstellen van zelfs de diepste crisis, zij het tegen een verschrikkelijke prijs voor de mensheid.

De grenzen van de globalisering

De hoofdoorzaken van kapitalistische crises zijn enerzijds het privé-eigendom van de productiemiddelen, en anderzijds de verstikkende dwangbuis van de nationale markt, die veel te krap is om de productiekrachten die het kapitalisme heeft gecreëerd te bevatten.

Het fenomeen dat bekendstaat als ‘globalisering’ stelde de bourgeoisie een tijd lang in staat om de beperking van de nationale markt gedeeltelijk te overwinnen, door het stimuleren van de wereldhandel en een intensivering van de internationale arbeidsverdeling.

Dit werd nog versneld door de opname van China, India en Rusland in de kapitalistische wereldmarkt, na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Dit was het belangrijkste middel waarmee het kapitalistische systeem de afgelopen decennia wist te overleven en groeien.

Zoals de oude alchemisten geloofden dat ze de geheime methode hadden ontdekt om onedel metaal in goud te veranderen, zo geloofden de burgerlijke economen dat ze de geheime remedie hadden ontdekt voor alle problemen van het kapitalisme.

Nu zijn deze illusies uiteengespat als zeepbellen in de lucht. Het is overduidelijk dat dit proces zijn grenzen heeft bereikt en op zijn retour is. Economisch nationalisme en protectionistische maatregelen zijn nu de overheersende tendensen - precies dezelfde tendensen die de recessie van de jaren 1930 omvormden tot de Grote Depressie.

Dit wijst op een beslissende verandering in de hele situatie. Het heeft onvermijdelijk geleid tot een aanzienlijke verscherping van de tegenstellingen tussen naties en de verspreiding van militaire conflicten en protectionisme.

Dit komt heel duidelijk tot uiting in de luidruchtige campagne die het Amerikaanse imperialisme voert onder het vaandel van ‘America First!’. ‘America First’ betekent dat de rest van de wereld naar de tweede, derde of vierde plaats moet worden geduwd, wat leidt tot nog meer tegenstellingen, oorlogen en handelsoorlogen.

Een eindeloze gruwel

De crisis komt tot uiting in instabiliteit op elk gebied: economisch, financieel, sociaal, politiek, diplomatiek en militair. In de arme landen worden miljoenen mensen geconfronteerd met een langzame hongerdood, uitgeknepen door de meedogenloze greep van de imperialistische kredietverschaffers.

De VN schatte in juni 2023 dat het aantal mensen dat ontheemd is geraakt door oorlog, hongersnood en de gevolgen van klimaatverandering 110 miljoen bedroeg - een scherpe stijging ten opzichte van het niveau van voor de pandemie. Dit was vóór de oorlog tegen Gaza.

In een wanhopige poging om aan deze gruwelen te ontsnappen, worden grote aantallen mensen gedwongen om naar landen als de VS of Europa te vluchten. Degenen die de moeilijke en gevaarlijke reis maken om de Middellandse Zee of de Rio Grande over te steken, krijgen onderweg te maken met onbeschrijflijk geweld en mishandeling. Tienduizenden mensen sterven elk jaar bij hun vluchtpoging.

Dit zijn de verschrikkelijke gevolgen van de economische en sociale ineenstorting die wordt veroorzaakt door de verwoestingen van de zogenaamde vrijemarkteconomie en de gewelddadige acties van het imperialisme, die op onvoorstelbare schaal verwoesting, dood en verderf zaaien.

Na de val van de Sovjet-Unie werd de VS een tijdlang de enige supermacht ter wereld. Met kolossale macht kwam kolossale arrogantie. Het Amerikaanse imperialisme legde overal zijn wil op en gebruikte een combinatie van economische macht en militaire spierkracht om ieder land dat weigerde door de knieën te gaan voor Washington, te onderwerpen.

Nadat het de controle over de Balkan en andere voormalige invloedssferen van de Sovjet-Unie had overgenomen, lanceerde het een wrede en onuitgelokte invasie van Irak die de dood van meer dan een miljoen mensen veroorzaakte. De invasie van Afghanistan was nog zo'n bloedige episode. Niemand weet hoeveel levens er verloren gingen in dat onfortuinlijke land.

De grenzen van de macht van de VS werden echter blootgelegd in Syrië, waar de Amerikanen een nederlaag leden door de interventie van Rusland en Iran. Dit bracht een abrupte verandering in de situatie. Vanaf dat moment kreeg het Amerikaanse imperialisme de ene na de andere vernederende tegenslag te verwerken.

Dit feit op zichzelf is een treffend bewijs van de crisis van het kapitalisme op wereldschaal. In de 19e eeuw haalde het Britse imperialisme enorme rijkdom uit zijn rol als dominante wereldmacht. Maar nu zijn de dingen veranderd in hun tegendeel.

De crisis van het kapitalisme en de toenemende spanningen tussen landen maken de wereld veel turbulenter en gevaarlijker. Het is een steeds complexere en duurdere baan om de voornaamste politieagent van de wereld te zijn, met problemen die overal opflakkeren en voormalige bondgenoten die zwakte bespeuren en zich verenigen om de hoogste baas te trotseren.

Het Amerikaanse imperialisme is de machtigste en meest reactionaire kracht op de planeet. Zijn militaire uitgaven zijn gelijk aan die van de tien volgende toplanden samen. En toch is het niet in staat om op beslissende wijze zijn wil op te leggen in welke regio van de wereld dan ook.

De kille wreedheid van het Amerikaanse imperialisme, en ook zijn weerzinwekkende hypocrisie, werden duidelijk blootgelegd door de afschuwelijke gebeurtenissen in Gaza. Het was een actieve deelnemer aan de gruwelijke massamoord op hulpeloze mannen, vrouwen en kinderen door het monsterlijke Israëlische regime.

Deze misdadige agressieoorlog had geen dag kunnen duren zonder de actieve steun van de heersende kliek in de VS. Maar terwijl Washington schijnheilig jammert over het lot van deze slachtoffers, blijft het wapens en geld sturen om Netanyahu te ondersteunen in zijn slagerswerk.

Maar het meest opvallende was het totale onvermogen van Washington om de Israëli's te dwingen datgene te doen wat in het Amerikaanse belang is. Hoe hard ze ook aan de touwtjes trokken, de marionet bleef naar zijn eigen pijpen dansen. Dit was een erg leerrijke indicatie van het verval van de Amerikaanse macht, en niet alleen in het Midden-Oosten.

Het vermogen van een natie om anderen te domineren is niet absoluut, maar relatief. De situatie is niet statisch, maar dynamisch en verandert voortdurend. De geschiedenis laat zien dat voormalige achtergebleven en onderdrukte naties kunnen veranderen in agressieve staten die zich tegen hun buren keren en hen proberen te domineren en uit te buiten.

Tegenwoordig is Turkije een van de dominante machten in het Midden-Oosten. Het is een regionale imperialistische macht. Daarentegen hebben Rusland en China, die de kapitalistische weg zijn ingeslagen, zich ontpopt als geduchte imperialistische machten met een mondiale reikwijdte. Dit brengt hen in direct conflict met het Amerikaanse imperialisme.

China en Rusland hebben nog niet hetzelfde economische en militaire machtsniveau als de VS, maar ze hebben zich ontpopt tot machtige rivalen die Washington uitdagen in een wereldwijde strijd om markten, invloedssferen, grondstoffen en winstgevende investeringen. De oorlogen in Oekraïne en Gaza hebben de grenzen van de macht van het Amerikaanse imperialisme grafisch aangetoond.

In het verleden zouden de bestaande spanningen al tot een grote oorlog tussen de grootmachten hebben geleid. Maar veranderende omstandigheden hebben dit van de agenda gehaald - tenminste voor nu.

De kapitalisten voeren geen oorlog vanwege patriottisme, democratie of andere hoogdravende principes. Ze voeren oorlog uit winstbejag, om buitenlandse markten en grondstofbronnen (zoals olie) te veroveren en hun invloedssferen uit te breiden.

Is dat niet volstrekt duidelijk? En is het ook niet heel duidelijk dat een kernoorlog geen van deze dingen zou betekenen, maar alleen de wederzijdse vernietiging van beide partijen? Ze hebben zelfs een uitdrukking bedacht om dit scenario te beschrijven: MAD (mutually assured destruction).

Een andere beslissende factor die tegen een open oorlog tussen de belangrijkste imperialistische machten weegt, is de massale oppositie tegen oorlog, vooral (maar niet uitsluitend) in de VS. Een recente opiniepeiling geeft aan dat slechts 5 procent van de Amerikaanse bevolking voorstander is van een directe militaire interventie in Oekraïne.

Dit is niet verwonderlijk, gezien de vernederende nederlagen in Irak en Afghanistan, een feit dat in het bewustzijn van de Amerikaanse bevolking is gebrand. Dit, plus de angst dat een directe militaire confrontatie met Rusland zou kunnen escaleren, waardoor het risico van een kernoorlog ontstaat, werkt als een serieuze remmende factor.

