Αραβική Επανάσταση: Μαρξιστική ανάλυση. Μέρος 2ο : Τα δημοκρατικά αιτήματα Greek Share TweetΔημοσιεύουμε σήμερα το δεύτερο μέρος του "Μανιφέστου της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης για την Αραβική Επανάσταση" μεταφρασμένο στα ελληνικά. Πρόκειται για μια σοβαρή απόπειρα μαρξιστικής ανάλυσης των γεγονότων στον αραβικό κόσμο, η οποία παρουσιάστηκε σε τρία μέρη στην ιστοσελίδα www.marxist.com.Κατά την πρώτη φάση μιας επανάστασης τα αιτήματα της είναι δημοκρατικά. Φυσικά! Μετά από 30 χρόνια βάρβαρης δικτατορίας, η νεολαία λαχταρά την ελευθερία. Όπως είναι αναμενόμενο, η επιθυμία τους για ελευθερία μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης αστών πολιτικών, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για την καριέρα τους στο «δημοκρατικό» κοινοβούλιο. Είμαστε υποχρεωμένοι να προβάλουμε όλα τα δημοκρατικά αιτήματα, δίνοντας τους όμως ένα επαναστατικό περιεχόμενο. Αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην ανάγκη για μια θεμελιώδη αλλαγή στην κοινωνία.Κατά τη διάρκεια μιας απεργίας, ή μιας επανάστασης, οι συμμετέχοντες νιώθουν, ότι είναι ανθρώπινα όντα με αξιοπρέπεια και δικαιώματα. Μετά από μια ολόκληρη ζωή επιβεβλημένης σιωπής, ανακαλύπτουν, ότι έχουν φωνή. Οι συνεντεύξεις των εξεγερμένων στους δρόμους, ήταν μια θαυμάσια έκφραση αυτού του γεγονότος. Φτωχοί, αμόρφωτοι άνθρωποι λένε : θα παλέψουμε, δεν θα φύγουμε από τους δρόμους, απαιτούμε να μας φερθούν με σεβασμό. Αυτό το γεγονός είναι εξαιρετικά προοδευτικό. Είναι η ουσία μιας πραγματικής επανάστασης.Δεν χωράει καμιά αμφιβολία, ότι οι Μαρξιστές υποτάσσουν τα δημοκρατικά αιτήματα στην ανάγκη για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά στην πράξη, τα πιο προχωρημένα επαναστατικά αιτήματα θα θέσουν αναπόφευκτα το ζήτημα της εργατικής εξουσίας και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η Ρωσική επανάσταση είναι το καλύτερο παράδειγμα αυτού του γεγονότος. Το 1917 οι μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία με το σύνθημα « Ειρήνη, ψωμί και γη», κανένα από αυτά δεν έχει σοσιαλιστικό περιεχόμενο. Θεωρητικά και τα τρία παραπάνω αιτήματα θα μπορούσαν να επιτευχθούν στον καπιταλισμό. Στην πράξη όμως, μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα μόνο με το πέρασμα της εξουσίας στην εργατική τάξη και με την οριστική ρήξη με τους καπιταλιστές.Κάποιοι ισχυρίζονται, ότι αυτό που συμβαίνει στον Αραβικό κόσμο, δεν είναι τίποτα άλλο, από αστικοδημοκρατικό εθνικιστικό κίνημα, όχι μια πραγματική επανάσταση. Αυτό δείχνει πραγματική άγνοια για το ρόλο των δημοκρατικών διεκδικήσεων στις επαναστάσεις. Η εμπειρία της Ρωσικής επανάστασης δείχνει την σημασία που έχει η σωστή (επαναστατική) αξιοποίηση των δημοκρατικών αιτημάτων. Το αίτημα για μια Συντακτική Συνέλευση έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην κινητοποίηση των μαζών.Ενώ παλεύουν για τα πιο προχωρημένα δημοκρατικά αιτήματα, οι μαρξιστές δεν θεωρούν αυτά τα αιτήματα τον τελικό τους σκοπό, αλλά μέρος του αγώνα για μια θεμελιώδη αλλαγή στην κοινωνία. Αυτό είναι που διαχωρίζει τους Μαρξιστές από τους μικροαστούς δημοκράτες.Το άμεσο καθήκον στην Αίγυπτο ήταν η ανατροπή του Μουμπάρακ και του διεφθαρμένου δικτατορικού καθεστώτος. Όμως αυτό ήταν μόνο το πρώτο βήμα. Ένα βήμα που άνοιξε το δρόμο στο επαναστατικό κίνημα. Κάθε μέρα που περνά, οι επαναστατημένες μάζες συνειδητοποιούν όλο και πιο πολύ τη δύναμη τους, την σημασία της οργάνωσης και των μαζικών αγώνων. Αυτό από μόνο του είναι μια σπουδαία κατάκτηση. Έχοντας περάσει μέσα από 30 χρόνια δικτατορίας, δεν θα δεχτούν την επιβολή ενός νέου αυταρχικού καθεστώτος, ούτε τις ίντριγκες για την διατήρηση του παλιού καθεστώτος με άλλο όνομα. Η Τυνησία το αποδεικνύει αυτό λαμπρά.