Kontrarevolucija u Sudanu diže glavu: pretvorimo generalni štrajk u ustanak!

Nakon hladnokrvnog napada na revolucionarni skup u Kratumu, prijavljeno je najmanje 13 mrtvih i stotine povrijeđenih. Prema izvještajima, tokom noći je došlo do povlačenja vojske koja je zamjenjena reakcionarnim, plemenskim Snagama za brzu podršku i policijom. Izlasci iz kampa su prije napada zatvoreni a meci su ispaljeni na mirne demonstrante koji su stajali uzvikujući "Mirno! Mirno!". Oružane snage su nastavile uklanjati kamp, paleći šatore, tukući i pucajući na nenaoružane demonstrante. U međuvremenu, svi koji su pokušali snimiti događaj su bili meta snajpera.

[Source]

Sudanske oružane snage su ujutru 3. juna nasilno napale i uklonile revolucinarni skup ispred sudanskog Ministarstva odbrane koje traje od 6. aprila. Ovo je početak kampanje terora koje je organizovalo kontrarevolucionarno Prelazno vojno vijeće (PVV).

Pripadnici plemenskih milicja su se takođe skupili u drugim dijelovima grada jureći demonstrante i napadajući barikade koje su podignute. Navodno su okupirane obe bolnice u gradu, a povrijeđeni demonstranti su napadani i ispred i unutar bolnica. Posebna kampanja je usmjerena na Kolombija komšiluk, koji je poznat kao dio grada u kome se alkohol i droga slobodno prodaju i konzumiraju. Ova praksa se pojačala nakon pada Omara Bašira i koristi se kako bi se pojačala histerija među lojalističkim islamističkim milicijama i drugim reakcionarnim snagama jer se tvrdi da je revolucija napad na Islam i mora se zaustaviti.

Ali pobjeda kontrarevolucije je daleko od sigurne. Govoreći za Al Džaziru, jedan demonstrant je izjavio: "Oružane snage su pucale na svakoga i ljudi su bježali da se spase. Blokirali su ceste, a većina šatora u kampu su zapaljeni...Ljudi su sada bijesni. Ne znaju šta se može sljedeće dogoditi. Demonstranti su se razbježali u druge dijelove grada. Sada protestvuju na ulicama. Mnogi su blokirali ceste u svojim komšilucima."

Čini se da napad umjesto planiranog demoralisanja pokreta radi suprotno gurajući revoluciju da preduzima sljedeće korake. Bijes je u svakoj fabrici, komšiluku i selu. Snage za slobodu i promjenu (SSP) koje vodi Udruženje profesionalaca Sudana (UPS) je izdalo saopštenje: "... otvoreni politički generalni štrajk i građanska neposlušnost od 3. juna sve do pada režima, sa pozivom oružanim snagama i policiji da im je dužnost da štite sudanski narod od PVV milicija, paravojnih brigada, da pristupe narodu u svrgavanju režima i uspostavljanju potpuno civilnog prelaznog režima."

USP je pozvao revolucionare da okupiraju sve komšiluke, ulice i mostove u zemlji.

Ne zna se koliko je generalni štrajk bio uspješan, ali izvještaji sa svih aerodroma govore da su svi letovi otkazani jer su piloti i osoblje u štrajku.

Kontrarevolucija se priprema za obračun

Jasno je da se sadašnja ofanziva kontrarevolucije pripremala duže vrijeme. Plemenske milicije su 13. maja otvorile vatru na skup u Kartumu usmrtivši šestoro ljudi, a 200 je povrijeđeno dok su oružane snage to mirno posmatrale. Od tada, PVV je napustio pregovore sa SSP oko kompozicije budućeg režima, i počeo kampanju svakodnevnih napada na revoluciju, pojačavajući nasilje bez obira što su skupovi demonstranata bili mirni. Eskalacija ubijanja i nasilja je jednostrano došla od državnih snaga.