Hoewel een wereldoorlog onder de huidige omstandigheden is uitgesloten, zullen er veel 'kleine' oorlogen en proxyoorlogen komen, zoals die in Oekraïne. De wereldwijde impact van dergelijke oorlogen zal aanzienlijk zijn. Dit zal de algemene volatiliteit verhogen en het vuur van de wereldwijde wanorde aanwakkeren. De gebeurtenissen in Gaza hebben dit heel duidelijk gemaakt.

De toekomst die dit systeem biedt kan er alleen maar een zijn van eindeloze ellende, lijden, ziekte en oorlogen voor het menselijk ras. In de woorden van Lenin: kapitalisme is een eindeloze gruwel.

De crisis van de burgerlijke democratie

De economische omstandigheden in de komende periode zullen veel meer lijken op die van de jaren 1930 dan op die van na de Tweede Wereldoorlog. Daarom rijst de vraag: zal de burgerlijke democratie in de afzienbare toekomst intact blijven?

Democratie is in feite het monopolie van een paar rijke en bevoorrechte naties, waar de klassenstrijd binnen aanvaardbare grenzen kan worden gehouden door concessies te doen aan de werkende klasse.

Dit was de materiële vooronderstelling waarop de zogenaamde democratie in landen als de Verenigde Staten en Groot-Brittannië decennialang kon worden gehandhaafd. Republikeinen en Democraten, Conservatieven en Labour wisselden elkaar af aan de macht, zonder dat dit enig wezenlijk verschil maakte.

In werkelijkheid is de burgerlijke democratie slechts een lachend masker - een façade waarachter de realiteit van de dictatuur van de banken en de grote bedrijven verscholen gaat. Naarmate de heersende klasse niet in staat is om concessies te blijven doen aan de massa's, wordt het lachende masker opzij geworpen om de lelijke realiteit van heerschappij door geweld en dwang te onthullen. Dit wordt steeds duidelijker.

De vrije markt zou garant staan voor democratie. Maar democratie en kapitalisme zijn tegenpolen. De strategen van het Kapitaal uiten nu openlijk hun twijfels over de levensvatbaarheid van de burgerlijke democratie en de toekomst van het kapitalisme zelf.

De oude, troostende mythe dat elke burger gelijke kansen heeft, is nu aan diggelen geslagen door het schrille contrast van obscene rijkdom en luxe waarmee schaamteloos wordt gepronkt tegenover een massa armoede, werkloosheid, dakloosheid en wanhoop, zelfs in rijke landen.

De steeds diepere economische neergang treft nu niet alleen de arbeidersklasse, maar ook een aanzienlijk deel van de middenklasse. Economische schokken, de crisis rond de kosten van levensonderhoud, de snel stijgende inflatie en de almaar stijgende rentevoeten zorgen ervoor dat kleine bedrijven failliet gaan. Er heerst algemene onzekerheid en angst voor de toekomst in alle lagen van de samenleving, met uitzondering van de superrijken en hun handlangers.

De legitimiteit van het systeem zou gebaseerd zijn op een breed gedeelde welvaart. Maar kapitaal raakt steeds verder geconcentreerd in de handen van een paar miljardairs, gigantische banken en bedrijven.

In plaats van democratie hebben we de heerschappij van een nauwelijks verhulde plutocratie. Rijkdom koopt macht. Iedereen weet dit. Democratie betekent één burger, één stem. Maar kapitalisme betekent één dollar, één stem. Met een paar miljard dollar koop je een toegangskaartje voor het Witte Huis.

Dit feit wordt steeds duidelijker voor de meeste mensen. Er is een groeiende onverschilligheid voor de bestaande politieke orde en wantrouwen - zelfs haat - jegens de heersende elite en haar instellingen.

De parlementaire orde zelf wordt ondermijnd. Gekozen organen veranderen in praatclubs, terwijl de echte macht overgaat van het parlement naar het kabinet en van het kabinet naar kliekjes van ongekozen functionarissen en 'adviseurs'.

De schaamteloze leugen dat politie en justitie op de een of andere manier onafhankelijk zijn, wordt voor iedereen zichtbaar. Naarmate de klassenstrijd intensiveert, zullen deze instellingen steeds meer ontmaskerd worden en het respect en gezag verliezen dat ze ooit bezaten.

Uiteindelijk zal de bourgeoisie de conclusie trekken dat er te veel wanorde is, te veel stakingen en demonstraties, te veel chaos. "Wij eisen orde!" We zien nu al dat er beperkingen worden opgelegd aan democratische rechten, zoals het recht om te demonstreren, het recht om te staken, de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid.

Op een gegeven moment zal de bourgeoisie in de verleiding komen om haar toevlucht te nemen tot een of andere vorm van openlijke dictatuur. Maar dit kan pas een realistisch vooruitzicht worden als de werkende klasse een reeks zware nederlagen heeft geleden, zoals het geval was in Duitsland na de Eerste Wereldoorlog.

Maar lang voordat dit zover is, zal de werkende klasse vele gelegenheden krijgen om haar kracht te testen tegen die van de burgerlijke staat en de macht in haar eigen handen te nemen.

Dreigt er een gevaar van fascisme?

Oppervlakkige impressionisten aan de zogenaamde linkerzijde, wereldwijd, zien het trumpisme domweg als fascisme. Dergelijke verwarring kan ons niet helpen om de werkelijke betekenis van belangrijke fenomenen te begrijpen.

Deze onzin leidt hen rechtstreeks in het moeras van klassencollaboratiepolitiek. Door het valse idee van 'het minste kwaad' te propageren, nodigen ze de arbeidersklasse en haar organisaties uit om zich te verenigen met de ene reactionaire vleugel van de bourgeoisie tegen de andere.

Het was dit valse beleid dat hen in staat stelde om kiezers te overtuigen Joe Biden en de Democraten te steunen - een stem die veel mensen later bitter betreurden.

Door voortdurend te blijven hameren op het vermeende gevaar van 'fascisme' zullen ze de werkende klasse ontwapenen als ze in de toekomst geconfronteerd wordt met echte fascistische formaties. Wat het heden betreft, slaan ze de plank volledig mis.

Er zijn genoeg rechtse demagogen en sommigen worden zelfs aan de macht verkozen. Dat is echter niet hetzelfde als een fascistisch regime, dat gebaseerd is op de massamobilisatie van de woedende kleinburgerij als stormram om de arbeidersorganisaties te vernietigen.

In de jaren 1930 werden de tegenstellingen in de maatschappij in relatief korte tijd opgelost en konden ze alleen eindigen in ofwel de overwinning van de proletarische revolutie, ofwel in reactie in de vorm van fascisme of bonapartisme.

De heersende klasse heeft zich echter ernstig in de vingers gesneden toen ze zich in het verleden achter de fascisten schaarde. Die weg zal ze niet gemakkelijk opnieuw inslaan.

Belangrijker nog is dat zo'n snelle oplossing vandaag de dag uitgesloten is door de veranderde krachtsverhoudingen. De sociale reserves van de reactie zijn veel zwakker dan in de jaren 1930 en het specifieke gewicht van de arbeidersklasse is veel groter.

De boerenstand is grotendeels verdwenen in de geavanceerde kapitalistische landen, terwijl brede lagen die zichzelf vroeger als middenklasse beschouwden (professionals, witteboordenwerkers, leraren, universiteitsprofessoren, ambtenaren, artsen en verpleegkundigen) dichter bij het proletariaat zijn komen te staan en zich hebben aangesloten bij vakbonden.

De studenten, die in de jaren 1920 en 1930 de stoottroepen voor het fascisme vormden, zijn sterk naar links gekeerd en staan open voor revolutionaire ideeën. De arbeidersklasse heeft in de meeste landen al tientallen jaren geen ernstige nederlagen meer geleden. Haar krachten zijn grotendeels intact.

De bourgeoisie wordt geconfronteerd met de ernstigste crisis in haar geschiedenis, maar door de enorme versterking van de arbeidersklasse is ze niet in staat om snel in de richting van openlijke reactie te gaan.

Dat betekent dat de heersende klasse ernstige moeilijkheden zal ondervinden wanneer ze probeert de verworvenheden uit het verleden terug te winnen. De diepte van de crisis betekent dat ze zullen moeten proberen tot op het bot te snijden. Maar dat zal in het ene land na het andere explosies uitlokken.

De milieucatastrofe

Naast de voortdurende oorlogen en economische crises wordt de mensheid bedreigd door de aantasting van de planeet. In zijn constante zoektocht naar winst heeft het kapitalistische systeem de lucht die we inademen, het voedsel dat we eten en het water dat we drinken vergiftigd.

Het vernietigt het Amazonewoud en de poolkappen. De oceanen zijn verstikt door plastic en vervuild met chemisch afval. Diersoorten sterven in een alarmerend tempo uit. En de toekomst van gehele naties staat op het spel.