Τώρα που έχουν γευτεί τη δύναμη τους, οι μάζες δεν πρόκειται να μείνουν ικανοποιημένες με ημίμετρα. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτά που έχουν κατακτήσει, τα έχουν κατακτήσει με τις δικές τους δυνάμεις. Η πάλη για δημοκρατία θα επιτρέψει τη δημιουργία γνήσιων συνδικάτων και εργατικών κομμάτων. Όμως θα θέσει επίσης και το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της πάλης ενάντια στην ανισότητα.Τα συνθήματα πρέπει να είναι συγκεκριμένα. Πρέπει να αντανακλούν την πραγματική κατάσταση και συνείδηση των μαζών. Τα αντικειμενικά καθήκοντα της Ρωσικής επανάστασης ήταν αστικοδημοκρατικά: η ανατροπή του Τσάρου, ο εκδημοκρατισμός , η απελευθέρωση από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού, η ελευθερία του τύπου κτλ. Απαιτούμε απόλυτη δημοκρατία, άμεση κατάργηση των αντιδραστικών νόμων και τη σύγκληση συντακτικής συνέλευσης.Ναι, πρέπει να ανατρέψουμε το παλιό καθεστώς, όχι μόνο τον Μπεν Αλί και τον Μουμπάρακ αλλά όλους τους «μικρούς Μπεν Αλί και Μουμπάρακ». Πρέπει να γίνει ένα ενδελεχές ξεκαθάρισμα του κράτους. Δεν πρέπει να μείνει ούτε ένας στην εξουσία από αυτούς που έπαιζαν κάποιο ρόλο στο παλιό καθεστώς. Γιατί πρέπει ο επαναστατημένος λαός, που θυσίασε τα πάντα στον αγώνα, να επιτρέψει σε όλους αυτούς να παραμείνουν στην εξουσία έστω και ως μια μεταβατική κυβέρνηση; Το πρώτο μας αίτημα πρέπει να είναι η εκδίωξη όλων αυτών των κυρίων. Δεν θα δεχτούμε τίποτα λιγότερο.Όμως κάτι τέτοιο από μόνο του είναι ανεπαρκές. Για δεκαετίες αυτοί οι άνθρωποι λήστευαν τον πλούτο της κοινωνίας. Ζούσαν μέσα στην πολυτέλεια ενώ ο λαός ζούσε στην ανέχεια. Τώρα πρέπει να πάρουμε πίσω και το τελευταίο σεντ που έκλεψαν από το λαό. Απαιτούμε την άμεση απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας και του πλούτου όλων αυτών των παρασίτων, Καθώς και την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας των ιμπεριαλιστών που τους στήριξαν. Αυτά τα αιτήματα δείχνουν πώς ο δημοκρατικός αγώνας μπορεί να συνδεθεί με τον αγώνα για το σοσιαλισμό. Όποιος είναι ανίκανος να χρησιμοποιεί τα δημοκρατικά αιτήματα με έναν επαναστατικό τρόπο θα παραμένει ένας καταδικασμένος σεχταριστής και δεν θα μπορέσει ποτέ να συνδεθεί με το κίνημα των μαζών.Η δημοκρατία βέβαια, σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Οι φτωχοί της Αιγύπτου δεν παλεύουν για τη δημοκρατία για να κάτσουν στις υπουργικές καρέκλες οι κάθε λογής καριερίστες πολιτικοί αλλά για να λύσουν τα πιεστικά τους προβλήματα: την ανεργία, το υψηλό κόστος ζωής, τη φτώχεια. Αυτά τα κοινωνικά προβλήματα είναι αδύνατο να λυθούν από μια αστική κυβέρνησης στα πλαίσια του καπιταλισμού.Η δημοκρατία θα ήταν άδεια φράση, αν αρνούνταν να θίξει το χυδαίο πλούτο της άρχουσας ελίτ. Απαλλοτριώστε την ιδιοκτησία της άρχουσας κλίκας. Απαλλοτριώστε την ιδιοκτησία των ιμπεριαλιστών που στήριξαν το παλιό καθεστώς και εκμεταλλεύτηκαν το λαό της Αιγύπτου! Η πάλη για τη δημοκρατία, αν φτάσει μέχρι το τέλος πρέπει αναπόφευκτα να οδηγήσει στην απαλλοτρίωση των τραπεζιτών και των καπιταλιστών, πρέπει να οδηγήσει σε μια κυβέρνηση εργατών και αγροτών. Υπό το καθεστώς του Μουμπάρακ οι Αιγύπτιοι καπιταλιστές ενθάρρυναν τις ξένες επενδύσεις και βοήθησαν τους ιμπεριαλιστές στη ληστεία του πλούτου της χώρας. Απαιτούμε την εθνικοποίηση της ιδιοκτησίας των μονοπωλίων προς όφελος του λαού.