Indija: 250 miliona se pridružuje generalnom štrajku u usponu masovnog pokreta protiv drakonskog zakona o državljanstvu

Od 08. januara, Indija je u potpunom zastoju nakon što je više od 250 miliona ljudi izašlo na generalni štrajk širom zemlje, na poziv 10 centralnih sindikata, sa zahtjevima protiv brutalne politike Modijevog režima. Nacionalni sekretar CITU (Centar indijskih sindikata), A.R. Sindu, izjavio je da je 15 saveznih država u potpunom zastoju.  Radnici velikog dijela javnog sektora pridružili su se generalnom štrajku, što je takođe slučaj sa radnicima u teškoj industriji i automobilskom sektoru u većini saveznih država. Procjenjuje se da su se u mnogim dijelovima zemlje štrajku pridružili i neorganizovani radnici, zajedno sa sitnim trgovcima. Transportni sektor je takođe u štrajku širom zemlje što ometa svakodnevne aktivnosti. U mnogim mjestima željeznice i glavne puteve su blokirali demonstranti.

[Source]

Bankarski sektor se pridružio štrajku u nizu saveznih država, i sve bankarske usluge u javnom sektoru su obustavljene. Udruženja zaposlenih u bankama, kao što su Sveindijsko udruženje zaposlenika u bankama (AIBEA), Udruženje bankarskih službenika AIBOA, te BEFI, INBEF, INBOC i drugi, uključili su se u štrajk i iznijeli svoje zahtjeve. Bankarski sektor je na udaru privatizacije od strane Modijeve vlade, što je ostavilo stotine hiljada radnika u bankama bez posla.

Veliki protesti su održani i u ruralnim oblastima. Poljoprivredni radnici su se, u različitim dijelovima zemlje, po prvi put u velikom broju priključili štrajku, i iznijeli svoje zahtjeve. Sveindijski Kisan Sangarš komitet za koordinaciju (AIKSCC) je krovna organizacija 175 seljačkih i zemljoradničkih organizacija, koje su svesrdno pristupile štrajku.

Posljednjih godina ekonomska situacija u zemlji se pogoršala. Više od pet miliona ljudi je ostalo bez posla u posljednje dvije godine. Nezaposlenost je na rekordnom nivou. Prema jednom izvještaju, nezaposlenih ima čak 73 miliona, što čini stopu nezaposlenosti od 7.3%, dok u urbanim područjima dostiže nivo od čak 8.9%. Nezaposlenost je oborila iznose plata. Jedan od glavnih zahtjeva je podizanje minimalne plate na 21,000 indijskih rupija mjesečno. Trenutna minimalna plata je na sramno niskom nivou i pored toga nije isplaćena većini radnika. Ostali zahtjevi uključuju regulisanje statusa radnika pod ugovorom i radnika na dnevnicu, obustavljanje privatizacije i direktnih stranih investicija u željeznicama, odbrani, preradi uglja i drugim sektorima. Seoski radnici i poljoprivrednici dodali su zahtjev za veću cijenu usjeva i poništavanje dugova koji su vodili hiljadama samoubistava svake godine.

Zastoj indijske ekonomije najteže pogađa siromašne. Zajedno sa otpuštanjima i visokom inflacijom, siromašni su opterećeni novim porezima, kao u slučaju implementacije Poreza na dobra i usluge (GST). Vlada je izašla u susret bogatima smanjujući poreze na dobit sa 30 na 22 procenta, što za bogataše ove siromašne zemlje čini olakšicu od preko 20 miliona dolara. Ove mjere nisu pomogle rastu bruto domaćeg proizvoda koji je na najnižem nivou u posljednjih 6 godina. Iznosi 5,8%,što čini pad od 7% u odnosu na prethodni period.

Rast stope BDP nikad nije donio bogatstvo milionima radnika širom zemlje, koji su osuđeni da žive u bijedi i siromaštvu, te pod stalnim napadima i eksploatacijom od strane bogatih smanjivanjem plata i povećanjem radnog vremena. Zastoj je donio još veću štetu guranjem srednjih slojeva ka siromaštvu, dok oni koji su živjeli na rubu bivaju gurnuti ispod granice siromaštva do sada neviđenom brzinom. To je na površinu iznijelo srdžbu i gnjev masa, te ih okrenulo protiv Modijeve brutalne, anti-narodne politike.

