Προεδρικές Εκλογές στην Βενεζουέλα: Ψήφος στον Τσάβεζ, για την ολοκλήρωση της επανάστασης.

- Δήλωση της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης.

Οι προεδρικές εκλογές του Δεκέμβρη είναι ένα σημείο καμπής στην ανάπτυξη της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Αντικατοπτρίζουν απο την μία την πάλη ανάμεσα στους εργάτες και τους αγρότες της Βενεζουέλας και την ολιγαρχία και τους καπιταλιστές από την άλλη. Η στάση μας απένανατι σε αυτές τις εκλογές είναι για αυτόν τον λόγο ένα ζήτημα κλειδί. .

Ο μαρξισμός δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία. Δεν αρνηθήκαμε ποτέ την σημασία του εκλογικού αγώνα σαν μέρος της ταξικής πάλης. Για τις μάζες το ζήτημα είναι ξεκάθαρο: ψήφος στον Τσάβεζ είναι ψήφος υπέρ της επανάστασης. Από την άλλη, η ολιγαρχία και ο ιμπεριαλισμός κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να επιφέρουν την ήττα του Τσάβεζ. Στην ουσία αυτή είνα ένα ταξικό ζήτημα και εμείς πρέπει να συνταχθούμε πλάι στους επαναστάτες εργάτες και τους αγρότες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ολιγαρχία..

Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις έχουν ήδη αρχίσει καμπάνια για να απαξιώσουν τις εκλογές. Θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα που διαθέτουν για υποδαυλίσουν τις εκλογές: δωροδοκία, διαφθορά, λασπολογία, ψέματα και όλα τα μέσα σαμποτάζ. Θα έχουν εξάλλου στην διαθεση τους σημαντικούς πόρους: τον πλούτο της ολιγαρχίας, την τεχνολογία της CIA, την υποστήριξη της αμερικάνικης πρεσβείας, τον κίτρινο τύπο και εκδιδόμενα ΜΜΕ.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα επαναστατικό πνεύμα, κουράγιο και αφοσίωση εκατομμυρίων Βενεζουελάνων αγροτών,εργατών, φτωχολογειάς της επαναστατημένης νεολαίας, τμημάτων του στρατού και των προοδευτικών διανοούμενων και καλλιτεχνών, δηλαδή με λίγα λόγια όλων των ζωντανών δυνάμεων της κοινωνίας της Βενεζουέλας, οι οποίες υποστηρίζονται από τις καταπιεσμένες μάζες της Λατινικής Αμερικής και της εργατικής τάξης όλου του κόσμου.

Οι εργάτες και οι αγρότες παλεύουν να μετασχηματίσουν την κοινωνία. Μεγάλες κατακτήσεις έχουν ήδη γίνει αλλά ο τελικός στόχος δεν έχει ακόμα επιτευχθεί. Η δύναμη της ολιγαρχίας δεν έχει ακόμα κατατροπωθεί και όσο συμβαίνει αυτό η επανάσταση θα απειλείται και θα είναι αναστρέψιμη.

Εκλογές και η ταξική πάλη.

Η εκλογική πάλη είναι μέρος της ταξικής πάλης. Παρότι τα αποφασιστικά ζητήμα πάντα κανονίζονται σε τελική ανάλυση έξω από την Βουλή - στα εργοστάσια, στην ύπαιθρο και στα στρατόπεδα - οι εκλογική πάλη αποτελεί ένα μέσο από το οποίο μπορούν να κινητοποιηθούν οι επαναστατικές δυνάμεις, και να αναμετρηθούν με την αντεπανάσταση.

Ο εκλογικός αγώνας έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο για την κινητοποίηση των εργατών και αγροτών μετά την σφαγή στο Καρακάζο. Κάθε νίκη στο εκλογικό μέτωπο ( συν το επαναλήπτικό δημοψήφισμα τον Αύγουστο 2004) έχει αντικειμενικά δυναμώσει την επαναστατική τάση και αποδυναμώσει την αντεπανάσταση. Βοήθησε να ηττηθούν και να καμφεί το ηθικό των δυνάμεων τις αντεπανάστασης και να δημιουργήσουν τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την διεκπεραίωση της σοσιαλιστικής επανάστασης..

Στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, η ύπαρξη των σοβιετ - επαναστατικών οργάνων των εργατών - σήμαινε πως η κοινοβουλευτική εξουσία έπαιξε έναν δευτερεύοντα ρόλο. Όταν η Διαρκής Συνέλευση συγκλήθηκε (αφού πρώτα η εργατική τάξη είχε πάρει την εξουσία μέσα από τα σόβιετ), είχε ήδη εξαντλήσει κάθε προοδευτικήιστορική συνατότητα που μπορεί στο παρελθόν να είχε και σύντομα αντικαταστάθηκε από τα καθοδηγούμενα από τους Μπολσεβίκους Σοβιέτ.