Η Διεθνής Μαρξιστική τάση παλεύει: Για την άμεση κατάργηση των αντιδραστικών νόμων! Για πλήρη ελευθερία συνάθροισης, οργάνωσης και διαδήλωσης! Για μια επαναστατική συντακτική συνέλευση! Για την απαλλοτρίωση του πλούτου που κλάπηκε από το παλιό καθεστώς! Για την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας των ιμπεριαλιστών! ο σύνθημα για μια Συντακτική ΣυνέλευσηΑν υπήρχε στην Αίγυπτο ένα κόμμα αντίστοιχο του μπολσεβίκικου κόμματος, το ζήτημα της κατάκτησης της εξουσίας από τις μάζες θα ήταν στην ημερήσια διάταξη. Η απουσία όμως επαναστατικής ηγεσίας με ένα ξεκάθαρο σχέδιο σημαίνει ότι η επανάσταση μπορεί να περάσει από όλων των ειδών τις αλλαγές. Προς το παρόν το επαναστατικό κύμα δεν έχει υποχωρήσει. Αλλά οι μάζες δεν μπορούν να μείνουν για πάντα σε κατάσταση αναβρασμού. Πρέπει να δουλέψουν για να ζήσουν. Η επαναστατική λάβα αναπόφευκτα θα κρυώσει για ένα διάστημα. Στο τέλος η επανάσταση θα οδηγηθεί σε κάποιας μορφής αστική δημοκρατία.Σε αυτές τις συνθήκες τα δημοκρατικά αιτήματα έχουν σπουδαία σημασία. Μετά από χρόνια δικτατορίας τα δημοκρατικά συνθήματα είναι ένα ισχυρό κίνητρο για την κινητοποίηση των πιο πλατιών λαϊκών μαζών. Πρέπει να παλέψουμε για το μάξιμουμ των δημοκρατικών δικαιωμάτων- το δικαίωμα στην ψήφο, στη διαδήλωση κλπ- γιατί είναι προς όφελος των εργαζομένων η όσο το δυνατό πιο ελεύθερη ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Δεν είναι αδιάφορο για τους εργαζόμενους το αν θα ζουν σε είναι απολυταρχικό καθεστώς ή θα έχουν τα στοιχειώδη δικαιώματα. Τα δημοκρατικά αιτήματα λοιπόν πρέπει να έχουν κεντρικό ρόλο στο πρόγραμμα μας.Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί τώρα προβάλουμε το ζήτημα της Συντακτικής Συνέλευσης για αυτές τις χώρες, ενώ εναντιωθήκαμε στην περίπτωση της Βολιβίας και της Αργεντινής. Η απάντηση είναι πολύ απλή. Τα συνθήματα δεν υπάρχουν έξω από τον τόπο και το χρόνο. Πρέπει να αντανακλούν τις συγκεκριμένες συνθήκες της ταξικής πάλης σε ένα δοσμένο επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας.Στη Βολιβία, κατά τη διάρκεια των επαναστατικών εγέρσεων τον Οκτώβρη του 2003 και το Μάιο του 2005 το σύνθημα για μια συντακτική εθνοσυνέλευση ήταν αντιδραστικό. Γιατί; Εκείνη την περίοδο, οι βολιβιανοί εργαζόμενοι είχαν οργανώσει δύο γενικές απεργίες και δύο εξεγέρσεις. Είχαν ιδρύσει συμβούλια σοβιετικού τύπου με τη μορφή επιτροπών γειτονιάς , τις λαϊκές Συνελεύσεις και τα abiertos cabildos (μαζικές συνεδριάσεις).Οι Βολιβιανοί εργαζόμενοι θα μπορούσαν είχαν πάρει εύκολα την εξουσία. Θα ήταν εύκολο για τους ηγέτες του COB (των συνδικάτων) να ανακηρυχθούν κυβέρνηση. Υπό αυτούς τους συγκεκριμένους όρους, το να προωθεί κανείς το σύνθημα της Συντακτικής Συνέλευσης είναι προδοσία. Θα έστρεφε την προσοχή των μαζών από το κεντρικό καθήκον – την κατάληψη της εξουσίας- σε κοινοβουλευτικά μονοπάτια.Η αντεπαναστατική φύση του συγκεκριμένου συνθήματος επιβεβαιώθηκε από το γεγονός ότι η Παγκόσμια Τράπεζα και το Γραφείο για Μεταβατικές Πρωτοβουλίες (που χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ) προώθησαν την ιδέα για μία συντακτική συνέλευση. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε μία λεπτομέρεια, πως εκείνη την στιγμή η Βολιβία είχε ήδη αστική δημοκρατία. Στην περίπτωση της Αργεντινής, το σύνθημα υψώθηκε από συγκεκριμένες αριστερές ομάδες μετά την εξέγερση Argentinazo τον Δεκέμβρη του 2001. Μέσα στο πλαίσιο της ήδη υπάρχουσας αστικής δημοκρατίας, το σύνθημα της συντακτικής συνέλευσης ήταν εντελώς λανθασμένο και ήταν σαν να έλεγαν: «δεν μας αρέσει το αστικό κοινοβούλιο που έχουμε. Αντί για αυτό, θέλουμε ένα άλλο αστικό κοινοβούλιο.»