De armste delen van de samenleving en de werkende klasse worden het zwaarst getroffen door de gevolgen van vervuiling en klimaatverandering. Daarbovenop vraagt de heersende klasse hun de rekening te betalen voor de crisis die het kapitalisme heeft gecreëerd.

Marx legde uit dat de mensheid voor de keuze staat tussen socialisme en barbarij. De elementen van barbarij bestaan al, zelfs in de meest ontwikkelde kapitalistische landen, en bedreigen het voortbestaan van de beschaving. Maar nu hebben we het recht om te zeggen dat het kapitalisme een bedreiging vormt voor het voortbestaan van het menselijk ras.

Al deze dingen prikkelen het geweten van miljoenen mensen, vooral jongeren. Maar morele verontwaardiging en boze demonstraties zijn volstrekt onvoldoende. Als de milieubeweging zich beperkt tot een politiek van lege gebaren, veroordeelt ze zichzelf tot onmacht.

De milieuactivisten zijn in staat om de meest in het oog springende symptomen van het probleem aan te wijzen. Maar ze geven geen juiste diagnose, en zonder die diagnose is het onmogelijk om een remedie aan te bieden. De milieubeweging kan alleen slagen in haar doelstellingen als ze een duidelijk en ondubbelzinnig antikapitalistisch revolutionair standpunt inneemt.

We moeten proberen de beste elementen te bereiken en hen ervan te overtuigen dat het kapitalisme zelf het probleem is. De milieucatastrofe is het resultaat van de waanzin van de markteconomie en het winstbejag.

De zogenaamde vrijemarkteconomie is niet bij machte om de problemen van de mensheid op te lossen. Ze is enorm verkwistend, destructief en onmenselijk. Op deze basis kan geen vooruitgang worden geboekt. Het pleidooi voor een planeconomie is onbeantwoordbaar.

Het is noodzakelijk om de bankiers en kapitalisten te onteigenen en de anarchie van de markt te vervangen door een harmonieus en rationeel systeem van planning.

Het kapitalistische systeem vertoont nu alle afschuwelijke kenmerken van een schepsel dat alle reden tot bestaan heeft verloren. Maar dat betekent niet dat het erkent dat het met uitsterven bedreigd wordt. Integendeel zelfs.

Dit ontaarde en zieke systeem lijkt op een zieke en seniele oude man die zich hardnekkig aan het leven vastklampt. Het zal blijven wankelen totdat het omvergeworpen wordt door de bewuste revolutionaire beweging van de werkende klasse.

Het is de taak van de werkende klasse om een einde te maken aan dit langdurige proces van de doodsstrijd van het kapitalisme, door zijn revolutionaire omverwerping en de wederopbouw van de maatschappij van boven naar beneden.

Het bestaan van het kapitalisme vormt nu een duidelijke en actuele bedreiging voor de toekomst van de planeet Aarde. Opdat de mensheid kan leven, moet het kapitalistische systeem sterven.

De subjectieve factor

Uit de algemene crisis van het kapitalisme kan worden geconcludeerd dat de uiteindelijke ineenstorting ervan onvermijdelijk is en niet kan worden vermeden. In dezelfde zin is de overwinning van het socialisme een historische onvermijdelijkheid.

Dat is waar in algemene zin. Maar vanuit algemene stellingen is het onmogelijk om een concrete verklaring te hebben voor wat er daadwerkelijk plaatsvindt.

Als alles volledig onvermijdelijk is, dan is er geen behoefte aan een revolutionaire partij, vakbonden, stakingen, demonstraties, het bestuderen van theorie of wat dan ook. Maar de geschiedenis bewijst precies het tegenovergestelde. De subjectieve factor, het leiderschap, speelt een absoluut fundamentele rol op beslissende momenten in de geschiedenis.

Karl Marx wees erop dat de arbeidersklasse zonder organisatie niets meer is dan ruw materiaal voor uitbuiting. Zonder organisatie zijn we niets. Met organisatie zijn we alles.

Maar hier komen we bij de kern van het probleem. Het echte probleem is de volledige afwezigheid van leiderschap - de volledige verrotheid van de arbeidersleiders.

De historisch ontwikkelde massaorganisaties van de arbeidersklasse hebben in de loop van tientallen jaren van relatieve welvaart onder druk gestaan van de heersende klasse en de kleinburgerij. Dit versterkte de greep van de arbeidersbureaucratie op deze organisaties.

De crisis van het kapitalisme betekent noodzakelijkerwijs de crisis van het reformisme. De rechtse leiders hebben de ideeën waarop de beweging is gebaseerd losgelaten en zijn losgeraakt van de klasse die ze geacht worden te vertegenwoordigen.

Meer dan in enige andere periode in de geschiedenis is het leiderschap van de arbeidersorganisaties onder druk komen te staan van de bourgeoisie. Om een uitdrukking te gebruiken die bedacht werd door de Amerikaanse pionierssocialist Daniel DeLeon en vaak geciteerd werd door Lenin: ze zijn slechts de "arbeidersluitenants [Labour lieutenants] van het kapitaal". Ze vertegenwoordigen het verleden, niet het heden of de toekomst. Ze zullen aan de kant worden geschoven in de stormachtige periode die nu aanbreekt.

Maar het probleem begint en eindigt niet bij de rechtse reformisten.

Het bankroet van ‘Links’

Een bijzonder verderfelijke rol werd gespeeld door zogenaamd links, dat overal is gecapituleerd voor de druk van rechts en het establishment. We hebben dit gezien bij Tsipras en de andere leiders van Syriza in Griekenland. Hetzelfde proces zien we bij Podemos in Spanje, in de VS bij Bernie Sanders en in Groot-Brittannië bij Jeremy Corbyn.

In al deze gevallen wekten de linkse leiders aanvankelijk de hoop van veel mensen, maar deze hoop werd de bodem ingeslagen toen ze capituleerden voor de druk van de rechtervleugel.

Het zou gemakkelijk zijn om deze leiders van lafheid en zwakte te beschuldigen. Maar we hebben hier niet te maken met individuele moraliteit of persoonlijke moed, maar eerder met extreme politieke zwakte.

Het essentiële probleem van de linkse reformisten is dat ze het mogelijk achten om de eisen van de massa's te verwezenlijken zonder te breken met het kapitalistische systeem zelf. In dit opzicht verschillen ze niet van de rechtse reformisten, behalve dat deze laatsten niet eens de moeite nemen om hun volledige capitulatie voor de bankiers en kapitalisten te verbergen.

In het algemeen hebben de "linksen" het vandaag de dag niet eens meer over socialisme. Ze zijn niet eens een schaduw van de oude linkse leiders in de jaren 1930. In plaats daarvan beperken ze zich tot zwakke eisen voor een betere levensstandaard, meer democratische rechten, enzovoort.

Ze hebben het niet eens meer over kapitalisme, maar over 'neoliberalisme' - dat wil zeggen 'slecht' kapitalisme, in tegenstelling tot 'aardig' kapitalisme - hoewel ze nooit precies zeggen wat dit denkbeeldige aardige kapitalisme zou moeten zijn.

Omdat ze weigeren te breken met het systeem, zien de linkse reformisten onvermijdelijk de noodzaak in om een schikking te vinden met de heersende klasse. Ze proberen te bewijzen dat ze geen bedreiging vormen en dat men erop kan vertrouwen dat ze in het belang van de kapitalisten regeren.

Dit verklaart hun halsstarrige weigering om te breken met de rechtervleugel - de openlijke agenten van de heersende klasse binnen de arbeidersbeweging - wat ze proberen te rechtvaardigen op grond van de noodzaak tot het bewaren van de eenheid.

Uiteindelijk leidt dit er altijd toe dat ze capituleren voor de rechterflank. Maar wanneer die laatste het voor het zeggen krijgt, tonen ze niet dezelfde terughoudendheid, maar starten ze onmiddellijk een venijnige heksenjacht tegen links.

Lafheid is hier dus geen kwestie van het persoonlijke karakter van deze of gene persoon. Het is een onlosmakelijk onderdeel van het politieke DNA van het linkse reformisme.

De strijd tegen onderdrukking

De crisis van het kapitalisme heeft zijn uitdrukking gevonden in vele dieperliggende stromingen van verzet tegen de bestaande maatschappij, haar waarden, haar moraal en haar ondraaglijke onrechtvaardigheden en onderdrukking.

De centrale tegenstelling in de samenleving blijft het antagonisme tussen loonarbeid en kapitaal. Onderdrukking neemt echter veel verschillende vormen aan, waarvan sommige aanzienlijk ouder en dieper geworteld zijn dan loonslavernij.

Een van de meest universele en pijnlijke vormen van onderdrukking is die van vrouwen in een door mannen gedomineerde wereld. De crisis vergroot de economische afhankelijkheid van vrouwen. Bezuinigingen op de sociale uitgaven van de staat leggen een onevenredig zware last op vrouwen, zoals de zorg voor kinderen en ouderen.

Er is een wereldwijde epidemie van geweld tegen vrouwen. En rechten zoals de toegang tot abortus liggen onder vuur. Dit lokt een enorm verzet uit en er groeit een militante stemming, vooral onder jonge vrouwen.