Παρα ταύτα δεν συνάγεται από πουθενά ότι η Ρώσικη Επανάσταση θα μπορούσε να περάσει από ένα κοινοβουλευτικό στάδιο, όπως η Γαλλική Επανάσταση το 1789-93. Η μπολιβαριανή Επανάσταση έχει ακολουθήσει έναν δρόμο ποθ είναι παρόμοιος με αυτόν της Γαλλικής Επανάστασης και όχι τόσο της Οκτωβριανής. Στοιχεία της εργατικής εξουσίας υπάρχουν - στα κατειλλημένα εργοστάσια και στο κίνημα προς τον εργατικό έλεγχο- αλλά μέχρι σήμερα βρίσκονται σε ένα εμβρυακό στάδιο. Αυτό σημαίνει ότι το εκλογικό μέτωπο θα συνεχίσει να καταλαμβάνει μια κεντρική θέση.

Οι επαναστάτες μαρξιστές υποστηρίζουν με όλο τους το σθένος την επανεκλογή του Τσάβεζ, αλλά την ίδια στιγμή παλεύουμε για να ολοκλήρωση της επανάστασης. Μια αποφασιστική νίκη τον Δεκέμβρη πρέπει να ακολουθηθεί από ακόμα πιο αποφασιστικά μέτρα για τον αφοπλισμό της αντεπανάστασης και την απαλλοτρίωση της ολιγαρχίας.

Η εκλογική πάλη, παρότι είναι σημαντική, δεν μπορεί να λύσει το κεντρικό ζήτημα της εξουσίας. Μπορεί να δημιουργήσει ευνοικές συνθήκες για την διεκπεραίωση της επανάστασης. Αλλά σε τελική ανάλυση ο αγώνας για την εξουσία δεν θα γίνει με ομιλίες και ψηφίσματα στην Βουλή. Η ολιγαρχία ποτέ δεν θα παραδώσει τα όπλα και τα κεκτημένα της χωρίς αμίληκτη πάλη. Το να κλείνει κανείς τα μάτια σε αυτό το γεγονός θα είναι η μεγαλύτερη ανευθυνότητα και ένα έγκλημα εναντίον της επανάστασης.

Η αστική τάξη και η «νομιμότητα».

Μας λένε ότι πρέπει να τηρούμε τον νόμο. Αλλά πια είναι η στάση της ολιγαρχίας στην νομιμότητα; Οι τσιφλικάδες και οι καπιταλιστές μιλούν διαρκώς για «δημοκρατία»,αλλά στην πραγματικότητα μιλούν για δημοκρατία μόνο από την στιγμή που αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της τάξης τους. Αλλά αν οι εκλογές αναδείξουν μια κυβέρνηση η οποία δεν αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των πλουσίων και των δυνατών αλλά προσπαθεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των φτωχών και των καταπιεζμένων μαζών, τότε οι αστοί δτρέφονται κατά της δημοκρατίας και καταφέυγουν σε εξωκοινοβουλευτικές διαδικασίες , σε σαμποτάζ, σε δολοφονίες κτλ..

Το 2002 αυτοί οι «δημοκράτες» οργάνωσαν ένα πραξικόπημα ενάμτια στην δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Μόνο το επαναστατικό κίνημα των μαζών κατάφερε να σώσει την επανάσταση. Μετά από μερικούς μήνες οργάνωσαν σπάσιμο της απεργίας και σαμποτάζ της πετρελαϊκής εταιρίας PDVSA, κατάσταση η οποία γονάτισε την οικονομία. Πάλι, μόνο η εργατική τάξη έσωσε την κατάσταση απειλώντας με κατάληψη των εργοστασίων και με λειτουργία της εταιρίας υπό εργατικό έλεγχο.

Το επαναληπτικό δημοψήφισμα ήταν ακόμη μία προσπάθεια να αποσταθεροποιηθεί η χώρα και να χρησιμοποιηθεί το Μπολιβαριανό Σύνταγμα για να εκδιωχθεί η κυβέρνηση. Φυσικά το πρώτο πράγμα που θα έκαναν οι αστοί αν τα κατάφερναν, θα ήταν να εξαλείψουν την προοπτική για επαναληπτικό δημοψήφισμα και να καταργήσουν το Μπολιβαριανό Σύνταγμα. Για μια ακόμη φορά το αλάνθαστο επαναστατικό ένστικτο των μαζών έσωσε την κατάσταση.

Τελικά τον Δεκέμβρη του 2005, η αντιπολίτευση μποϋκόταρε τις νομοθετικές εκλογές, καθώς συνειδητοποίησε πως θα έπαιρνε ένα γελοίο αποτέλεσμα σε αυτές. Με αυτή την πράξη, πολύ αποτελεσματικά κύρρηξαν πόλεμο ενάντια στη δημοκρατία. Έριξαν το γάντι στον λαό της Βενεζουέλας. Είπαν ουσιαστικά στον λαό, ότι δεν έχει σημασία πώς ψηφίζει, δεν έχει σημασία ποιός θα εκλεγεί, αυτόι προτίθενται να κρατήσουν τα προνόμια και την εξουσία και θα πολεμήσουν μέχρι θανάτου για να τα υπερασπιστούν.