Tokom ovog perioda, Muhamed Hamdan Dagalo "Hemeti", vođa plemenske milicije i zamjenik glavnokomandujućeg u PVV, je počeo skupljati podršku među svojim snagama. Tokom mjeseca Ramazana, on se demagoški obraćao svojoj bazi koju čine milicije, plemenske vođe i internacionalni kontakti. Na iftarskim skupovima je komentarisao događaje u Sudanu predstavaljajući se kao protivnik Bašira, ali ipak branilac stabilnosti i tradicionalnih vrijednosti. Podižući moral kontrarevolucije, Hemeti i druge vođe su širile histeriju među svojim pristalicama i pripadnicima milicija - koji su najčešće regrutovani među omladinom od 15, 16 godina, neobrazovanim pripadnicima plemena u zaostalim djelovima zemlje - tvrdeći da je revolucija u svojoj suštini antiislamska.

Zajedno sa svojim saveznikom i vodećim čovjekom PVV, Abdel Fatah al-Burhanom, Hemeti je prošle sedmice posjetio i nekoliko regionalnih prestonica u susjednim državama. Dok se Hemeti sastao sa saudijskim princom Muhamedom bin Salmanom, Burhan je posjetio Egipat i Ujedinjene Arapske Emirate - predstavnici ovih država su zainteresovani u zaustavljanju revolucije iz straha da se ne proširi u njihove države. Vjerovatno su lideri PVV na ovim putovanjima dobili zeleno svjetlo u gušenju revolucije.

Od generalnog štrajka prošle sedmice, PVV je pojačao prijeteću retoriku protiv revolucije, saopštavajući 30. maja: "Protestni skupovi su postali nesigurni i predstavljaju opasnost po revoluciju i revolucionare i prijete stabilnosti države i nacionalnoj sigurnosti. Štrajk je bio upozorenje za vladajuću klasu. Oni ne smiju dozvoliti da pokret dobije na samopouzdanju. Tokom generalnog štrajka, veliki dijelovi društva, uključujući sve ministre, su se de fakto obraćali samo autoritetu revolucionarne organizacije: SSP-u i USP-u. U isto vrijeme, vojna hunta vidi oklijevanje ovih organizacija kao znak slabosti i priliku da napadom učvrsti svoju vlast.

Bilo je jasno već tada da PVV priprema kontranapad. Demonstranti u Kartumu su čak bili svjesni toga i iz opreza su pojačali barikade kako bi se odbranili. Ali nenaoružani se nisu mogli odbraniti od do zuba naoružnih plemenskih milicija.

U međuvremenu, obični vojnici, koji su često branili demonstrante od tih milicija, bili su u malom broju na ulicama, a oni najrevolucionarniji su vjerovatno bili zatvoreni u vojnim barakama. Bez organizovane veze između revolucije i običnih vojnika ništa se nije moglo uraditi kako bi se zaštitio pokret.

Revolucija mora krenuti naprijed

Brutalnost kontrarevolucije pokazuje da se interesi vladajuće klase i radnika, seljaka i sirotinje u Sudanu ne mogu pomiriti. PVV i vrhovi državnog aparata pripadaju istoj vladajućoj klasi kao i Omar Bašir. To je ista ona klasa koja je decenijama crpila bogatstvo Sudana i terorisala stanovništvo, dok je zemlja propadala. Oni svoje privilegije i pozicije mogu zadržati samo dok su mase atomizirane i pokorene.

Snaga revolucije je natjerala PVV da ukloni Bašira kako revolucija ne bi izmakla kontroli. Osjećajući se tada slabom da se suprotstavi revoluciji, vladajuća klasa je odlučila da žrtvuje svog prvog čovjeka kako bi kupila vrijeme i regrupislala se za kontranapad. Nije nikad bilo govora o mirnoj koegzistenciji revolucionarnih masa i hunte. Vladajuća klasa je željela da povrati stabilnost, tj. stabilnost na kapitalističkoj osnovi gdje većina radi i pati u korist manjine.