De opstand van vrouwen tegen deze monsterlijke onderdrukking is van fundamenteel belang in de strijd tegen het kapitalisme. Zonder volledige deelname van vrouwen kan er geen succesvolle socialistische revolutie plaatsvinden.

De strijd tegen alle vormen van onderdrukking en discriminatie is een noodzakelijk onderdeel van de strijd tegen het kapitalisme.

Ons standpunt is heel eenvoudig: in elke strijd zullen we altijd de kant kiezen van de onderdrukten tegen de onderdrukkers. Maar deze algemene verklaring is op zichzelf onvoldoende om ons standpunt te bepalen. We moeten eraan toevoegen dat onze houding in wezen een negatieve is.

Dat wil zeggen: we zijn tegen iedere vorm van onderdrukking en discriminatie, of die nu gericht is tegen vrouwen, mensen van kleur, homoseksuelen, transgender mensen of welke andere onderdrukte groep of minderheid dan ook.

Identiteitspolitiek wijzen we echter volstrekt af. Onder het mom van het verdedigen van de rechten van een bepaalde groep, speelt identiteitspolitiek een reactionaire en splijtende rol die uiteindelijk de eenheid van de werkende klasse verzwakt en onschatbare hulp biedt aan de heersende klasse.

De arbeidersbeweging is besmet geraakt met allerlei lichaamsvreemde ideeën: postmodernisme, identiteitspolitiek, 'politieke correctheid' en alle andere bizarre onzin die vanuit de universiteiten is binnengesmokkeld door de 'linkse' kleinburgerij, die fungeert als doorgeefluik voor vreemde en reactionaire ideologieën.

Identiteitspolitiek is een bijproduct van het zogenaamde postmodernisme en heeft de hersenen van studenten versuft. Deze uitheemse ideeën zijn geïntroduceerd in de arbeidersbeweging, waar ze fungeren als een zeer effectief wapen in de handen van de bureaucratie in haar strijd tegen de meest militante klassenstrijders.

Lenin benadrukte de noodzaak voor communisten om op alle fronten te strijden - niet alleen op het economische en politieke front, maar ook op het ideologische front. Wij staan rotsvast op het solide fundament van de marxistische theorie en de filosofie van het dialectisch materialisme.

Dit staat volledig haaks op het filosofisch idealisme in al zijn vormen: of het nu de openlijke, onverhulde mystiek van de religie is of de cynische, verhulde en niet minder giftige mystiek van het postmodernisme.

De strijd tegen deze klassenvreemde ideologie en haar kleinburgerlijke voorvechters is daarom een zeer belangrijke taak. Er mogen geen concessies worden gedaan aan verdeeldheid zaaiende en contrarevolutionaire ideeën, die in de kaart spelen van de bazen en hun eeuwenoude tactiek: verdeel en heers.

In feite is er al een gezonde reactie tegen deze schadelijke ideeën op gang gekomen onder een laag van jongeren die zich in de richting van het communisme bewegen.

Communisten staan pal voor de klassenpolitiek en verdedigen de eenheid van de arbeidersklasse boven alle scheidslijnen van ras, huidskleur, gender, taal of religie. Het maakt ons niet uit of je zwart of wit, man of vrouw bent. Noch zijn we ook maar enigszins geïnteresseerd in je levensstijl of wie je partner wel of niet is. Dit zijn puur persoonlijke zaken en ze gaan niemand iets aan - bureaucraten, priesters noch politici.

De enige voorwaarde om je bij ons aan te sluiten is dat je bereid bent te vechten voor de enige zaak die echte vrijheid, gelijkheid en werkelijk menselijke relaties tussen mannen en vrouwen kan bieden: de heilige zaak van de strijd voor de emancipatie van de arbeidersklasse.

Maar de eerste voorwaarde om je bij de communisten aan te sluiten is dat je alle reactionaire onzin van identiteitspolitiek buiten de deur laat.

De vakbonden

De huidige periode is de meest stormachtige en krampachtige in de geschiedenis. De weg is vrijgemaakt voor een algemene heropleving van de klassenstrijd. Maar dit zal niet gemakkelijk zijn. De werkende klasse begint te ontwaken na een min of meer slapende periode. Ze zal veel lessen opnieuw moeten leren, zelfs elementaire lessen zoals de noodzaak om zich in vakbonden te organiseren.

Maar het leiderschap van de massaorganisaties, te beginnen met de vakbonden, verkeert overal in een erbarmelijke staat. Ze zijn volledig ontoereikend gebleken om aan de meest dringende behoeften van de arbeidersklasse te voldoen. Ze zijn zelfs niet in staat geweest om de vakbonden zelf op te bouwen en te versterken.

Als gevolg daarvan zijn hele lagen van de nieuwe generatie jonge werkers, met onzekere banen als bezorger, callcenter-medewerker en dergelijke, niet veel meer dan ruw materiaal om uitgebuit te worden.

Ze werken onder erbarmelijke omstandigheden in moderne sweatshops, zoals de magazijnen van Amazon, en worden blootgesteld aan grove uitbuiting, lange werkdagen en een slecht loon. De tijd dat arbeiders serieuze loonsverhogingen konden krijgen door alleen maar te dreigen met stakingen is al lang voorbij. De bazen zullen zeggen dat ze het zich zelfs niet kunnen veroorloven om het huidige loonniveau te handhaven, laat staan concessies te doen.

Degenen die nog steeds dromen van klassenvrede en consensus leven in het verleden, in een fase van het kapitalisme die niet meer bestaat. Het zijn de vakbondsleiders, niet de marxisten, die de utopisten zijn! Er opent zich een panorama van grote veldslagen maar ook nederlagen van het proletariaat, als gevolg van slecht leiderschap. Wat nodig is, is een volle strijdlust en een opleving van de klassenstrijd.

Het proces van radicalisering zal doorgaan en zich verdiepen. Dit zal grote mogelijkheden openen voor het werk van communisten in de vakbonden en op de werkvloer.

De weg voorwaarts vereist een serieuze strijd tegen het reformisme, een strijd om de massaorganisaties van de werkende klasse nieuw leven in te blazen, te beginnen met de vakbonden. Ze moeten worden omgevormd tot strijdorganisaties van de arbeidersklasse.

Maar dit kan alleen bereikt worden door een onverbiddelijke strijd tegen de reformistische bureaucratie. De vakbonden moeten van top tot teen worden gezuiverd en de politiek van klassencollaboratie moet volledig worden uitgeroeid.

Strijdbaarheid is niet genoeg

De strijd tegen het reformisme houdt niet in dat we tegen hervormingen zijn. We bekritiseren de vakbondsleiders niet omdat ze voor hervormingen vechten, maar integendeel - omdat ze helemaal niet vechten.

Ze zoeken toenadering tot de bazen, vermijden strijdbare acties en wanneer ze toch daartoe gedwongen worden onder druk van de achterban, doen ze er alles aan om stakingsacties in te perken en een verrot compromis te sluiten om de beweging zo snel mogelijk te beëindigen.

Communisten zullen vechten voor zelfs de kleinste hervormingen die een verbetering betekenen voor de levensstandaard en de rechten van de arbeiders. Maar onder de huidige omstandigheden kan de strijd voor zinvolle hervormingen alleen slagen in de mate waarin deze de breedste en meest revolutionaire reikwijdte krijgt.

De beperkingen van de formele burgerlijke democratie zullen aan het licht komen naarmate ze in de praktijk getest wordt. We zullen strijden om alle zinvolle democratische eisen te verdedigen, om de meest gunstige omstandigheden te scheppen voor de volledige ontwikkeling van de klassenstrijd.

De werkende klasse als geheel kan alleen leren door haar eigen ervaring. Zonder de alledaagse strijd voor vooruitgang onder het kapitalisme zou de socialistische revolutie ondenkbaar zijn.

Maar uiteindelijk is vakbondsstrijd niet genoeg. Onder omstandigheden van kapitalistische crisis kan zelfs de winst die de arbeidersklasse boekt niet van lange duur zijn.

Wat de bazen met de rechterhand geven, nemen ze met de linkerhand weer terug. Loonsverhogingen worden tenietgedaan door inflatie of belastingverhogingen. Fabrieken worden gesloten en de werkloosheid neemt toe.

De enige manier om te voorkomen dat hervormingen worden tenietgedaan, is door te strijden voor een radicale verandering in de samenleving. Op een bepaald moment kan een defensieve strijd omslaan in een offensieve strijd. Juist door de ervaring van kleine gevechten voor deeleisen, wordt de basis gelegd voor de uiteindelijke strijd om de macht.

De noodzaak voor de partij

De werkende klasse is de enige werkelijk revolutionaire klasse in de samenleving. Alleen zij heeft geen reden om de voortzetting te verlangen van een systeem dat gebaseerd is op het privé-eigendom van de productiemiddelen en de uitbuiting van menselijke arbeidskracht om de hebzucht van een paar rijke parasieten te bevredigen.