Επιπλέον, σε κάθε αποφασιστικό στάδιο της επανάστασης, η ολιγαρχία έχει δείξει την αποστροφή της για όλα τα δημοκρατικά κοινοβουλευτικά και νόμιμα μέσα. Έχουν καταφύγει διαρκώς σε εξωκοινοβουλευτικά μέυρα για να ρίξουν την κυβέρνηση που εκλέχθηκε απο τον λαό. Αυτό είναι γεγονός και δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί. Πρέπει εμείς να βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα. Για να αναπτυχθεί και να προχωρήσει η επανάσταση πρέπει να υπερασπίσει τον εαυτό της ενάντια σε όλη την εξωκοινοβουλευτική και παράνομη επίθεση της αντιδραστικής και αντεπαναστατικής ολιγαρχίας. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνει αυτό: η ολιγαρχία πρέπει να ηττηθεί, να αφοπλιστεί και απαλλοτριωθεί. Η πάλη για την νίκη της δέυτερης μάχης του Σάντα Ίνες πρέπει να συνδεθεί καθαρά και απόλυτα με την πάλη για τον σοσιαλισμό.

Η μπολιβαριανή επανάσταση έχει κάνει μεγάλα βήματα μπροστά, αλλά ακόμα πρέπι να λύσει τα θεμελιώδη της προβλήματα. Οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η επανάσταση είναι οι εξης:

1) Το ζήτημα της οικονομίας

2) Το ζήτημα του κράτους,

3) Την έλλειψη μιας οργανωμένης έκφρασης του επαναστατικού κινήματος

4) τον οπλισμό του λαού.

Η οικονομία

Μετά από μια αποφασιστική νίκη στις Προεδρικές εκλογές το Μπολιβαριανό κίνημα θα έχει την ηγετική θέση στην Βουλή και σε κάθε άλλο επίπεδο διακυβέρνησης. Επομένως δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία για να μην παρθούν αποφασιστικά μέτρα ενάντια στην ολιγαρχίαμ η οποία κόμα ελέγχει τους τομείς κλειδί της εθνικής οικονομίας. Αν αυτό δε διορθωθεί, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για σοσιαλισμό, ή για την επανάσταση, και η Μπολιβαριανή δημοκρατία θα είναι πάντα σε κίνδυνο. Η ολιγαρχία πάντα θα χρησιμοποιεί τον έλεγχο που έχει στον χρηματοπιστωτικό τομέα (το 80% βρίσκεται στα χέρια ισπανικών πολυεθνικών), τον έλεγχο στην διαμετακόμιση τροφίμων (ελέγχεται από δύο μονοπωλιακές ομάδες) , στις τηλεπικοινωνίες , όπου ελέγχονται από τρείς , τέσσερεις πολυεθνικές , και τον έλεγχο στα ΜΜΕ (στα χέρια τεσσάρων μεγάλων μονοπωλίων), στην βιοτεχνία, κτλ για να σαμποτάρουν την οικονομία. Παρά τα αρχικά μέτρα για την αναδιανομή της γής η συντριπτική πλειοψηφία της γόνιμης γης ανήκει σε μια χούφτα τσιφλικάδων.

Η Βουλή πρέπει να εισάγει νομοθεσία για την απαλλοτρίωση της γής, των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών οίκων, και όλων των μεγάλων βιομηχανιών υπό το καθεστώς εργατικού ελέγχου. Αυτή είναι η πρώτιστη συνθήκη για την ειδαγωγή ενός δημοκρατικού σοσιαλιστικού προγράμματος παραγωγής. Όλος ο πλούτος της Βενεζουέλας και σε πρώτη φάση οι τεράστιοι αχρησιμοποίητοι ανθρώπινοι πόροι μπορούν αν κινητοποιηθούν και εργαστούν να χτίσουν σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία τα οποία είναι απαραίτητα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τεθεί η επανάσταση σε μια γερή βάση και ναείναι μη αναστρέψιμη. Όλες οι προτάσεις είναι απλά ρεφορμιστικά παιχνίδια που δεν θα λύσουν τίποτα και θα εξελιχθούν σε μία κρίση.

Μια πραγματική σοσιαλιστικά σχεδιασμένη οικονοπμία δεν έχει καμία σχέση με τον γραφειοκρατικό ολοκληρωτισμό που υπήρχε στην σταλινική Ρωσία.Βασίζεται στην δημοκρατική συμμετοχή και στον έλεγχο της οικονομίας σε όλα τα επίπεδα από τον εργαζόμενο λαό, από τους επιστήμονες τους μηχανικούς, τους γεωπόνους, αγροπόνους, αρχιτέκτονες και οικονομολόγους. Απελευθερωμένη από την δικτατορία του κέρδους, η οικονομία θα επεκταθεί χωρίς προηγούμενο. Η ανεργία θα εξαλειφθεί και η βάση θα έχει δομηθεί για την βελτίωση της ποιότητας ζωής..