Πρέπει κάποιος να είναι τυφλός για να μην μπορεί να καταλάβει πως αυτές οι περιπτώσεις δεν έχουν τίποτα κοινό με την κατάσταση στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Μετά από δεκαετίες υπό δικτατορικό καθεστώς, θα υπάρχουν αναπόφευκτα αυταπάτες για την δημοκρατία, όχι μόνο στους μικροαστούς αλλά και ανάμεσα στις μάζες. Αυτό επηρεάζει την τακτική μας. Υποστηρίζουμε την δημοκρατία, αλλά πρέπει να είναι ολοκληρωμένη δημοκρατία. Ένα από τα δημοκρατικά αιτήματα είναι ότι «χρειαζόμαστε ένα καινούριο σύνταγμα, επομένως και μία συντακτική συνέλευση, αλλά δεν εμπιστευόμαστε τον Αιγυπτιακό στρατό να το συγκαλέσει και γι’ αυτό ο αγώνας πρέπει να γίνει στους δρόμους.»Φυσικά, οι Μαρξιστές δεν μπορούν να έχουν μια μηχανιστική προσέγγιση στα δημοκρατικά συνθήματα, τα οποία είναι πάντα κατώτερα των γενικών συμφερόντων της σοσιαλιστικής επανάστασης. Δεν μοιραζόμαστε την δεισιδαιμονία που διακατέχει τους μικροαστούς προς την κλασσική δημοκρατία. Η εμβάθυνση της επανάστασης θα εκθέσει τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Μέσα από την εμπειρία οι εργάτες θα καταλάβουν την ανάγκη να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Αλλά για να καταλάβουν τα όρια της αστικής δημοκρατίας, οι εργάτες πρέπει πρώτα να περάσουν μέσα από το «σχολείο» της δημοκρατίας. Αυτό προϋποθέτει ένα σοβαρό αγώνα για τα πιο προοδευτικά δημοκρατικά συνθήματα.Μετά από δεκαετίες αυταρχικής διακυβέρνησης στην Αίγυπτο, δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς στο ζήτημα του Συντάγματος. Η πρόσφατη πρόταση του Στρατιωτικού Συμβουλίου είναι η προσθήκη κάποιων συνταγματικών άρθρων, τα οποία έχουν προταθεί από ειδικούς, διορισμένους από το στρατό, τα οποία θα τεθούν σε δημοψήφισμα. Αυτό είναι εντελώς αντιδημοκρατικό. Το σύνταγμα του Μουμπάρακ δεν πρέπει να διορθωθεί, πρέπει να καταργηθεί και να συγκληθεί μια δημοκρατική και επαναστατική Συντακτική Συνέλευση η οποία θα συζητήσει για την δημιουργία του νέου συντάγματος. Ο αντιδραστικός ρόλος των στρατηγών αποκαλύφθηκε από την βίαιη διάλυση των συγκεντρωμένων στην πλατεία Ταχρίρ.Έχοντας ανατρέψει την δικτατορία μέσω πάλης, οι επαναστατημένοι άνθρωποι δεν μπορούν να παραδώσουν την εξουσία στους ίδιους τους στρατηγούς που υποστήριζαν τον Μουμπάρακ μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να εμπιστεύονται τους στρατιωτικούς, ή οποιοδήποτε συμβούλιο «ειδικών» διορισμένων από αυτούς να γράψουν ένα γνήσια δημοκρατικό σύνταγμα. Υποστηρίζουμε την συντακτική συνέλευση: ένα δημοκρατικά εκλεγμένο σώμα που θα γράψει το σύνταγμα. Αυτό είναι στοιχειώδες δημοκρατικό αίτημα.Όμως το ερώτημα παραμένει. Ποιος θα συγκαλέσει την Συντακτική Συνέλευση; Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε από την άλλη αυτό το έργο ούτε στον Αιγυπτιακό Στρατό. Γι’ αυτό η πάλη πρέπει να συνεχιστεί στους δρόμους, στα εργοστάσια, στην νεολαία, στους ανέργους, μέχρι η μάχη για την δημοκρατία να ολοκληρωθεί.Η κατάσταση στην Αίγυπτο είναι ανάλογη, όχι με αυτή της Βολιβίας το 2003 και το 2006 ή της Αργεντινής το 2001, αλλά με αυτή της Ρωσίας το 1905 ή το 1917. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα ποιο προωθημένα δημοκρατικά αιτήματα για να θέσουμε το κεντρικό ερώτημα της εργατικής εξουσίας. Πρέπει να πούμε στους εργαζομένους και στην νεολαία: «θέλετε δημοκρατία; και εμείς! Αλλά δεν εμπιστευόμαστε τον Στρατό ή τον Ελ Μπαραντέι – ας αγωνιστούμε για την πραγματική δημοκρατία!». Στην Αίγυπτο, την Τυνησία και στο Ιράν σήμερα, το σύνθημα για Συντακτική Συνέλευση είναι πολύ ουσιώδες.