Ovo je devetnaesti generalni štrajk u Indiji od početka sveobuhvatne privatizacije i mjera štednje devedesetih. Učešće radnika raste iz godine u godinu i sve veći broj radnika i seoske populacije uključuje se u štrajkove svake godine. Prošle godine, oko 200 miliona je učestvovalo u dvodnevnom štrajku 08. i 09. januara. Sada u štrajkovima učestvuje više od 250 miliona, uglavnom seoske populacije.

Najvažnije u ovom štrajku je to što je organizovan tokom masovnog pokreta širom zemlje protiv novog zakona o državljanstvu, koji je Modijeva vlada donijela u decembru. Što je, po prvi put, pokrenulo debatu u ovom pokretu koji je prethodno bio ograničen samo na ekonomske zahtjeve. To pokazuje kvalitativnu razliku u radničkom pokretu. U mnogim mjestima su radnici, kao i dijelovi vođstva sindikata, dodali zahtjev za ukidanjem ovog zakona. Veliki broj studenata je takođe učestvovao u štrajku po prvi put. Barem 60 univerzitetskih kampusa, širom zemlje, se priključilo štrajku solidarišući se sa radnicima uz zahtjeve protiv povećanja školarine, represije Modijeve vlade i drugih problema. To je dalo dodatni podsticaj studentskom pokretu širom Indije, koji je pod brutalnom represijom vlade i njenih siledžija u studentskom krilu kadrova BJP i RSS.

Masovni pokret protiv zakona o državljanstvu

U decembru, Modijeva vlada je donijela novi zakon o državljanstvu koji pokreće proces ponovne registracije svih 1,300 miliona stanovnika Indije, te ukoliko se ne uspiju kvalifikovati, biće smatrani ilegalnim i poslati u posebne sabirne logore. Novi zakon (zvanično Amandman na zakon o državljanstvu (CAA)) omogućava vladi Indije stvaranje novog registra svih građana poznatog kao Nacionalni registar građana (NRC) i odobravanje lične karte onima koji ispune kriterijume. Ovaj proces će početi ove godine u aprilu, stvaranjem Nacionalnog registra stanovništva (NPR), putem ispunjavanja posebnih formulara prema planiranom rasporedu. Građani će takođe dobiti dodatna pitanja o datumu rođenja roditelja i trenutnoj adresi, kao i sopstvenom mjestu rođenja. Ove informacije će onda poslužiti za sprovođenje procesa NRC, kada svi potrebni dokumenti moraju biti predati kao dokaz državljanstva. Ako bilo koji od ovih dokumenata ne bude predat, vlasti imaju mogućnost oduzimanja državljanstva bilo kome, te ih zatim poslati u sabirni logor.

Iz Modijeve vlade tvrde da su njihova nastojanja usmjerena ka davanju državljanstva progonjenim vjerskim manjinama u Pakistanu, Bangladešu i Avganistanu. Prema zakonu, oni koji pripadaju vjerskim manjinskim grupama u većinski muslimanskim zemljama mogu dobiti indijsko državljanstvo. Zakon uključuje sve religije – hinduizam, budizam, đainizam, sikizam, zoroastrizam i hrišćanstvo – ali ne i islam, jer navodno muslimani nisu ugnjeteni u ovim zemljama. Čak i ako zanemarimo pristrasni karakter ovog zakona, svi indijski građani moraće dokazati svoje državljanstvo autentičnim dokumentima, u suprotnom biće im oduzeto državljanstvo zemlje u kojoj su njihovi preci živjeli vijekovima. Takođe, demonstranti ističu da, ako je Modijeva vlada tako blagonaklona prema ugnjetavanima, onda postoji mnogo tamilskih hindusa u Šri Lanki koji su ugnjetavani, zajedno sa muslimanskim manjinama u Mijanmaru i Kini, o kojima ovaj zakon ništa ne govori. Mnogi muslimani su progonjeni u Pakistanu, Bangladešu i Avganistanu, ali oni nisu zaštićeni ovim zakonom. Ovo, kao i mnoge druge stvari, pokazuju pristrasni karakter ovog zakona, koji Modijeva vlada koristi da unaprijedi svoju desničarsku viziju Hindutve. Glavni cilj je gušenje rastuće klasne borbe i jačanje reakcionarnih slojeva režima.

