Ленин и болшевизмот: значењето на Вториот конгрес на РСДРП

Постојат многу митови околу Ленин и болшевиците – особено во врска со потеклото на револуционерната партија во Русија. Роб Сивел го испитува важното поглавје од историјата на болшевизмот и нуди лекции за марксистите денес.

[Source]

Историјата на болшевизмот има многу лекции од животот за денешните активисти – и работниците и младите – и заслужува сериозно проучување. Во рамките на оваа историја, Вториот конгрес на Руската социјалдемократска работничка партија (РСДРП), одржан во 1903 година, има посебно значење, бидејќи таму се случи познатата поделба меѓу мнозинството (болшевици) и малцинството (меншевиците).

Сепак, има многу митови изградени околу овој Конгрес, па затоа е важно да се разбере што навистина се случило. Конгресот од 1903 година може да се смета за основачки конгрес. Првиот конгрес се одржа во 1898 година, но повеќето од делегатите беа уапсени за кратко време. Освен што издаде манифест, тој беше мртвороденче. Сè што остана се состоеше од расфрлани групи, лабаво организирани, но без обединета партија.

Во претходните дваесет години, во Русија се појавија разни илегални групи или „кружоци“. Во 1883 година, беше формирана мала група во егзил од страна на Плеханов, наречена „Група за еманципација на трудот“. Тие беа пропагандна група и ги поставија теоретските основи за рускиот марксизам. Во 1895 година, Ленин основал група во Санкт Петербург наречена „Сојуз на борбата за еманципација на работничката класа“. Сепак, Ленин набрзо бил уапсен и протеран во Сибир. По ослободувањето, тој заминува во странство за да се сретне со Плеханов. По дискусиите, тие се согласија да ги здружат силите и да отворат серуски марксистички весник, наречен Искра .

Поставување на темелите

„Искра“ се издаде во декември 1900 година – објавена во Германија и илегално прошверцувана во Русија, каде што беше воспоставен систем на агенти. Од јули 1902 година, со оглед на притисокот од властите, тие беа принудени да го преселат печатењето на весникот од Германија во Лондон, а потоа во Женева.

Освен Искра, имаше и други тенденции кои дејствуваа во социјалдемократските кругови во Русија. Еден од нив беа „економистите“: опортунистичка групација која го зголеми своето влијанието и која стави голем акцент на синдикалните борби и ја занемаруваше политиката. Всушност, оваа политика значеше препуштање на политичкото поле на буржоаските либерали. Наместо да даваат јасност, овие групи го попречуваа растечкото движењето во Русија. Искра е основана за да се бори за вистински марксизам и да се бори против таквиот опортунизам, со цел да создаде цврста теоретска основа за револуционерното движење. Ленин и Плеханов ја гледаа својата главна улога во борбата против овој ревизионизам, слична на борбата против Бернштајн во Германија.

Работата на Искра одигра одлучна улога во создавањето на основите на револуционерната партија. Ленин ја одигра клучната улога со неговите дела „Што треба да се прави?“ и „Каде да се почне“, кои помогнаа да се едуцираат и обучат младите партиски кадри. Во Што треба да се прави? Ленин ги урива аргументите на „економистите“, кои ја фаворизираа „спонтаноста“. Сепак, Ленин подоцна призна дека го „претерал“ велејќи – погрешно – дека работничката класа е способна самата да развие само синдикална свест. Оваа лажна идеја ја позајми од Кауцки, која никогаш повеќе не ја повтори. Меѓутоа, главната цел на книгата на Ленин беше насочена кон отцепување од аматеризмот на „кружоците“ и изградба на сериозна револуционерна партија заснована на професионални револуционери.

До 1902 година, по две години постојана борба и доследна работа, Искра прерасна во доминантна тенденција во Русија. Во овој период, Ленин сериозно размислуваше за движењето, вклучувајќи го и идниот состав на редакцијата на Искра. Како што беше моментално составен, овој одбор заостануваше зад ситуацијата. Најголемиот дел од уредувачката работа го правеа Ленин, Мартов и Плеханов, додека другите правеа многу малку, ако треба да се каже вистината. Време беше за раздвижување. Центарот на ова „раздвижување“ беше одржувањето на нов конгрес, кој ќе ја постави вистинската основа на партијата. Во рамките на подготовките за овој конгрес, редакцијата на Искра објави предлог партиска програма на разгледување.