Καθώς η οικονομία αναπτύσσεται και οι συνθήκες των μαζών βελτιώνονται, θα είναι δυνατόν να μειωθεί το ωράριο εργασίας χωρίς αυτό να επηρεάσει την παραγωγικότητα. Στον καπιταλισμό η εισαγωγή νέων μηχανών και τεχνολογίας δεν οδηγεί σε μείωση του ωραρίου, αλλά αντίθετα, σε συνεχή επέκταση των ωραρίων, και του βάρους της εργασίας. Σε μία σοσιαλιστικά σχεδιασμένη οικονομία, η γενική εφασμογή της νέας τεχνολογίας, θα οδηγήσεις σε μια μείωση των ωρών εργασίας, που είναι προϋπόθεση για την συμμετοχή των μαζών στην δίοικηση της βιομηχανίας και του κράτους καθώς επίσης και της τέχνης, της επιστήμης και του πολιτισμού. Αυτή και καμιά άλλη, είναι η υλική βάσηπάνω στην οποία θα χτιστεί ο σοσιαλισμός του 21^ου αιώνα.

Το κράτος

Μετά από 9 χρόνια Μπολιβαριανής διακυβέρνησης, ο κρατικός μηχανισμός παραμένει σε μια αξιοθρήνητη κατάσταση. Μια αυθεντική επανάσταση δεν μπορεί απλά να καταλάβει το υπάρχον κράτος και να το χρησιμοποιήσει για επαναστατικούς σκοπούς. Το παλιό κράτος της 4^ης Δημοκρατίας ήταν ένα κράτος σχεδιασμένο να υπερασπίζει το status quo (κατεστημένο) και τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών, ένα αστικό κράτος. Ήταν βασισμένο στη διαφθορά και τη βία ενάντια στο λαό, ένα απαίσιο γραφειοκρατικό τέρας στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πλουσίων και ισχυρών.

Αυτό ήταν το κράτος που κατέλαβε η Μπολιβαριανή επανάσταση. Τί άλλαξε? Κάποια από τα χειρότερα στοιχεία εκτοπίστηκαν, και υπάρχουν κάποιοι έντιμοι Μπολιβαριανοί υπουργοί και αξιωματούχοι που προσπαθούν να υλοποιήσουν τις λαϊκές επιταγές. Αλλά σε κάθε υπουργείο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φορούν κόκκινο πουκάμισο, αλλά είναι εχθροί της επανάστασης και δουλεύουν ενάντια σ' αυτή. Η διαφθορά και η σήψη είναι διάχυτη και η επιρροή των αντεπαναστατικών στοιχείων είναι μια συνεχής απειλή για την επανάσταση.

Προκειμένου να πετύχει, η επανάσταση δεν μπορεί να βασιστεί σε ένα τέτοιο κράτος, αλλά πρέπει να δημιουργήσει ένα νέο κράτος με το δικό της όραμα: ένα εργατικό κράτος στα πρότυπα της Παρισινής Κομμούνας ή την αυθεντική εργατική δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε από τους Μπολσεβίκους στη Ρωσία πριν καταστραφεί από το Στάλιν κα τη γραφειοκρατία. Ένα τέτοιο κράτος θα ήταν κάτω από το δημοκρατικό έλεγχο των εργατών, με μισθούς αυστηρά περιορισμένους στο επίπεδο του μισθού ενός ειδικευμένου εργάτη.

Όλοι οι αξιωματούχοι θα εκλέγονται και θα είναι άμεσα ανακλητοί αν δεν υλοποιούν τις λαϊκές αποφάσεις. Μόνο μ' αυτό τον τρόπο μπορεί να αφαιρεθεί το καρκίνωμα της γραφειοκρατίας από το σώμα της επανάστασης και να εγκαθιδρυθούν οι συνθήκες για τη συμμετοχή του λαού στη διεύθυνση της βιομηχανίας, της κοινωνίας και του κράτους, χωρίς τα οποία ο σοσιαλισμός είναι μια κούφια λέξη.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Χωρίς οργάνωση η επανάσταση δεν μπορεί να πετύχει. Οι μάζες κρατούν απίστευτη δύναμη στα χέρια τους, αλλά αυτή η δύναμη πρέπει να οργανωθεί και να κατευθυνθεί σε ένα κεντρικό στόχο. Χωρίς αυτό, θα παραμείνει μια απλή πιθανότητα χωρίς ενεργό περιεχόμενο. Θα διασκορπιστεί στον αέρα σαν ατμός που μετατρέπεται σε δύναμη μόνο όταν συγκεντρωθεί σε ένα έμβολο.