Het is de plicht van de communisten om het onbewuste of halfbewuste streven van de werkende klasse om de maatschappij te veranderen, bewust te maken. Alleen de werkende klasse heeft de noodzakelijke macht om de dictatuur van de bankiers en kapitalisten omver te werpen.

Laten we nooit vergeten dat er geen lamp brandt, geen wiel draait en geen telefoon rinkelt zonder de welwillende toestemming van de werkende klasse.

Dat is een kolossale macht. En toch is het alleen een macht in potentie. Om die potentiële macht te realiseren, is iets anders nodig. Dat andere is organisatie.

Er is een nauwkeurige analogie met de kracht van de natuur. Stoom is precies zo'n kracht. Het leverde de motorkracht voor de industriële revolutie. Het is de kracht die motoren aandrijft en licht, verwarming en energie levert om leven en beweging te brengen in grote steden.

Maar stoom wordt pas een krachtbron als hij wordt geconcentreerd in een mechanisme dat een zuigercilinder wordt genoemd. Zonder zo'n mechanisme wordt het slechts nutteloos in de atmosfeer verspreid. Het blijft slechts een potentieel en niets meer.

Zelfs op het meest elementaire niveau begrijpt iedere klassenbewuste arbeider de noodzaak van vakbondsorganisatie. Maar de hoogste uitdrukking van proletarische organisatie is de revolutionaire partij die de meest bewuste, toegewijde en strijdlustige laag van de klasse verenigt in de strijd om het kapitalisme omver te werpen. De oprichting van zo'n partij is de meest dringende taak die ons te wachten staat.

Bewustzijn

De groeiende economische en sociale instabiliteit dreigt de fundamenten van de bestaande orde te ondermijnen. Hoe kunnen we de hevige omwentelingen verklaren die zich overal bij verkiezingen voordoen, naar rechts en naar links en weer terug naar rechts?

De kortzichtige linkse reformisten geven de arbeiders de schuld van hun vermeende achterlijkheid. Zo proberen ze zichzelf te verontschuldigen en hun eigen verderfelijke rol te verdoezelen. Maar wat hieruit blijkt is wanhoop en een totaal gebrek aan een serieus alternatief. De massa's proberen wanhopig een uitweg te vinden. En ze testen de ene optie na de andere. De ene regering, partij en leider na de andere wordt op de proef gesteld en ontoereikend bevonden en afgedankt.

In dit proces spelen de reformisten een zeer bedroevende rol, en de linkse reformisten een nog bedroevender rol, als dat al mogelijk is. Als gevolg hiervan zien we een bewustzijnsverandering. Het is niet het soort langzame, geleidelijke verandering die je zou verwachten.

Het kost tijd om te rijpen, natuurlijk, maar kwantitatieve veranderingen bereiken uiteindelijk een kritiek punt waarop kwantiteit plotseling kwaliteit wordt. Scherpe veranderingen in bewustzijn zijn inherent aan de hele situatie.

Dit is precies het soort verandering dat we nu zien, vooral bij de jeugd. In een enquête werd aan meer dan 1.000 Britse volwassenen gevraagd om de woorden en zinnen te rangschikken die zij het meest associëren met "kapitalisme".

De topresultaten waren "hebzucht" (73 procent), "constante prestatiedruk" (70 procent) en "corruptie" (69 procent). 42 procent van de respondenten was het eens met de stelling "het kapitalisme wordt gedomineerd door de rijken, zij bepalen de politieke agenda".

De verandering komt het duidelijkst tot uiting in de trend naar communistische ideeën onder jongeren. Deze jongeren noemen zichzelf communisten, hoewel velen nooit het Communistisch Manifest hebben gelezen en geen kennis hebben van het wetenschappelijk socialisme.

Maar door het verraad van links is het woord 'socialisme' vies gaan ruiken. Het resoneert niet meer bij de beste mensen. Zij zeggen: "Wij willen communisme. Alleen dat en niets minder dan dat."

Wat is een communist?

In het gedeelte van het Communistisch Manifest met de titel Proletariërs en communisten lezen we het volgende:

“In welke verhouding staan de communisten tot de proletariërs in het algemeen?

“De communisten zijn geen bijzondere partij tegenover de andere arbeidersbewegingen.

“Zij hebben geen belangen die gescheiden zijn van de belangen van het gehele proletariaat.

“Zij stellen geen sektarische beginselen op, waarnaar zij de proletarische beweging willen modelleren.

“De communisten onderscheiden zich van de overige proletarische partijen alleen daardoor, dat zij aan de ene kant in de nationale strijd van de proletariërs in de verschillende landen de gemeenschappelijke, van de nationaliteit onafhankelijke belangen van het proletariaat hoog houden en doen gelden [...]

“De communisten zijn dus praktisch het meest besliste, altijd voorwaarts drijvende gedeelte van de arbeiderspartijen aller landen; theoretisch hebben zij op de overige massa van het proletariaat voor dat zij inzicht hebben in de voorwaarden, de gang en de algemene resultaten van de proletarische beweging.”

Deze regels drukken de essentie van de zaak zeer goed uit.

Is de tijd rijp voor een Revolutionaire Communistische Internationale?

Het groeiende verzet tegen de zogenaamde vrijemarkteconomie heeft de verdedigers van het kapitalisme de stuipen op het lijf gejaagd. Ze kijken met angst naar een onzekere en turbulente toekomst.

Samen met deze doordringende stemming van pessimisme, beginnen de meer nadenkende vertegenwoordigers van de bourgeoisie ongemakkelijke parallellen te ontdekken met de wereld van 1917. Het is in deze context dat de behoefte aan een revolutionaire partij met een schoon vaandel en een duidelijk revolutionaire politiek wordt gesteld.

Het internationale karakter van onze beweging vloeit voort uit het feit dat het kapitalisme een wereldsysteem is. Vanaf het allereerste begin streefde Marx naar een internationale organisatie van de arbeidersklasse.

Sinds de stalinistische degeneratie van de Communistische Internationale bestaat zo'n organisatie echter niet meer. Nu is de tijd gekomen om een Revolutionaire Communistische Internationale te lanceren!

Dit zal door sommigen gezien worden als sektarisme. Maar dat is het helemaal niet. We hebben absoluut niets gemeen met de ultralinkse en sektarische groeperingen die als bespottelijk als pauwen rondparaderen in de marge van de arbeidersbeweging.

We moeten de sektariërs de rug toekeren en ons richten op de nieuwe frisse lagen die op weg zijn naar het communisme. De noodzaak van zo'n stap is noch een uiting van ongeduld, noch van subjectief voluntarisme. Ze is geworteld in een duidelijk begrip van de objectieve situatie. Dit, en niets anders, maakt zo'n stap absoluut noodzakelijk en onvermijdelijk.

Laten we de feiten eens bekijken:

De laatste opiniepeilingen uit Groot-Brittannië, de VS, Australië en andere landen geven ons een zeer duidelijke indicatie dat het idee van het communisme zich snel verspreidt. Het potentieel voor het communisme is enorm. Het is onze taak om dit potentieel werkelijkheid te laten worden door het organisatorisch tot uitdrukking te brengen.

Door de voorhoede te organiseren in een echte Revolutionaire Communistische Partij, door haar samen te smelten met een gedisciplineerde bolsjewistische organisatie, haar op te voeden in marxistische ideeën en haar te trainen in Lenins methoden, zullen we een macht opbouwen die een sleutelrol kan spelen in de ontwikkeling van de socialistische revolutie in de komende periode.

Dat is onze taak. We moeten alle obstakels overwinnen om dit te bereiken.

Stalinisme versus bolsjewisme

Lange tijd geloofden de vijanden van het communisme dat ze succesvol waren geweest in het uitdrijven van de spoken van de Oktoberrevolutie. De ineenstorting van de Sovjet-Unie leek hun geloof te bevestigen dat het communisme dood en begraven was. “De Koude Oorlog is voorbij,” glunderden ze, “en we hebben gewonnen.”

In tegenstelling tot de legende die zo hardnekkig door onze klassenvijanden wordt verteld, was het echter niet het communisme dat in de jaren tachtig ineenstortte, maar het stalinisme - een afschuwelijke, bureaucratische en totalitaire karikatuur die niets te maken had met het regime van arbeidersdemocratie dat in 1917 door Lenin en de bolsjewieken werd ingesteld.

Stalin voerde een politieke contrarevolutie tegen het bolsjewisme, waarbij hij zich baseerde op een bevoorrechte kaste van functionarissen die aan de macht kwam in een periode waarin de revolutie afnam, na de dood van Lenin. Om zijn contrarevolutionaire dictatuur te consolideren, moest Stalin alle kameraden van Lenin en een groot aantal andere echte communisten vermoorden.

Stalinisme en bolsjewisme zijn verre van identiek, maar verschillen niet alleen in aard: ze zijn elkaars tegenpolen en aartsvijanden, van elkaar gescheiden door een rivier van bloed.

