Franse presidentsverkiezingen - De één noch de andere!

N.v.d.r.: De eerste ronde van de presidentsverkiezingen is net voorbij. Macron, de zittende president haalt als eerste 27,6% van de stemmen, gevolgd door de extreem rechtse Le Pen met 23,41% en Mélenchon met 21,95%. Met uitzondering van de andere extreem rechtse kandidaat Zemour 7,05%, halen alle andere kandidaten minder dan 5%. Dat is ook het geval voor alle kandidaten van de partijen die tussen de Tweede Wereldoorlog en vijf jaar geleden de Franse regeringen hebben gevormd. Binnen twee weken volgt de tweede ronde tussen de kandidaten die de meeste stemmen haalden: Macron en Le Pen. Dit is de reactie van Révolution, de Franse afdeling van de IMT (Internationale Marxistische Tendens).

[Source]

De uitslag van de eerste ronde van de presidentsverkiezingen ligt in de lijn van wat de aanhangers van Macron lang hebben gewild en voorbereid. In 2017 kreeg Macron in de tweede ronde 66% van de stemmen tegen Le Pen. Miljoenen kiezers die in de eerste ronde op Mélenchon of Hamon hadden gestemd, mobiliseerden in de tweede ronde om "extreem-rechts tegen te houden". Al vijf jaar lang streeft het staatshoofd naar een herhaling van dit scenario.

Vanavond kan hij tegen zichzelf zeggen: "tot nu toe gaat het goed". En twee weken lang zal hij proberen de rol te belichamen van de gematigde, tolerante, humanistische kandidaat, enz. tegenover de reactionaire demagogie van Le Pen. Bij deze taak zal Macron de steun krijgen van de Europese Commissie. Macron zal bij deze taak ook worden geholpen door het grote concert van "linkse" leiders die, nadat ze in de eerste ronde Mélenchons campagne stokken in de wielen staken, de Republiek ter hulp vliegen door plechtig op te roepen "Le Pen te verslaan".

Het is mogelijk dat dit zal werken, maar het is helemaal niet zeker. De peilingen voorspellen een veel dichtere uitslag dan in 2017. En met reden: de kandidaat die beweert een dam tegen extreem-rechts" te zijn heeft sinds 2017 een extreem reactionair, asociaal, pro-kapitalistisch beleid gevoerd. Een uiterst rechts beleid, zeg maar, inclusief racistische demagogie. Macron’s reputatie als "dam tegen extreem-rechts" heeft een flinke deuk opgelopen. Daardoor zal het aantal linkse kiezers dat zich in de tweede ronde van stemming zal onthouden, hoger liggen dan in 2017. Bovendien zal Le Pen de stemmen van een groot deel van de kiezers van Pécresse en Zemmour veroveren. Ten slotte zal Le Pen, in een poging om de onthouders van de eerste ronde (en zelfs linkse kiezers) te mobiliseren, de rampzalige sociale staat van Macrons beleid aan de kaak stellen. Gezien de afkeer van Macron onder de meest uitgebuite en onderdrukte lagen van de bevolking, is het niet onmogelijk dat Le Pen zal slagen.

Tegen het "Republikeinse Front"!

Revolution riep niet op tot een stemming voor Chirac in 2002 (tegen Le Pen père), voor Macron in 2017 (tegen Le Pen fille) - en roept ook nu niet op tot een stem voor de vertrekkende president, over veertien dagen. Het zogenaamde "republikeinse front", waartoe veel "linkse" leiders tot oproepen, is een betreurenswaardig beleid van klassensamenwerking. In plaats van jongeren en arbeiders te mobiliseren in een serieuze strijd tegen alle reactionaire krachten (inclusief LREM, de partij van Macron), zorgen de oproepen om voor Macron te stemmen voor verwarring, vervagen ze de klassenlijnen, demobiliseren ze ons kamp - kortom, ze versterken onze tegenstanders.

Natuurlijk, Marine Le Pen is een vijand van onze klasse. Haar partij en haar achterban wemelen van de ultrareactionaire elementen die ervan dromen "af te rekenen" met immigranten en linkse activisten. Achter het lachende masker van de "verzoenende" politica zit het brein van Marine Le Pen vol racistische, seksistische en andere semi-feodale vooroordelen. Maar wat er in haar brein zit - en in het brein van haar meest radicale aanhangers - is één ding; een ander ding is het werkelijke machtsevenwicht tussen de klassen.

Dit machtsevenwicht sluit de mogelijkheid van een Bonapartistische dictatuur, op korte termijn, volledig uit, laat staan van een fascistisch regime. Degenen die het fascisme aankondigen, mogen niet vergeten dat een dergelijk regime de pure vernietiging betekent van alle organisaties van de arbeidersbeweging. Om te beweren dat een dergelijk gevaar in Frankrijk bestaat, moet men de politieke en sociale situatie bekijken vanaf een planeet die ver van de onze verwijderd is.