Στη Βενεζουέλα σήμερα, εκατομμύρια εργαζόμενοι είναι οργανωμένοι σε δεκάδες χιλιάδες οργανώσεων, επιτροπές γης, Μπολιβαριανούς κύκλους, επαναστατικές συνελεύσεις, ταξικά συνδικάτα, επιτροπές νερού, οργανώσεις ιατρικής περίθαλψης, αποστολές (misiones) κ.α. Αλλά αυτές είναι αποσπασματικές και απομονωμένες. Δεν υπάρχει εθνικός κορμός στον οποίο να αντιπροσωπεύονται και μέσω του οποίου η εμπειρία των μαζών από τον αγώνα μπορεί να γίνει κοινό κτήμα και να γενικευτεί. Τα Μπολιβαριανά πολιτικά κόμματα που αντιπροσωπεύονται στο κοινοβούλιο αντιμετωπίζονται ευρέως ως απλοί εκλογικοί μηχανισμοί, που δεν είναι υπόλογα στον επαναστατικό λαό, και είναι γεμάτα από καριερίστες και ρεφορμιστικά στοιχεία.

Οι ερχόμενες εκλογές μας παρέχουν μια μεγάλη ευκαιρία να τελειοποιήσουμε τις επαναστατικές οργανώσεις των μαζών. Οι Μονάδες Εκλογικής Μάχης για το Σοσιαλισμό πρέπει να στηθούν σε κάθε εργοστάσιο, στρατόπεδο, σχολείο και γειτονιά, και να συνδεθούν σε τοπικό, επαρχιακό και εθνικό επίπεδο, μέσω αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων. Σε μια τέτοια Εθνική Επαναστατική Συνέλευση όλες οι διαφορετικές τάσεις και ιδέες που υπάρχουν στο μπολιβαριανό κίνημα θα έχουν τη δυνατότητα να εκφράζονται και να θέτουν τις προτάσεις τους στη δημοκρατική απόφαση του οργανωμένου επαναστατικού κινήματος.

Σε κάθε επίπεδο είναι απαραίτητο να προωθούμε την εγκαθίδρυση δημοκρατικών επαναστατικών οργανώσεων που ενώνουν εργάτες, χωρικούς, γυναίκες, νεολαία και επαναστάτες~ στρατιώτες. Αυτές οι επαναστατικές μαζικές οργανώσεις (αντίστοιχες των Σοβιέτ στην επαναστατική Ρωσία) θα ξεκινήσουν οργανώνοντας την επαναστατική πάλη, όμως αναπόφευκτα θα ολοκληρώσουν το έργο τους παίρνοντας την εξουσία στα χέρια τους. Είναι το έμβρυο της νέας κοινωνίας που σχηματίζεται μέσα στη μήτρα της παλιάς.

Η εγκαθίδρυση τέτοιων οργανώσεων είναι ζήτημα~ κλειδί για την επανάσταση, και είναι απαραίτητη για την επιτυχία της. Πρέπει να συνδεθούν σε τοπικό, επαρχιακό και τέλος εθνικό επίπεδο. Αυτό είναι το πιο επείγον καθήκον που αντιμετωπίζουμε.

Πάνω απ' όλα πρέπει να πιέσουμε για την δημιουργία αυθεντικών προλεταριακών οργανώσεων. Η U.N.T. πρέπει να ενωθεί και να ενδυναμωθεί σαν η βασική οργάνωση της τάξης και το αιχμηρό δόρυ της επανάστασης. Πολύς χρόνος έχει ήδη σπαταληθεί στην εσωτερική (διαμάχη?). η U.N.T. πρέπει να ξεκινήσει να δρα σαν αυθεντική επαναστατική ένωση, όχι σαν συζητητική λέσχη. Υιοθετώντας την πρόταση του προέδρου Τσάβες, πρέπει άμεσα να σχεδιάσει ένα πλάνο, κάθε εγκαταλειμμένης ή κακοδιαχειριζόμενης επιχείρησης και να την καταλάβει υπό εργατικό έλεγχο.

Πρόσθετα στην U.N.T. ,υπάρχει το κίνημα κατειλημμένων εργοστασίων (Freteco). Αυτό παίζει ρόλο~ κλειδί στην ενοποίηση και κινητοποίηση των εργατών στα κατειλημμένα εργοστάσια. Αυτό είναι το αιχμηρό δόρυ του επαναστατικού κινήματος και πρέπει να αναπτυχθεί και να επεχταθεί σε κάθε περιοχή της χώρας.

ΕΞΟΠΛΙΣΤΕ ΤΟ ΛΑΟ!

Οι ιμπεριαλιστές παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα. Καταλαβαίνουν ότι μια νίκη του Τσάβες στις προεδρικές εκλογές θέτει μια απειλή γι' αυτούς, όχι μόνο στη Βενεζουέλα αλλά σε όλη τη Λατινική Αμερική.