Втор конгрес

Конечно, во 1903 година, по многу работа, конечно беше организиран нов конгрес на РСДРП во јули-август истата година. Претходниот период на идеолошко разјаснување вроди со плод. Иако на конгресот имаше неколку поддржувачи на трендот „економист“, мнозинството делегати од локалните групи беа поддржувачи на Искра. Со оглед на незаконските услови во Русија, конгресот мораше да се одржи во Брисел – огромен подвиг со оглед на логистичките тешкотии.

Кога се отвори вториот конгрес, присуствуваа 42 делегати со полно право на глас, а други 14 со консултативни гласови. „Рабачеје Дјело“, весникот на „економистите“, имаше тројца претставници, како одраз на нивниот остар пад. Организацијата на Евреите „Бунд“, која се приклучи на првиот конгрес, имаше пет делегати. Во меѓувреме оние кои се сметаат за неврзани, „мочуриштето“ – според Ленин, имаа шест поддржувачи. Највпечатливо е што обединетиот блок делегати на Искра беше мнозинство со 33 делегати.

Конгресот беше отворен со голема возбуда, со Плеханов, познатиот татко на рускиот марксизам, како претседач. Тој ја отвори дискусијата со зборовите:

„Радосно е да се живее во такво време…сака да живее, за да продолжи со борбата. Во ова лежи целата смисла на нашите животи“.

Тој додаде: „Пред 20 години бевме ништо, сега сме голема општествена сила“. (Записник од Конгресот од 1903 година, стр. 27-28)

Федерализам

Првата голема точка на расправа на конгресот беше околу статусот на Бунд, кој се приклучи на партијата на првиот конгрес во 1898 година. Бунд тврдеше дека Евреите сочинуваат посебна нација. Затоа, тие беа подготвени само да останат дел од РСДРП како автономна организација, како претставник на еврејските работници не само во Русија, туку и насекаде. Ова доведе до жестока полемика за самата природа на партијата.

Беа изразени стравувањата дека оваа федералистичка идеја за Бунд, доколку биде усвоена, ќе ги зајакне заостанатите националистички предрасуди, кои ќе ја навестат смртта на партијата како што беше предвидено. Иако Бундот може да биде одговорен за одредени одлуки и задачи во партијата, тој не треба да биде одделен. Како што објасни Ленин, одразувајќи ги ставовите на Искра :

„Автономијата“ според правилата усвоени во 1898 година му обезбедува на еврејското работничко движење сè што му е потребно: пропаганда и агитација на јидиш; сопствена литература и конгреси; право да се унапредат одделни барања за дополнување на единствена општа социјалдемократска програма и за задоволување на локалните потреби и барања кои произлегуваат од посебните карактеристики на еврејскиот живот“.

Меѓутоа, тој продолжи: „Во сè друго мора да има целосна фузија со рускиот пролетаријат, во интерес на борбата што ја води целиот пролетаријат на Русија“. Не само што Искра се спротивстави на федералистичкиот пристап на Бунд, туку и сите други, со исклучок на петте делегати на Бунд.

Судир

Потоа следеше дискусија за партиската програма, која ја подготви Искра. Ова покрена многу дискусии каде се бараа појаснувања, но далеку од некоја вистинска контроверзија, освен приговорите од малата група „економисти“. Претставниците на „економистите“, Мартинов и Акимов, ја искористија приликата да го критикуваат Лениновото „Што треба да се прави?“.Ленин интервенираше и објасни дека книгата „навистина била епизода во борбата против економизмот“, во која, за да ги исправи работите, не се извини што „го претера“ во другата насока.

На крајот, разликите беа разјаснети и програмата беше усвоена само со еден воздржан. Во пракса, тоа ја одразуваше политичката тежина на Искра во конгресот, која остана целосно обединета, освен за некои ситни точки.

Сè се одвиваше сосема непречено до 22-та седница, каде наеднаш се распадна ова единство во делегацијата на Искра. Ова прекршување се случи поради формулацијата на партиските правила, што требаше да има непредвидени последици. Поточно, дојде до расправија околу ставот еден од правилата, кој се однесуваше на критериумите „кој е член?“ Отворените разлики и жестокоста предизвикана од расправијата дојдоа како целосен шок. Од овој судир, беше очигледно дека во таборот на Искра почнаа да се кристализираат две тенденции. Два различни нацрти за членството беа изнесени одделно од Ленин и Мартов. Во нацрт-предлогот на Ленин стоеше: „Член на РСДРП е оној кој ја прифаќа нејзината програма и ја поддржува партијата и финансиски и со лично учество во една од партиските организации.“ Додека нацртот на Мартов тврдеше дека член е некој што ја прифаќа програмата, ја поддржува партијата финансиски и „и дава на партијата своја редовна лична соработка под раководство на една од партиските организации.“

Опортунистички притисоци

На површината, се чини дека нема голема разлика помеѓу двете позиции – секако ништо фундаментално. Но, за да разбереме што се случило, треба да погледнеме зад двата предлога.