Οι εργαζόμενοι στην Αίγυπτο έχουν ήδη καταλήξει στο σωστό συμπέρασμα. Αυτό αποκαλύφθηκε με έναν εντυπωσιακό τρόπο στις δηλώσεις των εργατών σιδήρου και χάλυβα στην πόλη Χέλβαν, οι οποίοι κατά την διάρκεια του αγώνα, προώθησαν τα εξής αιτήματα. την άμεση παραίτηση του Μουμπάρακ και όλων των αντιπροσώπων του καθεστώτος και των συμβόλων του η δήμευση του πλούτου και της ιδιοκτησίας όλων των καθεστωτικών συμβόλων και όλων αυτών που αποδεδειγμένα είναι διεφθαρμένοι, προς το συμφέρον των μαζών. Την άμεση παραίτηση όλων των ηγετών των συνδικάτων που ελέγχονται, ή είναι διορισμένοι από το καθεστώς και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας των συνδικάτων, προετοιμάζοντας την γενική συνέλευση για να εκλέξουν και να συγκροτήσουν το συνδικάτο. Την ανάκτηση των εταιριών του δημόσιου τομέα, που έχουν πουληθεί ή κλείσει και την εθνικοποίηση τους προς όφελος των μαζών και τον σχηματισμό νέων διοικήσεων, στις οποίες θα συμπεριλαμβάνονται εργάτες και τεχνικοί. Το σχηματισμό επιτροπών οι οποίες θα επιβλέπουν τους εργαζομένους σε κάθε τομέα της εργασίας και θα ελέγχουν την παραγωγή και την κατανομή τιμών και μισθών. Το κάλεσμα για μια συντακτική συνέλευση στους ανθρώπους όλων των τάξεων και τάσεων για την δημιουργία νέου συντάγματος και την εκλογή συμβουλίων χωρίς διαπραγματεύσεις με το παλιό καθεστώς. Αυτά τα αιτήματα είναι απόλυτα σωστά. Δείχνουν ένα πολύ υψηλό επίπεδο επαναστατικής συνείδησης και συμπίπτουν απόλυτα με το πρόγραμμα που προωθούν οι Μαρξιστές. Αυτό το πρόγραμμα παρέχει στην Αιγυπτιακή Επανάσταση ό,τι χρειάζεται για να είναι επιτυχής.Τα συνδικάταΗ επανάσταση θέτει την ανάγκη για οργάνωση. Τα συνδικάτα είναι η πιο βασική μορφή οργάνωσης των εργαζομένων σε κάθε χώρα, ανά πάσα στιγμή. Χωρίς οργάνωση η εργατική τάξη θα είναι απλώς πρώτη ύλη προς εκμετάλλευση. Το καθήκον για χτίσιμο και ενδυνάμωση των συνδικάτων είναι σε προτεραιότητα.Στην Αίγυπτο και στην Τυνησία τα συνδικάτα ήταν στενά συνδεδεμένα με το παλιό καταπιεστικό καθεστώς. Σε κάθε στόχο και πρόθεση ήταν μέρος του κράτους. Τα ανώτερα στελέχη ήταν διεφθαρμένα και σε πολλές περιπτώσεις μέλη του κυβερνώντος κόμματος. ο κύριος ρόλος τους ήταν να αστυνομεύουν τους εργαζομένους. Παρ’όλ’αυτά, η βάση τους αποτελείται από εργάτες και πραγματικούς αγωνιστές.Ακόμα και στις αστικές δημοκρατίες υπάρχει μία οργανική τάση αυτών που βρίσκονται στην κορυφή των συνδικάτων να συνδέονται στενά με το κράτος. Αλλά η ιστορία δείχνει πως η κίνηση της εργατικής τάξης, μπορεί να μετατρέψει κάτω από την πίεσή της, ακόμα και τα πιο διεφθαρμένα και γραφειοκρατικά συνδικάτα σε αξιόμαχες οργανώσεις . Είτε οι παλιοί ηγέτες θα αλλάξουν και θα αρχίσουν να αντανακλούν τις διαθέσεις των εργατών, είτε θα αντικατασταθούν από άλλους οι οποίοι είναι προετοιμασμένοι να μπουν την πρώτη γραμμή του κινήματος.Στην Τυνησία οι ηγέτες της UGTT είχαν συμβιβαστεί με το καθεστώς του Μπεν Αλί. Οι παλιοί ηγέτες ήταν προετοιμασμένοι να συμμετέχουν σε μία προσωρινή κυβέρνηση σχηματισμένη από τον Γκανούτσι αλλά αναγκάστηκαν να παραιτηθούν υπό την πίεση των εργαζομένων. Αλλά σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, η UGTT έπαιξε ηγετικό ρόλο στην επανάσταση. Σε κάποιες περιοχές, όπως στην Ρεντέγιεφ, η UGTT στην πραγματικότητα πήρε στα χέρια της την κοινωνική διαχείριση. Σε άλλες περιοχές, τα τοπικά συνδικάτα έπαιξαν ρόλο κλειδί στην οργάνωση του επαναστατικού κινήματος μέσω επαναστατικών επιτροπών. Αυτό δείχνει τον ζωτικό ρόλο των συνδικάτων ως όργανο της επανάστασης.