Emperyalistler yoksulların kanını akıtıyor ve yoksullar buna karşılık veriyor

Kapitalizmin krizi yoksul ülkeleri sert bir şekilde vuruyor. Son iki yılda faiz oranlarında yaşanan artışların ardından, borç tahsildarları kapıyı çalıyor. Sonuç olarak, emperyalist kurumlar şimdi sözde gelişmekte olan ülkelerdeki yoksulları acımasız kemer sıkma önlemlerine ve vergi artışlarına zorluyor. Bu durum dünya çapında öfkeye ve kitlesel protestolara yol açıyor.

Bu yılın başlarında Development Finance International, 2023 yılında borç ödemeleri hükümet gelirlerinin yüzde 20'sinden fazla olan 77 ülkenin bir listesini yayınladı. Bu ülkeler arasında Bangladeş, Kenya, Arjantin, Lübnan, Mali, Burkina Faso, Nijer, Pakistan, Sri Lanka, Uganda, Kamerun, Sierra Leone gibi son yıllarda şu ya da bu şekilde önemli protesto hareketleriyle karşı karşıya kalan ve bazıları devrimci boyutlara ulaşan ülkeler yer alıyordu.

Borç miktarı birçok batı ekonomisinde olduğu kadar büyük değildir, ancak sunulan koşullar maaş günü kredilerinin uluslararası eşdeğeridir. İngiltere yüzde dört faiz oranıyla 10 yıllık tahvil satabilirken, Afrika ülkeleri için ortalama maliyet yüzde dokuza yakın ve bu oran ticari piyasada hala borç alabilen ülkeler için geçerli.

Sadece bu da değil, aynı zamanda tahvillerini Euro ya da ABD doları cinsinden ihraç etmek zorunda kalıyorlar, yani kendi para birimlerinin değerindeki herhangi bir düşüş kredilerinin maliyetini büyük ölçüde arttırabilir. Özellikle Batı'daki yüksek faiz oranları hem yoksul ülkelerin ödediği faiz oranlarını hem de ödedikleri para birimlerinin değerini artırdığında. Sonuç olarak, pek çok ülke tahvil piyasalarından tamamen dışlanmış ve kendilerini ayakta tutmak için hükümetlere ve çok uluslu kurumlara dayanmak zorunda kalmıştır.

Borç tuzağı

Borç tuzağı Lenin'den bu yana emperyalistler tarafından daha küçük ulusların sırtından geçinmek için kullanılmaktadır: Genellikle çok uluslu büyük bir şirketin yararına olacak bir altyapı projesine yatırım yapmak için kredi verilir. Kredi, krediyi veren ülkeden bir şirket, malzeme veya makine kullanılması koşuluna bağlıdır.

Böylece Japonya'nın Pakistan'a, Japonya tarafından tedarik edilen makinelerin kullanıldığı feci bir sulama projesi için borç verdiğini görüyoruz. Rusya, Bangladeş'e bir Rus şirketi tarafından inşa edilen bir nükleer enerji santrali için borç para veriyor. Çin, Sri Lanka'ya Çinli bir şirket tarafından inşa edilen ve Çinli nakliye şirketlerinin kullanacağı bir liman inşa etmesi için borç para veriyor. Almanya ve AB, Siemens tarafından gerçekleştirilen 4,5 milyar dolarlık yüksek hızlı tren projesine finansman sağlanmasına yardımcı oluyor ve bu böyle devam ediyor.

Lenin bu süreci Emperyalizm: Kapitalizmin En Yüksek Aşaması adlı kitabında açıklamıştır:

“İhracattaki artış, burjuva ahlakıyla değil, öküzün derisini iki kez yüzmekle ilgilenen finans kapitalin tam da bu dolandırıcılık hileleriyle bağlantılıdır - önce krediden elde ettiği kârı cebe indirir; sonra da borç alanın Krupp'tan alım yapmak ya da Çelik Sendikası'ndan demiryolu malzemesi satın almak vb. için kullandığı aynı krediden elde ettiği diğer kârları cebe indirir.”

Bu anlaşmalardan bazıları burjuva hukuku standartlarına göre bile hileli olduğu için 'dolandırıcılık' terimi özellikle uygun düşmektedir. Geçtiğimiz ay bir İngiliz yargıç, Credit Suisse bankası ve Fransız Privinvest şirketini, bir milyar dolarlık yasadışı krediyle finanse edilen bir orkinos balıkçı gemisi sözleşmesini güvence altına almak için Mozambik'teki bankacılara ve yetkililere rüşvet vermekten suçlu buldu.