Η Ουάσινγκτον θα προσπαθήσει με κάθε μέσο να εξασφαλίσει την ανατροπή του προέδρου Τσάβες, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας. Είναι αλήθεια ότι αυτή τη στιγμή είναι παγιδευμένοι σε ένα βάλτο στο Ιράκ και αυτό κάνει μια άμεση στρατιωτική επέμβαση από τις Η.Π.Α. εξαιρετικά δύσκολη. Όμως δεν είναι απίθανο ότι , στην απόγνωση τους, μπορεί να προσπαθήσουν κάποιο είδος εισβολής, πιθανόν χρησιμοποιώντας τις υπηρεσίες μισθοφόρων ή φασιστών από την Κολομβία. Η απειλή είναι πολύ αληθινή και πρέπει να είμαστε έτοιμοι.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, ιδιαίτερα στην επαρχία, όπου οι γαιοκτήμονες ήδη οργανώνουν παραστρατιωτικές συμμορίες για να υπερασπίσουν τις περιουσίες τους ενάντια στην αγροτική μεταρρύθμιση. Πάνω από 100 χωρικοί~ακτιβιστές έχουν ήδη σκοτωθεί σε διαμάχες πάνω στην αγροτική μεταρρύθμιση. Αυτός ο μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος στην επαρχία πρέπει να ηττηθεί με το σχηματισμό ένοπλων δημοκρατικών επιτροπών αυτοάμυνας κάτω από τον έλεγχο των οργανώσεων των χωρικών.

Ένας λαός που δεν είναι έτοιμος να υπερασπιστεί τον εαυτό του με το όπλο στο χέρι αξίζει να γίνει σκλάβος. Ο πρόεδρος Τσάβες .εχει δηλώσει σε πολλές περιστάσεις ότι ο λαός της Βενεζουέλας δεν θέλει πόλεμο, αλλά θα πολεμήσει για να υπερασπιστεί την επανάσταση του ενάντια στον ξένο εισβολέα. Η οργάνωση των εφεδρικών μονάδων και της περιφερειακής φρουράς είναι μια προσπάθεια να εξοπλιστεί η επανάσταση ενάντια στην απειλή εξωτερικής εισβολής. Οι Μαρξιστές χαιρετίζουν αυτό το βήμα και θα υποστηρίξουν όλες τις προσπάθειες υπεράσπισης της επανάστασης.

Η UNT πρέπει α συμμετέχει σε αυτήν την προσπάθεια οργανώνοντας μονάδες εργατικής άμυνας σε κάθε χώρο δουλειάς, οργανωμένες από τα εργατικά συμβούλια και υπόλογα σε αυτά. Κάθε εργάτης, χωρικός, αγρότης και φοιτητής πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί όπλο. Η συνολική ιστορία της επανάστασης αποδεικνύει ότι οι μάζες είναι οι μόνοι επίμονοι υπερασπιστές της επανάστασης. Ειδικά σχολεία πρέπει να στηθούν για να εκπαιδεύουν στρατιωτικά στελέχη από τη βάση των εργατών και αγροτών. Υπάρχει αφθονία επαναστατών αξιωματικών στο στρατό που μπορούν να εκπαιδεύσουν και να γυμνάσουν τους εργάτες στις στρατιωτικές ικανότητες.

Οι ρεφορμιστές υποστηρίζουν ότι τέτοια πράγματα μόνο θα προκαλέσουν τους ιμπεριαλιστές και θα αυξήσουν τον κίνδυνο της εισβολής. Αντίθετα! Όσοι περισσότεροι εργάτες μάθουν να χρησιμοποιούν όπλα, όσα πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού εμπλακούν στα καθήκοντα της στρατιωτικής εκπαίδευσης, τόσο μεγαλύτερο το εμπόδιο για τους ιμπεριαλιστές εισβολείς και τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα μιας ειρηνικής διεξόδου. Ας γίνει το σύνθημα μας αυτό της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας:¨Si pacem vis, para bellum¨~αν θες ειρήνη, να είσαι έτοιμος για πόλεμο.

Για μια διεθνιστική πολιτική

Για μια επανάσταση που μιλά στο όνομα του Σιμόν Μπολιβάρ πρέπει να παλέψει για να εφαρμόσει το πρόγραμμα του Μπολιβάρ.+ την επαναστατική ενοποίηση της Λατινικής Αμερικής. Όμως στις σύγχρονες συνθήκες αυτό μπορεί μόνο να πραγματοποιηθεί μέσω μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Λατινικής Αμερικής. Μια έκκληση πρέπει να απευθυνθεί στους λαούς της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου να ακολουθήσουν τον επαναστατικό δρόμο της Βενεζουέλας.

Υπάρχουν αυτοί που λένε ότι η επανάσταση έχει προχωρήσει αρκετά, ότι είναι καιρός να βάλουμε ένα τέρμα. Αυτό δεν είναι το πνεύμα που κινητοποίησε το Σιμόν Μπολιβέρ και τους υποστηριχτές του! Δεν φοβήθηκαν να προκαλέσουν τις μεγαλύτερες δυνάμεις στη γη, παρ' όλο που ξεκίνησαν με μια μικρή χούφτα ανθρώπων.

Δεν είναι αρκετό να διακηρύσσεις την επανάσταση:η επανάσταση πρέπει να περάσει από τα λόγια στην πράξη, διαφορετικά, θα οδηγήσει στο σκεπτικισμό και την απάθεια, δημιουργώντας τις συνθήκες για την αντεπανάσταση. Η επανάσταση δεν μπορεί ακόμα να σταθεί, αλλιώς θα ηττηθεί. Πρέπει να προχωρήσει δυναμικά μπροστά, κατακτώντας τη μια θέση μετά την άλλη.