De degeneratie van de ‘Communistische’ Partijen

Het valt niet te ontkennen dat communisme is verbonden met de naam Lenin en de glorieuze tradities van de Russische Revolutie, maar de huidige Communistische Partijen zijn alleen in naam 'communistisch'. De leiders van deze partijen hebben lang geleden de ideeën van Lenin en het bolsjewisme in de steek gelaten.

Een beslissende breuk met het leninisme was de aanvaarding van de anti-marxistische politiek van socialisme in één land. In 1928 voorspelde Trotski dat dit onvermijdelijk zou leiden tot de nationaal-reformistische degeneratie van elke communistische partij ter wereld. Deze voorspelling bleek juist.

Aanvankelijk voerden de leiders van de Communistische Partijen gehoorzaam de dictaten van Stalin en de bureaucratie uit en volgden slaafs elke wending die uit Moskou kwam. Later verwierpen ze Stalin, maar in plaats van terug te keren naar Lenin, maakten ze een scherpe wending naar rechts. Door te breken met Moskou, namen deze partijen in de meeste landen reformistische perspectieven en programma's aan.

Door de fatale logica van 'socialisme in één land' te volgen, paste de leiding van elke nationale partij zich aan de belangen aan van de bourgeoisie van haar eigen land. Dit leidde tot de volledige degeneratie en zelfs de totale liquidatie van de Communistische Partijen.

Het meest extreme geval was de Italiaanse Communistische Partij (PCI), die ooit de grootste en machtigste van Europa was. Het beleid van nationaal-reformistische degeneratie leidde uiteindelijk tot de ontbinding van de PCI en haar transformatie in een bourgeois-reformistische partij.

De Britse Communistische Partij heeft tegenwoordig alleen nog invloed via een dagblad, de Morning Star, waarvan de lijn niet verder gaat dan een lauwe versie van links reformisme. Het is in feite niet meer dan een linkse dekmantel voor de vakbondsbureaucratie.

De Spaanse Communistische Partij (PCE) zit in een coalitieregering die wapens stuurt naar Oekraïne, als onderdeel van de NAVO-oorlog tegen Rusland. Als gevolg hiervan is de PCE in een sterke neergang terechtgekomen. De jongerenafdeling (UJCE) verwierp de officiële lijn en werd geroyeerd.

De Communistische Partij van de Verenigde Staten (CPUSA) functioneert als weinig meer dan een verkiezingsmachine voor de Democratische Partij en roept op om op Biden te stemmen als een 'stem tegen het fascisme'.

De Zuid-Afrikaanse Communistische Partij maakt al 30 jaar deel uit van de pro-kapitalistische ANC-regering en verdedigde zelfs de moord op 34 stakende mijnwerkers in Marikana in 2012.

De lijst is eindeloos.

De crisis binnen de Communistische Partijen

Op dit kritieke moment in de wereldgeschiedenis bevindt de internationale communistische beweging zich in complete wanorde.

Communistische Partijen over de hele wereld hebben op het bloedbad in Gaza gereageerd met oproepen om "het internationaal recht" en de resoluties van de Verenigde Naties, dat wil zeggen, de grote imperialistische machten, te respecteren.

Maar het was de invasie van Oekraïne door Rusland in februari 2022 die een diepe breuk veroorzaakte, waarbij de meeste Communistische Partijen op schandalige wijze bogen voor het standpunt van hun eigen heersende klasse. Veel Communistische Partijen, vooral in het Westen, bedekten hun stilzwijgende steun aan de NAVO met pacifistische oproepen tot vrede, 'onderhandelingen', enz. De aanval van Israël op Gaza heeft de zaken nog erger gemaakt.

De Franse Communistische Partij (PCF), bijvoorbeeld, trok zich terug uit de linkse verkiezingscoalitie (NUPES) omdat haar leider, Mélenchon, weigerde Hamas als een terroristische organisatie te karakteriseren.

Aan het andere uiterste zijn sommige partijen weinig meer dan instrumenten van de Russische en Chinese buitenlandse politiek geworden, waarbij deze worden afgeschilderd als progressieve bondgenoten van de strijd van zwakke en afhankelijke naties om "los te komen van imperialistische kolonisatie en schuldenslavernij".

De Communistische Partij van de Russische Federatie (CPRF) is een extreem geval. Zij heeft geen enkele aanspraak meer op een onafhankelijk bestaan, laat staan een communistisch bestaan. De partij van Zjoeganov is lang geleden niet meer dan een kampvolger van Poetins reactionaire regime geworden.

Deze tegenstrijdigheden hebben geleid tot een reeks splitsingen. Een internationale bijeenkomst van communistische en arbeiderspartijen (IMCWP) in Havana in 2023 slaagde er zelfs niet in om een verklaring over de Oekraïense oorlog op te stellen, omdat er geen 'consensus' kon worden bereikt.

De crisis in de communistische beweging en de rol van de KKE

Veel communistische arbeiders van het eerste uur hebben tegen dit schaamteloze revisionisme gereageerd.

De Griekse Communistische Partij (KKE) heeft ongetwijfeld belangrijke stappen gezet door het oude, in diskrediet geraakte stalinistisch-mensjewistische idee van twee stadia te verwerpen. Zij heeft een correct internationalistisch standpunt ingenomen over de oorlog in Oekraïne, die zij karakteriseert als een inter-imperialistisch conflict.

Ze leidde een beweging van arbeiders om de verscheping van wapens vanuit Griekse havens naar Oekraïne te boycotten. Dit zal door alle ware communisten worden toegejuicht. Maar hoewel het duidelijk van groot belang is, is het nog te vroeg om te concluderen dat de vooruitgang die de Griekse communisten hebben geboekt, is voltooid.

In het bijzonder is het noodzakelijk om volledig te breken met de anti-marxistische theorie van socialisme in één land en een leninistische benadering van het eenheidsfront aan te nemen.

De KKE probeert banden aan te knopen met andere Communistische Partijen die haar standpunt delen over de oorlog in Oekraïne als een inter-imperialistisch conflict. Dat is een stap in de goede richting. De eerste voorwaarde voor succes is echter een open en democratisch debat met alle werkelijk communistische stromingen in de wereld.

Op basis van diplomatie en "consensus", in plaats van debat en democratisch centralisme, is het onmogelijk om een echte Communistische Internationale op te bouwen die gebaseerd is op de ideeën en methoden van Lenin.

Het is onze taak om de beweging terug te brengen naar haar werkelijke oorsprong, te breken met het laffe revisionisme, en het vaandel van Lenin te omarmen. Daartoe reiken we elke partij of organisatie die dit doel deelt de hand.

Toen Trotski de Internationale Linkse Oppositie lanceerde, zag hij deze als de linkse oppositie van de internationale communistische beweging. Wij zijn echte communisten - bolsjewiek-leninisten - die door Stalin op bureaucratische wijze uit de gelederen van de communistische beweging werden geweerd.

We hebben altijd gevochten voor het behoud van het rode vaandel van Oktober en het werkelijke leninisme, en nu moeten we onze rechtmatige plaats als integraal onderdeel van de wereldwijde communistische beweging weer opeisen.

De tijd is gekomen voor een eerlijke discussie in de beweging over het verleden, die eindelijk zal breken met de laatste overblijfselen van het stalinisme en de weg zal vrijmaken voor blijvende communistische eenheid op de solide fundamenten van het leninisme.

Weg met het revisionisme!

Voor de strijdende eenheid van alle communisten!

Terug naar Lenin!

Lenins politiek

Onze onmiddellijke taak is niet om de massa's voor ons te winnen. Dat ligt volledig buiten onze huidige mogelijkheden. Ons doel is om de meest ontwikkelde en klassenbewuste elementen voor ons te winnen. Alleen op die manier kunnen we de weg naar de massa vinden. Maar we kunnen onze benadering van de massa's niet licht opvatten

De nieuwe generatie arbeiders en jongeren zoekt een uitweg uit de impasse. De beste elementen hebben begrepen dat de enige oplossing ligt in het nemen van de weg van de socialistische revolutie.

Ze beginnen de aard van de problemen die voor hen liggen te begrijpen en beginnen geleidelijk de noodzaak van radicale oplossingen in te zien. Maar hun ongeduld kan ertoe leiden dat ze fouten maken.

Het werk van communisten zou heel eenvoudig zijn als het alleen maar nodig was om de arbeidersklasse met revolutionaire leuzen te bestoken. Maar dat is volstrekt ontoereikend en kan zelfs contraproductief uitpakken.

De werkende klasse kan alleen leren door ervaring, vooral de ervaring van grote gebeurtenissen. Gewoonlijk leert ze maar langzaam - te langzaam voor veel revolutionairen die soms onder invloed van ongeduld en frustratie komen te staan.

Lenin begreep dat voordat de bolsjewieken de macht konden veroveren, ze eerst de massa's moesten veroveren. Hiervoor is een grote flexibiliteit in tactiek nodig. Lenin raadde revolutionairen altijd aan geduldig te zijn: "geduldig uitleggen" was zijn advies aan de bolsjewieken, zelfs in het heetst van de revolutie van 1917.