In de afgelopen vijf jaar hebben de Gele Hesjes-beweging en andere massale mobilisaties een indicatie gegeven van de collectieve kracht van onze klasse, zodra zij in beweging komt. Deze collectieve macht zou zich overigens veel duidelijker hebben gemanifesteerd als zij niet systematisch was gehinderd door de passiviteit, de matiging en het verraad van de officiële leiders van de arbeidersbeweging, te beginnen met de vakbondsleiders. Laten we de schandalige houding van Laurent Berger (CFDT) niet vergeten - die bewuste agent van de bazen binnen de vakbeweging - tegenover de vulkaanuitbarsting van de Gele Hesjes, in 2018. Maar laten we ook de nauwelijks betere houding van Philippe Martinez (CGT) op hetzelfde moment niet vergeten. De gele hesjes beweging was een explosieve en spontane mobilisatie van de diepste lagen van onze klasse. Het opende de mogelijkheid om de regering Macron omver te werpen, op één voorwaarde: dat de leiders van links en de vakbeweging deze kans grepen. Het minste wat we kunnen zeggen is dat ze het zelfs niet in overweging hebben genomen. Ze hebben al hun krachten gebruikt om het te vermijden.

Als Marine Le Pen de verkiezingen wint, zal zij moeten proberen allianties te sluiten met een deel van rechts om een meerderheid in de Nationale Vergadering te vinden. Als ze slaagt, zal ze het soort reactionair beleid op de agenda zetten dat de Franse bourgeoisie nodig heeft, een anti-sociaal, anti-arbeiders, pro-kapitalistisch beleid, een beleid van drastische contrahervormingen - in één woord: een beleid zoals dat van Macron. Om de racistische demagogie van de regering aan te wakkeren, zou het niet eens nodig zijn de huidige minister van Binnenlandse Zaken, Gérald Darmanin, te vervangen: hij voldoet perfect aan de eisen.

De verkiezing van Marine Le Pen zou niet het begin zijn van een Bonapartistische dictatuur. Anderzijds zou het de "normalisering" van Marine Le Pen voltooien, haar officiële transformatie in een banale burgerlijke politicus die, bij het verdedigen van de belangen van het grootkapitaal, verplicht is rekening te houden met het machtsevenwicht tussen de klassen. Zij zou de vakbondsleiders niet in de gevangenis gooien, maar hen uitnodigen op het Elysée voor een "sociale conferentie", zoals Macron heeft gedaan, en hen zelfs petits fours serveren, zoals de gewoonte is wanneer met de vakbondsleiders wordt "onderhandeld" over sociale achteruitgang.

De nederlaag van Mélenchon

We komen later nog uitgebreid terug op de oorzaken en gevolgen van de nederlaag van Jean-Luc Mélenchon, aan wie Révolution kritische steun heeft gegeven. Laten we hier even onderstrepen dat de oorzaken van deze nederlaag niet alleen te vinden zijn bij de leiding van zijn partij France Insoumise en haar beleid van de afgelopen vijf jaar, maar ook bij de leiding van de andere linkse partijen. Elk op hun eigen manier hebben de kandidaturen van de PS, de Groenen, de PCF, de NPA en Lutte Ouvrière bijgedragen tot deze nederlaag. Laten we tenslotte de verantwoordelijkheid van de vakbondsleiders niet vergeten. In naam van de "onafhankelijkheid van de vakbonden" (die beruchte hypocrisie) hebben zij geen vinger uitgestoken om te proberen de werknemers te mobiliseren rond de enige kandidaat die Macron en Le Pen had kunnen verslaan, namelijk Mélenchon.

Als rechts en extreem-rechts vandaag de dag een zeer grote meerderheid in de stembus hebben, is dat niet omdat de arbeidersklasse dorstig is naar contrahervormingen en sociale afbraak. Dat komt omdat de officiële leiders van onze klasse - allemaal, zonder uitzondering - niet in staat zijn geweest de groeiende woede en frustratie van de massa's te richten op een verkiezingsoverwinning voor links. Het fundamentele probleem zit daar, en nergens anders. Dit probleem moet worden aangepakt, want het zal zich de komende jaren opnieuw voordoen - niet alleen op het niveau van de verkiezingen, maar in de eerste plaats op het niveau van de sociale strijd.

Ongeacht de samenstelling van de volgende regering, of die nu wordt voorgezeten door Le Pen of Macron, er zullen grote strubbelingen op de agenda staan. Jongeren en arbeiders zullen zich niet zomaar laten beroven. De sceptici en beroepscynici die vanavond klagen over het zogenaamde "lage bewustzijnsniveau" van de arbeiders, zullen vroeg of laat botsen op krachtige sociale mobilisaties. Daar twijfelen we niet aan. Maar tegelijkertijd weten we dat de arbeidersklasse niet aan de macht kan komen en een eind kan maken aan de bron van al haar kwalen, het kapitalistische systeem, zonder een revolutionaire partij, een partij die vastbesloten is zich in te zetten voor de socialistische omvorming van de maatschappij. Het is aan de opbouw van dergelijke partijen dat de Internationale Marxistische Tendens zich - in Frankrijk en elders - inzet. Om ons bij deze dringende en onmisbare taak te helpen, sluit u bij ons aan!

Révolution

10 april 2022