Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΜΙΑΝΜΑΡ

Η κατάσταση στην Μιανμάρ (Βιρμανία) είναι δραματική. Μετά από δεκαετίες κρατικής καταπίεσης και τρομοκρατίας, οι λαϊκές μάζες μπαίνουν ξανά στο προσκήνιο και συναντούν την ωμή βία του καθεστώτος που προβαίνει σε μαζικές δολοφονίες, βασανισμούς και εξαφανίσεις ανθρώπων. Το πώς φτάσαμε στα σημερινά γεγονότα και το γιατί μετά από χρόνια αδιαφορίας οι ιμπεριαλιστές ευαισθητοποιήθηκαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Βιρμανία, είναι κάτι που αξίζει να αναλύσουμε.

Η Βιρμανία δεν ήταν ποτέ σοσιαλιστική, όπως την παρουσιάζουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Η παρούσα πολιτική φάση της χώρας έχει τις ρίζες της στο στρατιωτικό πραξικόπημα του 1962, όταν ο Νε Γουίν εγκαθίδρυσε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να κυβερνήσει σύμφωνα με το κινεζικό πρότυπο, σε μία χώρα της οποίας η οικονομία ήταν και παραμένει ασταθής και υπανάπτυκτη. Η εξέλιξη του καθεστώτος σε μια βοναπαρτιστική γραφειοκρατική καρικατούρα του σοσιαλισμού ήταν ταχύτατη. Ενώ οι γραφειοκράτες εθνικοποίησαν σχεδόν κάθε κομμάτι γης και κάθε μικρομάγαζο, εμπόδισαν κάθε είδους εργατικό έλεγχο στα μέσα παραγωγής και διατήρησαν οι ίδιοι τον απόλυτο έλεγχο καθώς και γιγάντια προνόμια στους τομείς - κλειδιά  της οικονομίας. Έτσι σήμερα, παρότι η χώρα παράγει τεράστιες ποσότητες ρυζιού για εξαγωγή και διαθέτει σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, το 25% του πληθυσμού της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και ο μέσος όρος ζωής είναι κοντά στα 50 χρόνια.

Μετά την απόσυρση του Νε Γουίν από το πολιτικό προσκήνιο διεξήχθησαν εκλογές το 1990. Οι δικτάτορες, εξαπολύοντας διωγμούς και συλλήψεις,  αρνήθηκαν να δεχτούν την εκλογική νίκη της «Εθνικής Λίγκας για τη Δημοκρατία», υπό την ηγεσία της Αούγκ Σαν Σου Κι, διότι δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να χάσουν τα προνόμιά τους.

Τον περασμένο Αύγουστο η αύξηση κατά 500% των τιμών των καυσίμων και ο πενταπλασιασμός των τιμών του φυσικού αερίου, ήταν η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι». Από τους 400 μόλις διαδηλωτές στις 19/8 φτάσαμε στους 100.000 στα μέσα Σεπτέμβρη, με τους Βουδιστές μοναχούς να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι μοναχοί ήλθαν απλά να γεμίσουν το τεράστιο πολιτικό κενό μιας πραγματικά επαναστατικής δύναμης, που αν υπήρχε θα μπορούσε να δώσει προοπτική στο κίνημα.

Επειδή δεν υπάρχει μια τέτοια ηγεσία, η φιλο-καπιταλιστική «Λίγκα για την Δημοκρατία» είναι αυτή, που χωρίς να έχει παίξει ουσιαστικό ρόλο στα γεγονότα, θα επωφεληθεί από τον αγώνα των μαζών. Η Αούγκ Σαν Σου Κι σε περίπτωση που έλθει στην κυβέρνηση δεν θα λύσει κανένα από τα προβλήματα του λαού. Απλά θα «ανοίξει» την οικονομία για να έλθουν ελεύθερα οι ιμπεριαλιστές να καταχραστούν τον πλούτο της χώρας. Τότε  η λάμψη με την οποία περιβάλουν τα διεθνή ΜΜΕ την αντιπολίτευση σιγά - σιγά θα σβήσει και θα αποδειχθεί το πραγματικό πρόσωπο της «δημοκρατίας» που θέλουν να χτίσουν.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα στον αγώνα του λαού της Βιρμανίας για μια ζωή χωρίς φτώχεια και τρόμο. Όμως το κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα στη Βιρμανία θα βρει τη λύση του μόνο μέσα από τον αγώνα για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία στην Ασία, στην οποία οι εργάτες και οι φτωχοί αγρότες θα έχουν τον ηγετικό  ρόλο.

ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

- πηγή ιστοσελίδα «ΙN DEFENCE OF MARXISM» (www.marxist.com)