Αυτό που χρειάζεται είναι ένα καλό ξεκαθάρισμα της UGTT σε όλα τα επίπεδα, η μετακίνηση όλων των γραφειοκρατών οι οποίοι είναι συνδεδεμένοι με το παλιό καθεστώς, και πρώτος από όλους ο γενικός γραμματέας Αμπντεσσαλέμ Ντεράντ ο οποίος παίζει ανοιχτά τον ρόλο του απεργοσπάστη. Οι περιφερειακές οργανώσεις και οι εθνικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες, οι οποίες βρίσκονται κάτω από την ηγεσία των αριστερών και δημοκρατικών ακτιβιστών και οι οποίες αποτελούν την πλειοψηφία των μελών του συνδικάτου, πρέπει να συγκαλέσουν αμέσως ένα έκτακτο εθνικό συνέδριο. Ένα βήμα για τον εκδημοκρατισμό των συνδικάτων και την συμπόρευσή τους με το επαναστατικό κίνημα, θα βρει μαζική υποστήριξη ανάμεσα στους εργάτες. Αν οι εργαζόμενοι και η νεολαία μπόρεσαν να καθαιρέσουν τον Μπεν Αλί και στη συνέχεια τον Γκανούτσι, είναι πολύ ευκολότερο για αυτούς, να απομακρύνουν και τους διεφθαρμένους ηγέτες των συνδικάτων που τους υποστηρίζουν.Στην Αίγυπτο οι διεφθαρμένοι ηγέτες ήταν ανίκανοι να αποτρέψουν το απεργιακό κύμα που ήταν το στάδιο προετοιμασίας για την επανάσταση. Οι Αιγύπτιοι εργάτες κινήθηκαν ενάντια στους ηγέτες αυτούς και αγωνίζονται για την δημιουργία πραγματικά δημοκρατικών συνδικάτων και επαναστατικών οργανώσεων της τάξης. Στην κίνηση αυτή έχουν δείξει το αλάνθαστο επαναστατικό ταξικό ένστικτο. Ο αγώνας για δημοκρατία έχει θέσει τα όρια στην πολιτική αρένα. Πρέπει να επεκταθεί όμως στα συνδικάτα και στους χώρους δουλειάς.Η πάλη φαίνεται να κινείται στην κατεύθυνση της δημιουργίας μίας νέας αιγυπτιακής ομοσπονδίας από ανεξάρτητα συνδικάτα. Σε επαναστατικές συνθήκες, όπως αυτές σήμερα, αυτή μπορεί να είναι η βασική οργάνωση των αιγύπτιων εργαζομένων. Όμως θα ήταν λάθος να εγκαταλειφθεί η πάλη στα παλιά καθιερωμένα συνδικάτα, τα οποία ακόμα αντιπροσωπεύουν εκατομμύρια εργαζομένων. Σε κάποιες περιπτώσεις, ολόκληροι χώροι δουλειάς και ολόκληροι τομείς θα οργανωθούν από το μηδέν. Σε άλλες περιπτώσεις, δημοκρατικά και αγωνιστικά συνδικάτα θα αναδυθούν αφού οι εργάτες πάρουν στα χέρια τους τον έλεγχο των επίσημων συνδικάτων και δομών.Οι αστοί και οι ιμπεριαλιστές κατανοούν τη θεμελιώδη σημασία των συνδικάτων. Με σκοπό να εμποδίσουν τους εργάτες να οδηγηθούν σε επαναστατικές και σοσιαλιστικές ιδέες, θα στείλουν τους πληρωμένους τους πράκτορες, να τους διαφθείρουν και να τους εξαπατήσουν. Η CIA έχει στενούς δεσμούς με τους ηγέτες της AFL-CIO (ομοσπονδία των αμερικάνικων εργατικών οργανώσεων) και τα αποκαλούμενα Διεθνή Συνδικαλιστικά όργανα. Θα προσπαθήσουν να φέρουν κάτω από το έλεγχό τους το μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα.Οι εργάτες πρέπει να προσέχουν τέτοιου είδους «φίλους» που έρχονται να τους διαφθείρουν και να υπονομεύσουν την επανάσταση από τα μέσα. Πρέπει επίσης να προσέχουν τις αποκαλούμενες ΜΚΟ (μη κυβερνητικές οργανώσεις) , που είναι ένα μεταμφιεσμένο πρακτορείο του ιμπεριαλισμού. Ο ρόλος των ΜΚΟ είναι να εκτρέψουν τους εργάτες από το μονοπάτι της επανάστασης, εμπλέκοντάς τους με χιλιάδες ασήμαντα καθήκοντα, όπως φιλανθρωπίες, μετατρέποντας πρώην επαναστάτες και μαχητικούς εργάτες σε πληρωμένους λακέδες, γραφειοκράτες και υπαλλήλους. Πρόκειται για δηλητήριο που μπορεί να διαβρώσει το εργατικό κίνημα.Το καθήκον των συνδικάτων δεν είναι να βελτιώσουν τον καπιταλισμό αλλά να τον ανατρέψουν. Ο πρώτος στόχος μας είναι να παλέψουμε για βελτιωμένους όρους ζωής, μισθούς και συνθήκες. Πρέπει να παλέψουμε για κάθε είδους βελτίωση, όσο μικρή κι αν είναι. Όμως ταυτόχρονα πρέπει να καταλάβουμε ότι θα είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν τα βασικά μας αιτήματα όσο η γη, οι τράπεζες και οι βιομηχανία ανήκουν σε μια παρασιτική ολιγαρχία.