Zonder inzicht in de tactiek, die uitgaat van de concrete ervaring van de arbeidersklasse, is al het gepraat over de opbouw van de revolutionaire beweging ijdel gepraat: het is als een mes zonder lemmet.

Daarom moeten de kwesties van strategie en tactiek een centrale plaats innemen in de overwegingen van de communisten. Zowel Lenin als Trotski hadden een heel duidelijk idee over de verhouding van de communistische voorhoede tot de reformistische massaorganisaties.

Dit werd samengevat in wat ongetwijfeld Lenins definitieve uitspraak over revolutionaire tactieken was: De linkse stroming, een kinderziekte van het communisme. Meer dan een eeuw later blijven Lenins geschriften over dit belangrijke onderwerp een met zeven zegels gesloten boek voor de pseudo-trotskistische sektariërs.

Ze hebben overal het vaandel van het trotskisme in diskrediet gebracht en onschatbare diensten bewezen aan de bureaucratie. Ze denken dat de massaorganisaties simpelweg kunnen worden afgeschreven als historische anachronismen. Hun houding ten opzichte van deze organisaties beperkt zich tot schrille beschuldigingen van verraad. Maar deze tactiek leidt rechtstreeks naar een doodlopende steeg.

Ze hebben niets gemeen met de flexibele methoden van Lenin en Trotski, die begrepen dat het noodzakelijk was voor communisten om bruggen te bouwen naar de massa van de arbeiders die onder invloed van de reformisten blijven.

We moeten dit vruchteloze sektarisme resoluut de rug toekeren en de arbeidersklasse moedig tegemoet treden. Door de communistische politiek geduldig uit te leggen aan de massa's en eisen te stellen aan de reformistische leiders, is het mogelijk om de reformistische arbeiders voor het communisme te winnen.

“Alle macht aan de sovjets”

Het volstaat te vermelden dat Lenin in 1917 de slogan "alle macht aan de sovjets" verkondigde, op een moment dat deze organisaties, die de massa van arbeiders en soldaten vertegenwoordigden, onder controle stonden van de reformistische mensjewieken en sociaal-revolutionairen.

Met deze slogan zei Lenin tegen de hervormingsgezinde leiders van de Sovjets: "Heel goed, heren. Jullie hebben de meerderheid. Wij stellen voor dat jullie de macht in handen nemen en het volk geven wat het wil - vrede, brood en land. Als jullie dit doen, zullen we jullie steunen, zal een burgeroorlog vermeden worden en zal de strijd om de macht gereduceerd worden tot een vreedzame strijd om invloed binnen de sovjets."

De laffe reformistische leiders waren niet van plan de macht te grijpen. Ze onderwierpen zich aan de burgerlijke Voorlopige Regering, die zich op haar beurt onderwierp aan het imperialisme en de reactie. De arbeiders en soldaten in de sovjets konden zo zelf de verraderlijke aard van hun leiders inzien en keerden zich tot het bolsjewisme.

Alleen op die manier konden de bolsjewieken van een kleine partij van ongeveer 8.000 leden in februari 1917, uitgroeien tot een massale macht die in staat was om in de periode vlak voor de Oktoberrevolutie de meerderheid in de sovjets te veroveren.

Bovenal is het vandaag de dag noodzakelijk voor ons om realiteitszin te behouden. De echte krachten van het communisme zijn teruggeworpen door historische krachten die buiten onze macht liggen. We zijn teruggebracht tot een minderheid van een minderheid in de arbeidersbeweging.

We hebben de juiste ideeën, maar de grote meerderheid van de arbeidersklasse moet er nog van overtuigd worden dat onze ideeën juist en noodzakelijk zijn. Voor het grootste deel blijven ze onder de invloed van de traditionele reformistische organisaties, om de eenvoudige reden dat de leiders van die organisaties hun een schijnbaar gemakkelijke en pijnloze uitweg uit de crisis bieden.

In werkelijkheid leidt deze weg alleen maar tot nog meer nederlagen, teleurstelling en ellende. De communisten kunnen de arbeidersklasse onder geen beding overlaten aan de tedere genade van de reformistische klassenverraders en bureaucraten. Integendeel, we moeten een onverbiddelijke strijd tegen hen voeren. Maar er is geen manier waarop de arbeidersklasse kan voorkomen dat ze door de pijnlijke school van het reformisme gaat.

Onze taak is niet om ze vanaf de zijlijn af te snauwen, maar om de ervaring met hen door te maken, zij aan zij, om hen te helpen de lessen te trekken en de weg vooruit te vinden, zoals de bolsjewieken in 1917 deden.

Bouw een brug naar de werkers!

We moeten een dialoog aangaan met de werkende klasse, waarin we niet gezien worden als vreemde elementen of vijanden, maar als kameraden in de strijd tegen een gemeenschappelijke vijand - het Kapitaal. We moeten hun de superioriteit van het communisme bewijzen, niet met woorden maar met daden.

We moeten manieren en middelen vinden om gehoor te vinden bij de massa van de arbeiders die onder de invloed van het reformisme blijven. De bureaucratie zal elke gewetenloze methode gebruiken om de communisten te isoleren van de gewone arbeiders. Verboden, royementen, leugens, laster, beledigingen en allerlei aanvallen. Maar de communisten zullen altijd manieren en middelen vinden om deze obstakels te overwinnen. Er is geen enkele manier waarop de bureaucratie, die zich de leiding van de arbeidersorganisaties heeft toegeëigend, kan voorkomen dat de communisten de arbeidersklasse bereiken.

Er is geen gulden regel voor het bepalen van tactieken, die worden bepaald door de concrete omstandigheden. Dit is geen principiële, maar een praktische kwestie. Lenin had altijd een flexibele houding ten opzichte van tactische zaken. Dezelfde Lenin die zich in 1914 onverbiddelijk inzette voor een breuk met de sociaal-democratie en de oprichting van een onafhankelijke Communistische Partij in Groot-Brittannië steunde, stelde ook voor dat de Britse partij aansluiting zou aanvragen bij de Labour Party, met behoud van haar eigen programma, vaandel en politiek.

Onder bepaalde omstandigheden kan het nodig zijn om al onze krachten naar de reformistische organisaties te sturen om de naar links neigende arbeiders voor een ferm revolutionair standpunt te winnen.

Op dit moment is dat echter nog niet aan de orde. De voorwaarden daarvoor ontbreken. Maar het is te allen tijde noodzakelijk om een weg naar de werkende klasse te vinden. Dat is geen tactische kwestie, maar een zaak van leven en dood voor de communistische voorhoede.

De communisten hebben, zelfs als ze werken als een onafhankelijke partij, de plicht om zich te richten op de massaorganisaties van de arbeidersklasse en waar mogelijk een eenheidsfront-tactiek te volgen om een weg naar de massa's te vinden. Dit is het ABC voor iedereen die ook maar enigszins bekend is met de ideeën en methoden van Marx, Engels, Lenin en Trotski.

Onze politiek is precies gebaseerd op het advies van Lenin en de stellingen van de eerste vier congressen van de Communistische Internationale. Als onze sektarische critici dit niet begrijpen, dan hebben zij pech.

Waar strijden we voor?

In wezen zijn de doelen van de communisten dezelfde als die van de arbeiders in het algemeen. Wij staan voor de volledige uitbanning van honger en dakloosheid; voor gegarandeerd werk onder goede omstandigheden; voor de drastische inkorting van de werkweek en het veroveren van vrije tijd; voor gegarandeerde gezondheidszorg en onderwijs van hoge kwaliteit; voor een einde aan imperialisme en oorlog; en voor een einde aan de krankzinnige vernietiging van onze planeet.

Maar we wijzen erop dat, onder omstandigheden van kapitalistische crisis, deze doelen alleen bereikt kunnen worden door een onverbiddelijke strijd, en dat deze uiteindelijk alleen succesvol kan zijn als ze leidt tot de onteigening van de bankiers en kapitalisten. Daarom ontwikkelde Trotski het idee van overgangseisen.

De communisten zullen met de grootste energie tussenbeide komen in elke strijd van de arbeidersklasse. De concrete eisen die communisten in de beweging stellen zullen natuurlijk vaak veranderen, in overeenstemming met de veranderende omstandigheden, en zullen variëren afhankelijk van de omstandigheden in elk land. Daarom zou een programmatische lijst van eisen niet op zijn plaats zijn in een manifest van deze aard.

De methode waarmee communisten in alle landen concrete eisen zouden moeten formuleren, werd echter briljant uitgewerkt door Trotski in 1938 en gepubliceerd in het oprichtingsdocument van de Vierde Internationale, De doodsstrijd van het kapitalisme en de taken van de Vierde Internationale - of het Overgangsprogramma zoals het beter bekend is.

De eisen in dat document zijn een samenvatting van het programma dat door Lenin en de bolsjewieken is uitgewerkt, en zijn opgenomen in de gepubliceerde stellingen en documenten van de eerste vier congressen van de Communistische Internationale.