Ova praksa već je sprovedena u istočnoj državi Asam gdje je na kraju prvog ciklusa 6 miliona ljudi proglašeno ilegalnim. Nakon mnogobrojnih žalbi i dugotrajnih sudskih procesa ova cifra je spuštena na otprilike 2 miliona. Pripremaju se sabirni logori širom Asama, gdje će ilegalni građani biti ostavljani da umru. Već je nekolicina zatvorenika preminula zbog loših životnih uslova. Modijeva vlada poriče aktivnosti u vezi sa sabirnim centrima, ali već su se pojavili izvještaji o kupovini zemljišta i budžetu za izgradnju ovih logora u mnogim dijelovima zemlje. U Karnataki, južnoj državi, sabirni logor se gradi u blizini Bangalora. U toku je kupovina zemlje u Maharaštri i Zapadnom Bengalu.

U Asamu, ova procedura je napravila zbrku za čitavu populaciju, te sada moraju čekati po cijele dane u dugim redovima da bi dokazali svoj identitet, odnosno, da su živjeli u ovoj državi prije 25. marta 1971. To je datum kada je Pakistanska armija ušla u Istočni Pakistan, i počela rat koji je doveo do stvaranja Bangladeša 16. decembra 1971. Smatra se da su milioni ljudi prešli granicu od tog momenta zbog užasa koje je počinila Pakistanska armija, te se smjestili u Asam, time mijenjajući njegovu demografsku sliku. Podaci pokazuju da je među onima koji su migrirali u Asam najviše hindusa, a ne muslimana kako tvrde iz BJP. Sada, prema novom zakonu, svi će dobiti državljanstvo osim muslimana, koji će biti protjerani.

Ovaj proces otpočeo je u Asamu 2011, prije uspostavljanja Modijeve vlade (po naredbi Vrhovnog suda Indije) ali je sada kulminirao u katastrofu, postavljajući nanovo nacionalno i vjersko pitanje u ovoj saveznoj državi. Veliki protesti bili su organizovani u Asamu nakon što su objavljeni rezultati registracije, pošto su lokalni stanovnici vjerovali da će ih Bengalci (stanovništvo koje govori bengalskim jezikom, prim. prev.) brojčano nadjačati i da će postati manjina u sopstvenoj državi. Takođe, ogroman dio muslimanskog stanovništva okuplja se oko svojih vođa u protestima protiv oduzimanja državljanstva. Protesti su brutalno slomljeni, barem jedan student je poginuo u pucnjavi koju je počela lokalna policija. Studenti stoje na čelu ove borbe i protestuju protiv svih konvencionalnih političkih partija, suočeni sa brutalnim taktikama kojima vladajuća klasa nastoji podijeliti pokret.

Ova situacija otvorila je još jednu Pandorinu kutiju među svim manjim državama na sjeveroistoku Indije, sa jednom od najraznovrsnijih populacija na planeti, i nizom secesionističkih pokreta u prethodnim decenijama, posebno u sjevernoj državi Nagaland. Masovni protesti protiv novog zakona održani su i u Manipuru, Megalaji, Tripuri i drugim državama. Milioni su izašli na ulice jer su osjetili sumornu budućnost za sebe i svoju djecu.

Ovaj pokret se od tada proširio na cijelu zemlju, s obzirom na to da novi zakon podrazumijeva progon političkih protivnika BJP i RSS. Korupcija, podmićivanje i apatija u državnim institucijama podrazumijeva da svaki građanin mora proći dugotrajan i bolan proces registracije, koji može potrajati i do nekoliko godina, i ukoliko ne prođe, završiće u sabirnom centru. Demonstranti ističu da ovi sabirni centri podsjećaju na Hitlerove koncentracione logore i da će se boriti protiv ovih zakona do posljednjeg daha.

Studenti na čelu pokreta

Protiv spornog zakona održani su protesti u svim saveznim državama, učešće se broji u stotinama hiljada. U Delhiju, policija se obrušila na protest studenata Nacionalnog islamskog univerziteta (JamiaMilliaIslamia) 15. decembra, napadajući studente palicama i suzavcima. Pored toga, policija je upala u studentske domove i biblioteke i tukla studente na ulicama. Mnogi su uhapšeni i pod lažnim optužbama strpani u zatvor. Vođe BJP nazivaju ove studente urbanim Naksalitima i teroristima koje podržava Pakistan, te javno podržavaju policijsku brutalnost. Od tada, pokret se proširio na druge univerzitete, ne samo u Delhiju već širom zemlje, te su se i obični građani pridružili protestima protiv ovih brutalnih poteza. Vlada je pokušala ugušiti pokret ekstremnom brutalnošću u mnogim mjestima. Internet i mobilne mreže su isključeni da bi se poremetilo djelovanje demonstranata. U nekim mjestima, primjenjen je član 144 indijskog krivičnog zakona, prema kojem se zabranjuje okupljanje više od četvoro ljudi. Ovaj zakon, koji je donesen i često primjenjivan od strane britanskih imperijalista u Indiji, sada je nanovo otkriven od strane Modijevog režima da bi ugušio pokret protiv njegove drakonske politike.