Δεν είναι αρκετό απλά να μιλάς για το σοσιαλισμό ενώ η γη και οι τράπεζες παραμένουν στα χέρια των γαιοκτημόνων και των καπιταλιστών. Είναι απαραίτητο να τελειώσεις ότι έχει αρχίσει. Μια επαναστατική ηγεσία που δεν είναι προετοιμασμένη να φτάσει στο τέλος, είναι καταδικασμένη να παίξει μοιραίο ρόλο. Σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν καλύτερο να μην είχε αρχίσει την επανάσταση εξ' αρχής.

Σε τελική ανάλυση, το μέλλον της Μπολιβιριανής επανάστασης θα καθοριστεί από το βαθμό στον οποίο θα εξαπλωθεί στο υπόλοιπο της Λατινικής Αμερικής και αλλού. Αυτή την ιδέα την είχε συλλάβει ο Che Guevara, όταν έλεγε ότι η Κουβανέζικη Επανάσταση μπορούσε να σωθεί μόνο με την δημιουργία "ενός, δυο, τριών, πολλών Vietnams".

Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι ένας σοβαρός εχθρός. Έχει κολοσσιαία δύναμη. Αλλά η επανάσταση στη Βενεζουέλα έχει ακόμα μεγαλύτερη δυναμική. Την στήριξη εκατομμυρίων καταπιεσμένων και εκμεταλλευμένων εργατών και αγροτών στη Λατινική Αμερική οι οποίοι θεωρούν τη μπολιβαριανη επανάσταση μια ελπιδοφόρα κατάσταση .στο βαθμό που η επανάσταση θα κάνει μεγάλα βήματα με νίκες εναντίον των εχθρών της και αναγκάζοντας την αντεπαναστατική ολιγαρχία και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να περάσουν στην άμυνα , η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητα των μαζών παντού θα αυξάνεται . .

Ήδη η επαναστατική κίνηση έχει εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες ,όπως παρατηρούμε την εκλογή του Εβο Μοραλες στην Βολιβία και την απίστευτη δραστηριοποίηση εναντίον της εκλογικής απατής στο Μεξικό. Το Περού και το Εκουαδόρ δεν μένουν πολύ πίσω. Αυτό που κρίνεται πολύ αναγκαίο είναι μια αποφασιστική πρωτοβουλία ,ένα ηχηρό βήμα για τη κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και του καπιταλισμού στη Βενεζουέλα μια και καλή. Ένα βήμα που όταν υλοποιηθεί η φλόγα της επανάστασης θα εξαπλωθεί από τη μια χώρα στην άλλη.

.Προϋπόθεση για την επιτυχία της μπολοβαριανης επανάστασης είναι η εξάπλωση σε άλλες χώρες ,ξεκινώντας με τη δημιουργία σοσιαλιστικής ομοσπονδίας της Κούβας ,Βενεζουέλας και Βολιβίας. Το μήνυμα σύντομα θα εξαπλωθεί σε άλλες χώρες συμπεριλαμβάνοντας των ΗΠΑ ,όπου η δυσαρέσκεια αυξάνεται ραγδαία. .

Εναντίον του οπορτουνισμού και του σεχταρισμού ! .

Στην επέτειο της δεύτερης μάχης της Santa Ines, η επανάσταση βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Οι μάζες και ιδίως η πρωτοπορία, έχουν αρχίσει να κουράζονται από τις ομιλίες. Ο Λένιν κάποτε είπε ότι η ρητορεία και οι ομιλίες έχουν καταστρέψει πάνω από μια επανάσταση. Ήρθε η ώρα να γίνουν τα λόγια δράση! Μόνο αν αναπτυχθεί μια επανάσταση εντός της επανάστασης μπορεί ο κίνδυνος της αντπεναστασης να αποφευχθεί. Αλλά αυτό είναι εφικτό μόνο αν έχει βασιστεί στις αρχές του Μαρξισμού.

Ο Μαρξ ο Ενγελς πριν από καιρό είπαν ότι οι κομμουνιστές δεν σχηματίζουν ξεχωριστό και διαφορετικό κόμμα αντίθετο δηλαδή στα ήδη υπάρχοντα εργατικά κόμματα. Οι Μαρξιστές είναι η πρωτοπορία του εργατικού κινήματος. Όλοι οι επαναστάτες Μαρξιστές πρέπει να αποσκοπούν στην ενότητα των μαζών γύρω από ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα με την μορφή μεταβατικών αιτημάτων από το πιο μικρό οικονομικό , κοινωνικό η δημοκρατικό αίτημα μέχρι την κυριαρχία στην εξουσία. Πρέπει να δημιουργήσουμε επαφές στις μάζες των εργατών, των αγροτών και της επαναστατικής νεολαίας οι οποίες θα βρεθούν στα στελέχη της Μπολιβαριανής επανάστασης.