Priroda ne toleriše vakuum. Vladajuća klasa je vrlo svjesna svojih interesa, i sada vidimo da ona brani te interese. Vladajuća klasa i radne mase ne mogu dijeliti vlast, prije ili kasnije jedna klasa će morati poraziti drugu. Dok vodstvo masovnog pokreta ne postavlja pitanje vlasti, vladajuća klasa kreće da je preuzme.

Hemeti i njegove kontrarevolucionarne jedinice su se za tu svrhu pokazale najboljim kandidatima. Podržane reakcionarnim saudijskim, egipatskim i emiratskim vladajućim klasama, kao i reakcionarnim lokalnim plemenskim vođama, lumpen i plemenskom omladinom kupljenoj sa nekoliko stotina dolara mjesečno, Hemeti se priprema da "povrati red" i slomi revoluciju.

Ako uspije, to će biti brutalan slom. Revolucija ne smije dozvoliti da oklijeva u ovoj situaciji. USP je pozvao na otvoreni generalni štrajk. I to je ispravno. Svi ekonomski i praktični stubovi vladajuće klase moraju biti paralizovani od strane moćne sudanske radničke klase i sirotinje. Mase se moraju mobilisati za borbu protiv hunte. Štrajkački komiteti se moraju povezati na lokalnom i nacionalnom nivou kako bi koordinisali borbu i izolovali kontrarevolucionarnu aktivnost što prije.

U isto vrijeme, kao prvi korak, svaki komšiluk i štrajkački komitet mora organizovati svoje odbrambene milicije pod kontrolom komiteta, koji se takođe moraju povezati na lokalnom i nacionalnom nivou kako bi odbranili pokret od napada.

Mora se organizovati i sistemska kampanja kako bi se vojnici privukli na stranu revolucije. Bez razbijanja vojske po klasnim linijama, ne može se govoriti o pobjedi nad kontrarevolucionarima, obični vojnici su braća i i djeca istih ljudi koji se bore na ulicama. Oni su tokom nekoliko posljednjih mjeseci više puta stajali na stranu revolucije protiv napada reakcionarnih milicija. Revolucionarni vojnički komiteti se moraju izabrati u svakoj baraci i povezati sa radničkim i seljačkim komitetitma u komšilucima.

Kao što vidimo, snage reakcije neće oklijevati da puste rijeku krvi kako bi odbranili svoje pozicije. Ali oni nemaju šanse protiv pune snage revolucije. Potreban je snažan i organizovan odgovor. Pokret se mora mobilisati i organizovati da preuzme sve strateške dijelove kao što su komunikacije, mediji, banke i vodeći sektori ekonomije. U isto vrijeme, sve vođe PVV i drugi koji su umiješani u zločine bivšeg režima, kao i zločine protiv revolucije, moraju biti uhapšeni.

Revolucionarni generalni štrajk će jasno postaviti pitanje vlasti. Ali ga neće riješiti! Ako revolucija ne pobijedi kontrarevoluciju, ova će se vratiti sa još nasilnijim odgovorom. Uzvraćanje udaraca pojedinačno i čekanje da se generali povuku ili "poprave" svoje ponašanje je utopija i vodi do demoralizacije koja otvara put konrarevolucionarnoj ofanzivi i kontrarevoluciji. Jedini logičan zaključak revolucionarnog štrajka je revolucionarni ustanak. Nema više govora i pregovora. Htjeli to ili ne, vođe pokreta moraju pozvati u ofanzivu, konačno preuzeti vlast i srušiti truli stari režim.

Dolje sa huntom!

Dolje sa Hemetijem i njegovom milicijom!

Živio generalni štrajk!

Za revolucionarni ustanak, obaranje PVV i ostatka trulog sudanskog kapitalističkog režima!