U najvećoj saveznoj državi UtarPradeš, protesti su bili izuzetno brojni i policija je brutalno napala demonstrante, pod vođstvom vodećeg desničarskog reakcionarnog ministra BJP, Jogija Aditjanata. Više od 28 ljudi je ubijeno od strane policijskih snaga širom zemlje, a ukupno njih 19 je iz UP. U Mirutu, gradu u UP, policija je upadala po domovima i tukla nasumično muškarce i žene da bi skršila svaki vid otpora. U mnogim gradovima u UP, policija je pucala da bi rastjerali masu, te su mnogi poginuli. Uprkos ovim drakonskim mjerama, pokret se i dalje kreće naprijed.

Posebno važan događaj za pokret bili su protesti u industrijskom gradu Mumbaiju. Ovaj veliki grad je nekada bio centar ljevičarskih i radničkih pokreta. U posljednjem periodu, preuzet je od strane desnih reakcionara na vodećim političkim pozicijama, kao što su šovinist Bal Takerej i njegov sin. Često se kaže da je život toliko užurban i otuđen da niko nema vremena za politiku ali nakon dugog perioda pasivnosti, veliki protesti protiv ovog reakcionarnog zakona su izbili u Mumbaju mobilišući milione ljudi. Masovni protesti održani su u Daraviju, jednom od najvećih sirotinjskih kvartova u Aziji, ali i na terenu Azad Majdan, gdje su održavani masovni javni skupovi. Čak i neke filmske zvijezde i poznati režiseri su se pridružili ovom protestu, što je za njih iskorak izvan lagodnog života. Ali ipak, studenti se nalaze na čelu pokreta, sa stotinama koji ih prate u borbi protiv ove nepravde.

U Bangaloru, Hajderabadu, Čenaju i drugim južnim gradovima, masovni protesti su održani sa stotinama hiljada učesnika. Njih su uglavnom predvodile komunističke partije i druge lijeve organizacije. U Hajderabadu, desničarski muslimanski vođa Asadudin Ovajsi, je na čelu pokreta koji je održao protest sa više od 50,000 ljudi u ovom gradu, u kojem je on član parlamenta. U istočnoj državi Bihar takođe su održani masovni protesti. Jedan takav je predvođen od strane studentskog vođe JNU, Kanahije Kumara. On je sada vođa CPI, a na prethodnim opštim izborima bio je kandidat u Begusaraj distriktu.

U Zapadnom Bengalu, ovaj problem je mnogo očigledniji jer se zakon posebno odnosi na migracije iz Bangladeša, a ovaj proces uticaće na sudbinu svih tih migranata. Pad ljevičarske vlade prije nešto više od 10 godina je stvorio političku situaciju u kojoj su glavni rivali vladajuća desna partija Trinamul Kongres (TMC) pod vođstvom ministra Mamata Banerdžija i BJP. Na posljednjim opštim izborima u aprilu prošle godine, došlo je do ogorčenih borbi između ove dvije desničarske partije, što je dovelo do pogibije nekolicine stranačkih aktivista. BJP koristi svoju netrpeljivu, hindu-šovinističku politiku isticanja košmara podjele iz 1947. da zadobije sve veću podršku. Sa druge strane imamo drugi oblik desničarske nacionalističke retorike, TMC. Novi zakon prenosi ovo žestoko rivalstvo na novi nivo, stoga država i nacionalna vlada već se pripremaju za savezne izbore sljedeće godine. Uprkos svemu tome, studentski pokret pod vođstvom univerziteta u Džadavpuru, i dalje napreduje i protestuje protiv pristrasnog zakona.

U Delhiju i drugim sjevernim državama, takođe je održan niz protesta. U oblasti Šahin Bag, održan je niz sjedećih protesta muslimanki na glavnim putevima uprkos izuzetno hladnim temperaturama. Mnogi studentski i politički lideri su se solidarisali sa njihovim zahtjevima.