Het basisidee van de overgangseisen kan eenvoudig geformuleerd worden. Trotski legde uit dat in de periode van kapitalistisch verval elke serieuze strijd voor een betere levensstandaard onvermijdelijk "de grenzen van het kapitalistische eigendom en de burgerlijke staat overschrijdt."

Net zoals in oorlogsvoering defensieve gevechten omgevormd kunnen worden tot offensieve gevechten, zo kan in de klassenstrijd de strijd voor onmiddellijke eisen onder bepaalde omstandigheden leiden tot een sprong in het bewustzijn en een beweging in de richting van een revolutionaire strijd om de macht.

Uiteindelijk kan geen enkele hervorming ooit een blijvend karakter krijgen als ze niet verbonden is met de omverwerping van de burgerlijke orde.

De communisten strijden voor de totale emancipatie van de arbeidersklasse, voor vrijheid van onderdrukking en de kwelling van het zwoegen. Dit kan alleen bereikt worden door de vernietiging van de burgerlijke staat, de onteigening van de productiemiddelen en de invoering van socialistische planning onder democratische arbeiderscontrole en -beheer.

Daarvan hangt de toekomst van de mensheid af. In de woorden van de grote Ierse marxist James Connolly:

"Want onze eisen zijn zeer gematigd,

We willen alleen de aarde."

Is het communisme een utopisch idee?

De laatste toevlucht voor de verdedigers van het kapitalisme is te zeggen dat er geen alternatief is voor hun failliete systeem. Maar kan een redelijk mens dit geloven?

Kan het echt waar zijn dat het menselijk ras niet in staat is om een systeem te bedenken dat superieur is aan de huidige afschuwelijke situatie? Zo'n fabelachtige bewering is een monsterlijke smaad op de intelligentie van onze soort.

De afschaffing van de dictatuur van de bankiers en kapitalisten zal de creatie mogelijk maken van een economie die rationeel gepland is om de behoeften van de mensheid te bevredigen, in plaats van de roofzucht van een handvol miljardairs.

De oplossing ligt voor de hand voor ieder serieus denkend mens. En ze ligt nu binnen ons bereik. Dat is de enige manier om honger, armoede, oorlogen en alle andere kwalen van het kapitalisme af te schaffen en een wereld te creëren die geschikt is voor mensen om in te leven.

De vijanden van het communisme beweren dat dit een utopisch idee is. Deze beschuldiging klinkt ironisch. Wat utopisch is, is juist een sociaal-economisch systeem dat zijn nut heeft overleefd en waarvan het bestaan zelf in flagrante tegenspraak is met de werkelijke behoeften van de samenleving. Zo'n systeem heeft geen bestaansrecht en is gedoemd om te eindigen op de vuilnisbelt van de geschiedenis.

Er is niets utopisch aan het communisme. Integendeel. De materiële voorwaarden voor een nieuwe en hogere menselijke samenleving bestaan al op wereldschaal en rijpen snel.

De enorme vooruitgang in wetenschap en technologie biedt een prikkelend beeld van een wereld zonder armoede, dakloosheid en honger. De ontwikkeling van kunstmatige intelligentie, in combinatie met moderne robotica, zou de arbeidstijd zodanig kunnen verkorten dat mensen uiteindelijk niet meer hoeven te werken, behalve uit persoonlijke keuze.

De afschaffing van de slavernij van de arbeid is precies de materiële vooronderstelling voor een klassenloze maatschappij. Die is nu volledig mogelijk. Ze is geen utopie, maar iets dat binnen handbereik ligt. Er wordt een nieuwe wereld geboren, die stil maar gestaag groeit in de schoot van de oude.

Maar onder het kapitalisme verandert alles in zijn tegendeel. In een systeem waar alles ondergeschikt is aan het winstoogmerk, betekent elke nieuwe technologische vooruitgang een toename van de werkloosheid, samen met een verlenging van de werkdag, en een toename van de uitbuiting en slavernij.

Alles wat wij voorstellen is om een onrechtvaardig en irrationeel systeem, waarin alles ondergeschikt wordt gemaakt aan de onverzadigbare hebzucht van enkelen, te vervangen door een rationele en harmonieuze planeconomie, gebaseerd op productie voor de bevrediging van menselijke behoeften.

Voor een echte Communistische Internationale!

Drie decennia geleden, ten tijde van de val van de Sovjet-Unie, verkondigde Francis Fukuyama triomfantelijk het einde van de geschiedenis. Maar de geschiedenis laat zich niet zo gemakkelijk uit het veld slaan. Ze gaat door op haar weg, ongeacht de meningen van burgerlijke krabbelaars. En nu is het wiel van de geschiedenis 180 graden gedraaid.

De val van de Sovjet-Unie was ongetwijfeld een groot historisch drama. Maar achteraf zal het gezien worden als slechts de opmaat naar een veel groter drama - de terminale crisis van het kapitalisme.

Om de hierboven beschreven redenen zal de huidige crisis van langdurige aard zijn. Ze kan jaren of zelfs decennia duren, met pieken en dalen, door de afwezigheid van de subjectieve factor. Dit is echter maar één kant van de medaille.

De crisis zal lang duren, maar dat betekent helemaal niet dat ze vredig en rustig zal zijn. Integendeel! We zijn de meest turbulente en verstoorde periode in de geschiedenis van de moderne tijd ingegaan.

De crisis zal het ene na het andere land treffen. De arbeidersklasse zal veel kansen krijgen om de macht te grijpen. Scherpe en abrupte veranderingen zijn impliciet in de hele situatie. Ze kunnen uitbarsten wanneer we ze het minst verwachten. We moeten voorbereid zijn.

Het is niet langer nodig om brede lagen van de jeugd te overtuigen van de superioriteit van het communisme. Ze zijn al communisten. Ze zijn op zoek naar een schoon vaandel, een organisatie die radicaal gebroken heeft met het reformisme en het laffe 'linkse' opportunisme.

We moeten alle mogelijke praktische maatregelen nemen om hen te vinden en te rekruteren. Dit betekent het uitroepen van een nieuwe partij en een nieuwe Internationale. De gehele situatie vraagt erom. Het is een absoluut noodzakelijke en dringende taak die geen uitstel duldt.

Wat nodig is, is een echte Communistische Partij, die zich baseert op de ideeën van Lenin en de andere grote marxistische leermeesters, en een Internationale naar het voorbeeld van de Communistische Internationale gedurende haar eerste vijf jaar.

Onze aantallen zijn nog steeds klein in vergelijking met de grote taken die voor ons liggen en we maken ons op dat punt geen illusies. Maar elke revolutionaire beweging in de geschiedenis is altijd begonnen als een klein en schijnbaar onbeduidend element.

We hebben belangrijk werk te doen, en dat werk werpt al belangrijke vruchten af en bereikt een beslissend stadium. 

We groeien snel omdat we nu samen met de stroom van de geschiedenis zwemmen. Bovenal hebben we de juiste ideeën. Lenin zei dat het marxisme almachtig is omdat het waar is. Dit feit vervult ons met vertrouwen in de toekomst.

De grote Franse utopische socialist Fourier definieerde socialisme als de manier om het potentieel van het menselijk ras te verwezenlijken.

Onder het communisme zullen voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid de deuren worden opengegooid voor de massa's om werkelijk de wereld van cultuur te begrijpen die hun tot nu toe werd ontzegd. De weg zal openliggen voor een onvoorstelbare bloei van kunst, muziek en cultuur, zoals de wereld nog nooit heeft gezien.

Voor een nieuwe wereld, waarin het leven een geheel nieuwe betekenis zal krijgen. En voor het eerst zullen mannen en vrouwen in staat zijn zich te verheffen tot hun ware status op basis van volledige gelijkheid. Het zal de sprong van de mensheid zijn van het rijk van de noodzakelijkheid naar het rijk van de vrijheid.

Mannen en vrouwen hoeven niet langer hun ogen op de wolken te richten, op zoek naar een beter leven na de dood. Ze zullen een nieuwe wereld ervaren, waarin het leven zelf, gezuiverd van onderdrukking, uitbuiting en onrechtvaardigheid, een geheel nieuwe betekenis zal krijgen.

Dat is het prachtige waar we voor vechten: een paradijs in deze wereld.

Dat is wat echt communisme betekent.

Dat is de enige zaak die het waard is om voor te vechten.

Daarom zijn wij communisten!

Ieder van ons moet ervoor zorgen dat dit werk onmiddellijk wordt uitgevoerd, zonder aarzeling en met de absolute overtuiging dat we zullen slagen.

Laat onze strijdleuzen zijn:

•     Weg met de imperialistische rovers!
•     Weg met de kapitalistische slavernij!
•     Onteigen de bankiers en kapitalisten!
•     Lang leve het communisme!
•     Arbeiders aller landen, verenigt u!
•     Voorwaarts naar de opbouw van een nieuwe Internationale!