Πρωταρχικό καθήκον είναι η συσπείρωση της προλεταριακής πρωτοπορίας -των πιο προοδευτικών στοιχείων των εργατών και της νεολαίας-πάνω σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα για την σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά δεν πρέπει να απομακρυνθούμε ούτε να διαφοροποιηθούμε από την μάζα των Μπολιβαριανων επαναστατών που θέλουν να καταπολεμήσουν τους δίδυμους κινδύνους της αντεπανάστασης και του ιμπερεαλισμου. Οι σύντροφοι του Επαναστατικού Μαρξιστικού Ρεύματος (CMR) Έχουν αρχίσει αυτή τη δουλειά και πρέπει να υποστηριχθούν από όλους του Μαρξιστές παγκοσμίως.

Ορισμένοι σεχταριστές που αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους στην επίθεση κατά του Τσαβες και την διάσπαση του επαναστατικού κινήματος υποβαθμίζουν το όνομα του Μαρξισμού στα μάτια των μαζών. Ο Μαρξ και ο Εγκελς, οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού , εξήγησαν πριν από χρόνια στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι ο χώρος δουλείας των κομμουνιστών είναι μέσα στο μαζικό κίνημα, όχι έξω από αυτό. Για να μιλήσουμε ξεκάθαρα , έξω από το Μπολιβαριανο κίνημα (δηλαδή έξω από το μαζικό κίνημα στη Βενεζουέλα) δεν υπάρχει τίποτα.

Oι ιμπεριαλιστές και οι αντεπαναστάτες κατανοούν τη σημασία του Μπολιβαριανου κινήματος, και προσπαθούν να το αποδυναμώσουν εκ των έσω, χρησιμοποιώντας τη διαφθορά, για να δημιουργήσουν έναν πέμπτο στύλο, στην ηγεσία του κινήματος. Ο αγώνας κατά της αντεπανάστασης είναι επομένως αδύνατος χωρίς έναν αποτελεσματικό αγώνα εναντίον της οπορτουνιστικής πτέρυγας και των φιλοαστικών στοιχείων της ηγεσίας.

Ο μόνος τρόπος για να καταπολεμηθεί η αντεπανάσταση και να οδηγηθούν οι μάζες στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας είναι να διεξαχθεί ένας αποφασιστικός αγώνας εναντίον της δεξιάς πτέρυγας του Μπολιβαριανου κινήματος, και να διώξουμε τους οπορτουνιστές, τους καριερίστες και τους γραφειοκράτες και να μετατρέψουμε το κίνημα σε ένα επαναστατικό όργανο ικανό να αναλάβει την ηγεσία των μαζών.

Οι καλύτεροι ηγέτες του κινήματος είναι αυτοί που προέρχονται από τις μάζες και δεν έχουν κανένα συμφέρον πέρα από την υπεράσπιση των συμφερόντων των μαζών, όχι δηλαδή επαγγελματίες πολιτικοί και γραφειοκράτες. Απαιτούμε να μην είναι οι μισθοί της ηγεσίας πάνω από τον μισθό του ειδικευμένου εργάτη . Όλα τα έσοδα πρέπει να είναι ανοιχτά σε έλεγχο από τη βάση και όλη η ηγεσία πρέπει να είναι εκλεγμένη και ανακλητή.

Για να οργανωθεί μια σοβαρή πάλη κατά του οπορτουνισμού και της γραφειοκρατίας η εμπροσθοφυλακή πρέπει να είναι οργανωμένη. Αυτό αποτελεί το πιο σημαντικό καθήκον των Βενεζουελανων Μαρξιστών, οι οποίοι πρέπει να αγωνιστούν μαζί με το υπόλοιπο μαζικό κίνημα, εξαπολύοντας πυρά εναντίον του ταξικού εχθρού , και ταυτόχρονα πρέπει να εξηγήσουν στην πρωτοπορία των εργατών και των αγροτών τη σημασία των γεγονότων και υπομονετικά να τους εξηγήσουν με απλό λεξιλόγιο το σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Αυτό είναι το καθήκον του CMR, και κατ επέκταση του Βενεζουελανικου τμήματος της διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης.

Το μέλλον της επανάστασης στη Βενεζουέλα είναι οργανικά δεμένο με τις προοπτικές της Μαρξιστικής Τάσης. Οι μαρξιστές θα αντέξουν ή θα πέσουν ανάλογα με την ικανότητα τους να καθοδηγήσουν το Μπολιβαριανό κίνημα και να το κερδίσουν στο πρόγραμμα του επαναστατικού σοσιαλισμού. Και το Μπολιβαιανό κίνημα θα αντέξει ή θα πέσει ανάλογα με την ικανότητα του να ξεπεράσει τα όρια της αστικής δημοκρατικής επανάστασης, να απαλλοτριώσει την ολιγαρχία και να πραγματοποιήσει την σοσιαλιστική επανάσταση, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.

(Αυτό το ψήφισμα πέρασε στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης στη Βαρκελώνη, τον Αύγουστο του 2006)