Slabost opozicionih partija

Opozicione partije širom zemlje su vrlo blago reagovale na ovaj zakon. Zapravo, one su se razotkrile pred masama koje u velikom broju protestuju protiv Modijeve vlade. Kongresna partija se verbalno usprotivila zakonu i nerado učestvovala u protestima. Prijanka Gandi, vođa partije, učestvovala je u nekim od protesta u UP i posjetila domove ljudi koji su bili izloženi policijskoj brutalnosti, ali ova partija nije pružila jasnu alternativu novom zakonu. U skorijem periodu, Kongresna partija se znatno pomjerila prema ekstremnoj desnici kako bi oteli glasove hindusa od Modija i vratili se na vlast. U vrlo važnoj državi Maharaštra udružili su se sa kvazifašističkom organizacijom ŠivSena da bi formirali koalicionu vladu protiv BJP, dajući podršku Udav Takerejuza poziciju glavnog ministra. Na posljednjim opštim izborima, vođstvo ove partije jasno se postavilo na ekstremno desnu poziciju radi dobijanja podrške hindusa posjećivanjem nekoliko hramova. Ne samo da su se znatno udaljili od vlastitog navodnog sekularizma, već su svesrdno prihvatili desničarsku politiku sadašnjeg Modijevog režima. Svi ekonomski i politički potezi Modijevog režima su zapravo određeni tokom vladavine Kongresne partije. Korištena je ista taktika „zavadi pa vladaj“, od strane obje partije. Jedina razlika je u tome što je sada kriza kapitalističke ekonomije i sistema kao cjeline gurnula indijsku državu u nepoznatom pravcu.

Mnogi analitičari upoređuju Modijev napad na demonstrante sa vanrednim stanjem koje je proglasila Indira Gandi 1973. U to vrijeme je opozicija takođe bila u zatvoru i sve demonstracije i protesti su nemilosrdno ugušeni. To je dovelo do pada vlade Indire Gandi na narednim izborima pa su se opozicione partije ujedinile u veliki savez partija Džanata (Narodna partija), koja je bila na vlasti tokom kratkog perioda. Ovaj masovni pokret 1970ih takođe je vodio stvaranju BJP i mnogih drugih regionalnih partija širom indije, koje su predvodile opoziciju tokom vladavine Kongresne partije u narednim decenijama. Trenutni masovni pokret ima mnogo sličnosti s tim pokretom, s obzirom na to da povezuje razne dijelove opozicije od ekstremne desnice do krajnje ljevice, iako postoje i mnoge važne kvalitativne razlike. Najvažnija razlika je trulost cijelog političkog spektra, zajedno sa izraženom slabošću indijskog kapitalizma, koji nema šanse za oporavak u skorijoj budućnosti.

Ne samo da Kongresna partija nema odgovarajuće vođstvo za ovaj pokret (i sve su manje šanse da će se nešto tako dogoditi) već su se i mnoge regionalne partije loše pokazale u ovom pokretu. U UP, regionalne Samadžvadi (Socijalistička partija) i BahudžanSamadž (Stranka većine) bile su ključni igrači u državnoj politici. Ove partije su se oslanjale na kastinsku politiku nekoliko decenija. One se nisu usprotivile ovom zakonu i nastavile su biti samo nijemi posmatrači. I u drugim državama, mnoge regionalne partije su imale šansu da povedu ovaj pokret i poraze BJP u svojim izbornim jedinicama ali uopšte nisu nastupile s čvrstim stavom. U Maharaštri, ŠivSena se verbalno usprotivila ali nije dala nikakvo vođstvo. To je stvorilo situaciju u kojoj se pojavljuju mnoga nova lica i vođe kao lideri pokreta na državnom i saveznom nivou.

Za radničku borbu!

Vrlo je važno istaknuti karakter ovog pokreta, koji je još uvijek nesiguran, i u kojem učestvuju različite političke opcije, od krajnje ljevice do desnice. Pokret je stavio naglasak na sekularnu osnovu indijskog ustava, ukazao da novi zakon podriva tu osnovu, te je stoga protivan duhu ustava. Većina analitičara, komentatora i vođa pokreta podržavaju ono što se naziva demokratskim vrijednostima indijskog ustava i države kao cjeline. Nastoje odbraniti indijsku demokratiju koju je fašist Modi uzurpirao. Glavni slogan pokreta je „Azaadi“ (sloboda), ona koja predstavlja slobodu okupljanja, slobodu izražavanja sopstvenog mišljenja te slobodu življenja. Ljevičarske vođe dodale su slobodu od siromaštva, nezaposlenosti i nepismenosti. Studenti recituju revolucionarnu poeziju na javnim okupljanjima, posebno čuvenog Urdu pjesnika Faiz Ahmed Faiza i legendarnog Habib Džaliba. Mnogi takođe nose slike Bagat Singa, posebno studenti koji se smatraju njegovim sljedbenicima.