Στον αγώνα ενάντια στο παλιό καθεστώς, τα συνδικάτα έχουν συνδεθεί με άλλα στρώματα της κοινωνίας: τους ανέργους, τις γυναίκες, τη νεολαία, τους αγρότες, τους διανοούμενους. Αυτό είναι απολύτως απαραίτητο. Η εργατική τάξη πρέπει να προσβλέπει στο να ηγηθεί της κοινωνίας και του αγώνα ενάντια σε όλες τις μορφές αδικίας και καταπίεσης.Ο επαναστατημένος λαός ιδρύει λαϊκές επιτροπές κάθε είδους. Αυτό είναι ένα απαραίτητο βήμα για να αποκτήσει το επαναστατικό κίνημα μια συνεκτική και οργανωμένη μορφή. Τέτοιες πλατιές επιτροπές δεν αντικαθιστούν, ωστόσο, τα συνδικάτα, που πρέπει να παραμείνουν η βασική οργανωτική μορφή του εργατικού κινήματος.Τα συνδικάτα είναι ένα σχολείο της επανάστασης που θα παίξει ένα ρόλο-κλειδί στην ανατροπή του παλιού καθεστώτος και στην εγκαθίδρυση μιας νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην οποία ο ρόλος των συνδικάτων θα εξαπλωθεί χίλιες φορές, έχοντας μια σημαντική συμμετοχή στη διαχείριση των εθνικοποιημένων βιομηχανιών, στο σχεδιασμό της παραγωγής και την οργάνωση της κοινωνίας.Η θέση της ΔΜΤ είναι: Χτίστε τα συνδικάτα και μετατρέψτε τα σε αυθεντικές μαχητικές οργανώσεις! Καθαρίστε τα συνδικάτα από όλα τα διεφθαρμένα στοιχεία και τους γραφειοκράτες! Για δημοκρατικά συνδικάτα: εκλογές σε όλα τα επίπεδα και δικαίωμα ανάκλησης όλων των -στελεχών! Ενάντια στη διαφθορά! Κανένα στέλεχος συνδικάτου δεν πρέπει να λαμβάνει μισθό μεγαλύτερο από αυτόν ενός ειδικευμένου εργάτη! Όχι στον κρατικό έλεγχο των συνδικάτων! Τα συνδικάτα πρέπει να είναι στα χέρια των εργατών! Για τον εργατικό έλεγχο της βιομηχανίας! Για την απαλλοτρίωση των τραπεζιτών, ιδιοκτητών γης και των καπιταλιστών! Για ένα δημοκρατικό σοσιαλιστικό σχεδιασμό της παραγωγής! Ο ρόλος της νεολαίαςΟ Καρλ Λημπκνεχτ, ο σπουδαίος γερμανός επαναστάτης και μάρτυρας, είπε κάποτε: «η νεολαία είναι η φλόγα της σοσιαλιστικής επανάστασης». Αυτές οι λέξεις θα μπορούσα να χαραχτούν στη σημαία της αραβικής επανάστασης. Σε κάθε στάδιο, η νεολαία έχει παίξει ένα ρόλο-κλειδί. Οι διαδηλωτές που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Τυνησίας και της Αιγύπτου ήταν κυρίως νέοι άνθρωποι, άνεργοι και χωρίς μέλλον. Μερικοί ήταν απόφοιτοι πανεπιστημίου, άλλοι άνθρωποι από τις φτωχογειτονιές.Σε όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι νέοι άνθρωποι, που υποφέρουν τις χειρότερες από τις επιπτώσεις της κρίσης του καπιταλισμού. 70% των νέων κάτω από 25 στην Τυνησία είναι άνεργοι. Η στατιστική στην Αλγερία είναι 75% και στην Αίγυπτο 76%. Μια παρόμοια κατάσταση υπάρχει και σε άλλες χώρες.Απόφοιτοι πανεπιστημίου δεν έχουν δουλειά και επομένως δεν έχουν προοπτική για γάμο, σπίτι και μέλλον. Αυτά τα γεγονότα δείχνουν το αδιέξοδο του καπιταλισμού. Οι χώρες αυτές χρειάζονται γιατρούς, δασκάλους, μηχανικούς αλλά δουλειές δεν υπάρχουν. Εκατομμύρια νέοι άνθρωποι αδυνατούν να βρουν δουλειά κι επομένως αδυνατούν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Αυτό που τους κινητοποιεί είναι ένα βαθύ αίσθημα αδικίας και ο θυμός και η απέχθεια απέναντι σε ένα σύστημα που τους αρνείται το μέλλον, και ένα διεφθαρμένο καθεστώς που έχει πλουτίσει εις βάρος του λαού.Η μόνη ελπίδα αυτών των ανθρώπων είναι να παλέψουν για μια θεμελιώδη αλλαγή της κοινωνίας. έχουν παραμερίσει κάθε φόβο και είναι προετοιμασμένοι να ρισκάρουν τις ζωές τους στον αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη. Στην Τυνησία η επαναστατημένη νεολαία αυτοοργανώθηκε και κάλεσε σε μαζική διαδήλωση στην Τύνιδα, που προχώρησε προς το γραφείο του πρωθυπουργού και κατασκήνωσε μπροστά του, στην λεωφόρο Kasbah. Μαζικά κινήματα των μαθητών έθεσαν το αίτημα της Συντακτικής Συνέλευσης, και διαδήλωσαν φωνάζοντας «Κάτω η κυβέρνηση!». Αυτά παρείχαν τον καταλύτη για ένα κίνημα που τελικά έριξε την κυβέρνηση του Γκανούτσι στα τέλη Φεβρουαρίου. Στην Αίγυπτο βλέπουμε πάλι το ίδιο πράγμα. Οι διαδηλωτές που έδειξαν το δρόμο ήταν κυρίως νέοι Αιγύπτιοι, άνεργοι και χωρίς κανένα μέλλον.Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το 1917, οι Μενσεβίκοι κατηγορούσαν τους Μπολσεβίκους ότι ήταν «ένα μάτσο παιδιά», και δεν είχαν τελείως άδικο. Η μέση ηλικία των Μπολσεβίκων ακτιβιστών ήταν πολύ χαμηλή. Το πρώτο κομμάτι που κινείται είναι πάντα η νεολαία, που είναι ελεύθερη από τις προκαταλήψεις, τους φόβους και το σκεπτικισμό της παλιότερης γενιάς.Οι νέοι κάθε χώρας είναι ανοιχτοί στις επαναστατικές ιδέες. πρέπει να στραφούμε στους νέους! Αν πάμε στους νέους με τις ιδέες του επαναστατικού Μαρξισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, θα βρούμε ενθουσιώδη ανταπόκριση.Οι θέσεις της ΔMT: Θέσεις εργασίας για όλους! Σε κάθε νέο άνθρωπο πρέπει να εγγυηθεί είτε μια πλήρης απασχόληση είτε πλήρης δωρεάν εκπαίδευση. Ίσοι μισθοί για εργασίες ίσης αξίας! Τέλος στις αστυνομικές διώξεις! Πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα και δικαίωμα ψήφου στα 16! Ο ρόλος των γυναικώνΟ αποφασιστικός παράγοντας είναι ότι οι μάζες έχουν αποκτήσει αίσθηση της συλλογικής τους δύναμης και χάνουν το φόβο τους. Ξεκινώντας από τα νεότερα, πιο ενεργητικά και αποφασιστικά στοιχεία, η διάθεση ανυπακοής έχει μεταδοθεί στα παλιότερα, πιο προσεκτικά κι εσωστρεφή στρώματα του πληθυσμού.Μια από τις πιο εμψυχωτικές πλευρές της Επανάστασης στην Τυνησία και την Αίγυπτο ήταν, ωστόσο, η ενεργή συμμετοχή των γυναικών. Η παλιά υποτακτικότητα εξαφανίζεται. Στην Αλεξάνδρεια, ηλικιωμένες νοικοκυρές έριχναν κατσαρόλες και τηγάνια πάνω στην αστυνομία από τα μπαλκόνια των διαμερισμάτων τους. Στις διαδηλώσεις νεαρές φοιτήτριες με τζιν μάχονταν στην ίδια γραμμή με άλλες γυναίκες που φορούσαν μπούργκες. Ήταν οι εργάτριες που έπαιξαν ρόλο-κλειδί στις μαζικές απεργίες των εργατών στην υφαντουργία στο Mahalla al Kubra τα πρόσφατα χρόνια, απεργίες που προετοίμασαν τον επαναστατικό ξεσηκωμό σήμερα.Οι γυναίκες έχουν υπάρξει στο προσκήνιο κάθε επανάστασης στην ιστορία. Οι φωτογραφίες των γυναικών στο Μπαχρέιν, που διαδήλωναν χωρίς φόβο, μερικές με φερετζέ, άλλες χωρίς, είναι μια εμψυχωτική εικόνα της Επανάστασης σε δράση. Αυτές επαναλαμβάνουν την εμπειρία των ηρωικών γυναικών στο Παρίσι τον Οκτώβρη του 1789 και στην Πετρούπολη το Φλεβάρη του 1917.Ο ξεσηκωμός των γυναικών είναι ένα σίγουρο σημάδι μιας Επανάστασης. Η κοινωνία δεν μπορεί να προοδεύσει και να ευημερήσει όσο οι γυναίκες είναι υποδουλωμένες. Δεν είναι τυχαίο που οι αντιδραστικοί στην Αίγυπτο, εκτός από το να υποδαυλίζουν θρησκευτικά πογκρόμ, επιτέθηκαν στη διαδήλωση της 8ης Μάρτη στην πλατεία Tahrir. Η αραβική επανάσταση θα στρατολογήσει τους πιο αποφασισμένους και θαρραλέους μαχητές από τις γραμμές των γυναικών, και η γυναικεία χειραφέτηση είναι το πρώτο της καθήκον. Η θέση των γυναικών δεν είναι στην κουζίνα αλλά στους δρόμους, να παλεύουν δίπλα στους άνδρες. Αυτές είναι τα πιο ατρόμητα στοιχεία. Και έχουν πάρα πολλά για τα οποία πρέπει να παλέψουν.Οι θέσεις της IMT: Κάτω η ανισότητα και οι διακρίσεις! Πλήρης αναγνώριση των γυναικών σαν ίσοι πολίτες και ανθρώπινα όντα! Πλήρης κοινωνική, πολιτική και οικονομική ισότητα των γυναικών! Τέλος σε όλους τους νόμους που δημιουργούν διακρίσεις! Οργανώστε τις γυναίκες σε ελεύθερα και δημοκρατικά συνδικάτα, ανεξάρτητα από το κράτος! Ίσοι μισθοί για εργασία ίσης αξίας! Translation: Μαρξιστική Φωνή (Greece)