Погрешно, се тврди дека Ленин се залагал за мала централизирана партија, додека Мартов бил за широка демократска партија. Всушност, сите поддржувачи на Искра се залагаа за силна централизирана партија, што беше токму аргументот што тие го користеа против федерализмот на Бунд. Во дебатата, Акслерод беше тој што откри што се крие зад спорот, кога се осврна на одредени професори кои тешко го прифатија предлогот на Ленин. Не беше проблемот со регрутирањето работници туку како ќе го гледаат тоа ситнобуржоаските интелектуалци. Предлогот на Мартов, во суштина, го одразуваше притисокот на ова ситнобуржоаско милје; притисок врз работничката партија од туѓи класни позиции. Додека Ленин сакаше да го ограничи членството на вистинските револуционери, Мартов сакаше да ја отвори партијата за широки симпатизери – главно интелектуалци. Доколку се усвои, ова ќе им овозможи на овие слоеви да доминираат и да дејствуваат како преносен појас за опортунистичките притисоци во партијата.

Ленин ги препозна овие опасности, но препозна и дека тоа не е прашање за живот и смрт. Тој, сепак, предупреди дека усвојувањето на предлогот на Мартов ќе ја отвори вратата за сите елементи на колебање и опортунизам. Тој го сметаше за повлекување назад кон конфузијата од минатото. Ленин го загуби гласањето со 28 гласа наспроти 23 против правилото, кога петте делегати на Бунд, тројца „економисти“ и оние од „центарот“ гласаа заедно со поддржувачите на Мартов. Овој блок гласови им даде на Мартов и неговите поддржувачи мнозинство на конгресот, кој доминираше во текот на потоа. Ленин тогаш се најде во малцинство до, неочекувано, 27-то заседание на конгресот.

Младиот Леон Троцки, кој беше жесток поддржувач на Ленин, сега застана на страната на Мартов. Но, мораше да раскине со Мартов веќе следната година. Плеханов, кој подоцна се приклони кон Мартов, сега го поддржува Ленин. Ова покажува колку матни биле линиите на разграничување.

„Тврди“ наспроти „меки“

Се тврди дека болшевизмот се појавил, целосно формиран, од расцепот во 1903 година. Но, ова не е вистина. Точно е дека постоеше поделбата помеѓу „тврди“ и „меки“, како што се нарекуваа, што го одразуваше исчекувањето на идните случувања, но ништо повеќе.

„На конгресот во 1903 година, приврзаниците на Ленин за малку го загубија првичното гласање за природата на револуционерната партија“, објасни Питер Фрост во „Морнинг стар“ (Дали револуцијата беше планирана во Лондон?).

„Ленин ги предводеше болшевиците кои се залагаа за строго централизирана и дисциплинирана комунистичка партија. Меншевиците фаворизираа помека позиција на полабав сојуз со други симпатизерски, но помалку револуционерни сили“.

Оваа верзија е еден од најголемите митови што ги шират и сталинистичките и буржоаските историчари. За Ленин, Мартов и поддржувачите на Искра, немаше разлики околу природата на партијата. Во однос на политичките прашања, имаше виртуелно едногласност. Сите тие се согласија дека РСДРП треба да биде модел на масовните социјалдемократски партии на Франција, Белгија и пред сè Германија, предводени од Кауцки и Бебел. Ленин всушност интервенираше на конгресот и објасни: „Во никој случај не ја сметам нашата разлика толку витална за да биде прашање на живот и смрт за партијата. Сигурно нема да загинеме поради несреќна клаузула во правилата!“ (LCW, том.6, стр.499) Со месеци по конгресот, Ленин се обидуваше да постигне договор со малцинството. Кога Крупскаја ја спомна можноста за трајно разделување, Ленин одговори: „Тоа би било премногу лудо заради зборови“. Толку од борбата на Ленин против меншевиците за „централизирана и дисциплинирана комунистичка партија“ во 1903 година!

Раскол

На конгресот продолжи да се расправа за идниот централен орган на партијата и одлучи Искра да стане официјален орган. Потоа следеше дискусија за составот на нејзиниот уреднички одбор. Повторно, дискусијата стана многу вознемирена и вжештена. Ленин предложил уредничкиот одбор да биде составен од три члена – и тоа Плеханов, Ленин и Мартов. Ова ги исклучи оние тројца претходни уредници кои беа најмалку вклучени.