Uprkos svemu tome, ovaj pokret prije svega ističe u prvi plan demokratske zahtjeve i religijsku harmoniju u zemlji. Govornici na velikim javnim okupljanjima ističu da je diskriminatorski zakon protiv muslimana uvreda za indijski ustav, i da su muslimani dio te zemlje kao i pripadnici bilo koje druge religije. Mnogi su zahtijevali da se ujedine ljudi različitih vjera u borbi protiv ovog zakona. Takođe, lideri nekih Dalit organizacija, kao Bim Armi (BhimArmy), solidarisali su se sa muslimanima, pozivajući na jedinstvo ugnjetenih ljudi iz različitih kasti i religija. Posteri Ambedkara su takođe prisutni u velikom broju. Ali ovo opet ide u prilog vladajuće klase, koja je koristila predrasude i vjersku mržnju da podijeli radničku klasu i učvrsti vladavinu kapitala već duže od jednog vijeka.

Stvarno jedinstvo ne može nastati tako što se ljudi vjerski identifikuju pa ih onda pokušamo ujediniti, već izgradnjom istinskog klasnog jedinstva. Vladajuća klasa Indije obuhvata ljude iz različitih religija i kasti i vrlo je važno voditi ovu borbu na toj osnovi. BJP i Kongres su dvije partije vladajuće klase, zajedno sa mnogim regionalnim partijama. Sve one su koristile različita sredstva održavanja vladavine kapitala, ugnjetavanja i eksploatacije masa širom Indije. Komunističke partije takođe su degenerisale i postale partije koje ugnjetavaju radničku klasu u mnogim oblastima. Ove partije nisu pokazale put naprijed za određene ugnjetene narodnosti u Indiji. Posebno u Kašmiru, a sada i u Asamu, njima nije jasno kako prići nacionalnom pitanju i nemaju nikakav program protiv nacionalnog ugnjetavanja od strane države.

Sva rasprava o vrhovnoj ulozi sekularnog indijskog ustava ograničava pokret unutar okvira buržoaskog nacionalizma i jača ulogu kapitalizma u Indiji. Sada je vrijeme da se pređe preko ovih uskih buržoaskih granica ustava, koji je stvoren da štiti interese kapitalista od radničke klase. Novi reakcionarni zakon i drugi potezi Modijevog režima samo su simptom propasti kapitalizma, koji se ne može vratiti na prethodni nivo. Oslabljena indijska ekonomija takođe se ne može oporaviti i vratiti na stanje iz 1970ih i '80ih. Ona će nastaviti da vuče milione ljudi ka siromaštvu. Bilo kakav pokušaj reforme ekonomije na kapitalističkim osnovama jedino može spasiti kapitaliste i njihovo ogromno bogatstvo, time čineći siromašnim još milione ljudi. U poslijeratnom periodu, periodu relativnog ekonomskog uspona, indijski ustav poslužio je kao sredstvo stabilizacije zemlje. On ne može više odigrati tu ulogu, te će bilo kakva reforma voditi reakcionarnim eksplozijama po religijskim, nacionalnim, kastinskim linijama na do sada neviđenom nivou. Nedavni napad Modijevog režima protiv naroda Kašmira pokazao je stvarne namjere indijske vladajuće klase, nakon kojeg će uslijediti slični užasni napadi protiv drugih nacionalnosti. Jedini put naprijed iz ovog ambisa jeste borba za ujedinjenje svih ugnjetenih nacionalnosti i kasti na klasnoj osnovi s ciljem rušenja kapitalizma i izgradnje socijalističke radničke države sa novim ustavom koji ne služi interesima krupnog biznisa.

Samo socijalistička planska ekonomija, predvođena državom radnika, može osigurati narodima Indije život bez siromaštva, bijede i nezaposlenosti. Nacionalno i vjersko ugnjetavanje takođe će biti okončano kada buržoaska država bude zamijenjena radničkom državom kroz revoluciju. U buržoaskoj državi ove razlike biće stalno korištene da se mase podijele i ugnjetavaju. Socijalistički preobražaj Indije otvoriće revolucionarni potencijal radničke klase u cijelom regionu i svijetu. Radnička klasa Pakistana, Bangladeša i drugih zemalja će pratiti primjer indijske radničke klase i istupiti da okonča omražene, vještačke granice stvorene i štićene od strane imperijalističkih sila, i izgraditi socijalističku federaciju Južne Azije, kao korak ka svjetskoj socijalističkoj federaciji.