Ова беше обид да се тргне од стариот круг менталитет и да се стави партијата на професионални основи. Ова не беше израз на прекумерен централизам, туку на реалност. Всушност, Мартов првично ја поддржа идејата.

Меѓутоа, до овој момент, билансот на гласање беше променет. Со оглед на гласањето за статусот на Бунд, петте делегати на Бунд се повлекоа. Потоа следеше заминувањето на тројцата „економисти“ делегати. Ова одеднаш ги стави Мартов и неговите приврзаници во малцинство, кое наскоро ќе биде наречено „меншевици“.

Списокот на Ленин за уредничкиот одбор – составен од Ленин, Плеханов и Мартов – беше одобрен од конгресот. Но, Мартов одби да ја преземе функцијата. Така, расколот меѓу болшевиците и меншевиците, иако беше факт, не беше околу фундаменталните прашања туку поради секундарни и личниот состав на уредничкиот одбор. Мартов се обиде да игра на сентиментот и повредените лични чувства на „олдтајмерите“ кои не беа избрани. Ова доведе до многу лути односи. Ленин беше обвинет за „бирократски централизам“, дека е диктатор, ултрацентралист, непопустлив и слично. Малцинството се пожали на „опсадна состојба“, која всушност се обидоа да ја создадат тие одбивајќи да ги прифатат одлуките на конгресот.

Ленин, наместо да го води обвинението за „строго централизирана и дисциплинирана комунистичка партија“, беше шокиран и растревожен поради тоа што се случи. Се разболе од напнатоста. Како што објасни Крупскаја:

„Сè уште не можеше да поверува дека нема излез. Да се ​​урнат одлуките на конгресот, да се загрози работата во Русија и работниот капацитет на новоформираната партија, на Владимир Илич му изгледаше едноставно лудило – нешто неверојатно“.

Ленин му напиша на Потресов:

„И затоа се прашувам: за што, всушност, би се разделиле?… Ги прелистувам сите настани и впечатоци од конгресот; Сфаќам дека често се однесував и се однесував во состојба на застрашувачка иритација, „френетично“; Сосема сум подготвен да ја признаам оваа моја вина на секого, ако тоа може да се нарече грешка што беше природен производ на атмосферата, реакциите, дофрлувањата, борбата итн.

„Но, испитувајќи ги сега, сосема беспомошно, постигнатите резултати… не можам да откријам… апсолутно ништо што е навреда за малцинството… Што предизвика раскол на таа сметка? Да се ​​растури партијата поради тоа?…Да се ​​предизвика раскол затоа што некој е исклучен од централното тело ми изгледа како парче незамислива будалаштина“.

По конгресот, Мартов и малцинството одбија да соработуваат со новиот уреднички одбор или да работат на новиот централен комитет или партиски совет. Со своето однесување тие го оневозможија договорот. Со бојкотот на избраните органи, тие го продлабочија конфликтот и расколот. Зошто, праша Ленин?

„Само затоа што се незадоволни од составот на централните органи; зашто, ако зборуваме објективно, само поради тоа нашите патишта се разделија…“ (нагласено во оригиналот)

Професионална партија

Вториот конгрес го претставуваше вистинското основање на РСДРП; нова етапа во нејзиниот развој. Стариот дух на „кружочки менталитет“ и парохиски аматеризам беше отфрлен за попрофесионално организирана партија. Токму тоа беше основата на расколот, промовиран од оние кои се навикнаа на таква состојба. Токму тие се спротивставија на борбата на Ленин да создаде вистинска партија, заснована на партиски принципи. Поделбата беше повеќе исчекување на идните политички разлики – особено односот кон либералната буржоазија. Но, тие целосно се појавија само низ настаните. Ќе биде потребно речиси една деценија подолго, по постојаните обиди на Ленин да ја обедини партијата, пред расколот меѓу болшевиците и меншевиците да биде неотповиклив и да се создадат две посебни партии.

„Болшевизмот“, објасни Ленин, „кој се појави на оваа гранитна основа на теоријата, помина низ петнаесет години практична историја (1903-1917) неспоредлива каде било во светот по своето богатство на искуство.“

Токму тоа искуство, под водство на Ленин, го подготви теренот за победата на Октомвриската револуција од 1917 година. Затоа треба да се проучи и лекциите да се научат.

објавено на 22 мај 2022 на англиски јазик,