Mozambikli işçilerden ve yoksullardan, sadece kendilerinin değil parlamentonun da arkasından imzalanan ve büyük bir kısmı anlaşmayı yapanlara rüşvet olarak ödenen bu yasadışı krediyi ödemeleri istenecekti. Kredi ortaya çıktığında Mozambik ekonomisini batırdı, 11 milyar dolara varan ekonomik zarara yol açtı ve 2 milyon vatandaşı yoksulluğa itti. Sözde, davayla bağlantılı 19 kişi şu anda yargılanıyor ancak bu, bireysel çürük yumurtalar meselesi değil. Bu, küçük ulusların güçlüler tarafından sistematik bir şekilde sömürülmesine dayanan bir sistemde, sadece özellikle korkunç bir vakadır.

Bu borç geri ödemelerinin bir kısmı ülke ekonomisinin büyüklüğüne, özellikle de hükümet bütçesinin büyüklüğüne oranlandığında, bunun ne kadar sürdürülemez olduğu ortaya çıkıyor. Örneğin Mısır'ın her yıl GSYİH'sinin yüzde 30'una ya da hükümet bütçesinin yüzde 196'sına denk gelen bir meblağı geri ödemesi gerekiyor!

Şimdi, zeki insanlar 'hiçbir hükümet borcunun tamamını geri ödemez, sadece biraz yeni para ödünç alır ve faizini öder' diye cevap verecektir. Eğer size makul bir oranla borç verecek birini bulabilirseniz bu iyi ve güzel bir şeydir. Eğer bulamazsanız, o zaman IMF gibi aslında batı emperyalizmi için sadece bir kılıf olan çok uluslu kurumlara gitmeniz ya da bazı emperyalist güçlerle ikili bir anlaşma yapmanız gerekecektir. Elbette tüm bunlar koşullara bağlıdır.

Faiz yükü

Dahası, faiz kendi başına tahammül edilemez hale gelmiştir. ABD ve Avrupa'da merkez bankası faizleri yükseldi. Sonuç olarak devlet borçlanmasının maliyeti de arttı.

Bu durumdan en kötü etkilenenler BM'nin “alt orta gelirli” ülkeler olarak sınıflandırdığı Sri Lanka, Kenya ve Bangladeş gibi ülkeler oldu. En yoksul ülkeler ilk etapta kredi alamayacak kadar fakirdi ve bu nedenle bu kadar kötü etkilenmediler.

Ortalama bir alt orta gelirli ülke GSYİH'sinin yüzde 3.7'sini faize harcamaktadır, diğer bir deyişle ekonomide üretilen her 25 dolardan yaklaşık 1'i faiz ödemelerine gitmektedir. Bu aynı zamanda böyle bir ülkenin ortalama hükümet bütçesinin yüzde 19,6'sıdır. Bu oran yaklaşık olarak eğitim harcamaları ya da kamu yatırımları için yapılan harcamalarla aynıdır.

'Alt orta' gelir gerçekten de fakirlik ve sömürülmekten başka bir şey ifade etmemektedir. Üç milyar insanın yaşadığı bu ülkelerin, kapitalizm ve emperyalizmin sürekli sefaletinden başka beklediği bir şey yoktur.

Gelişmiş kapitalist ülkeler, karşılaştırma yapmak gerekirse, faiz ödemeleri için fahiş miktarlar harcıyor olabilirler, ancak bu, kamu yatırımlarına harcadıklarının yalnızca onda biri, eğitime harcadıklarının ise üçte biridir. Bu ülkeler ortalama olarak hükümet bütçelerinin sadece yüzde 5,3'ünü faiz geri ödemelerine harcamaktadır.

Borç kullanımı, finans sermayesinin yoksul ulusların kanını emdiği ve onları azgelişmişlik ve boyun eğme durumunda tuttuğu araçlardan biridir. Ancak bunun da bir sınırı var ve şimdi bu sınıra ulaşılıyor.

Ülkeler birbiri ardına temerrüde düşüyor ya da IMF'ye başvurmak zorunda kalıyor. IMF'nin her zamanki kesinti ve kemer sıkma programlarını dayatma girişimleri sorunu çözmüyor. Ancak, halka dayattıkları zorluklar kitleleri kışkırtıyor. Bu ülkelerin işçileri ve yoksulları bu kredilerden hiçbir zaman fayda sağlamadı ve birçok durumda bu krediler defalarca geri ödendi.

Kırılma noktası

Afrika'da son birkaç yılda Fransız etki alanından belirgin bir şekilde çıkan ülkelerin çoğu tam da bu tür borç sorunlarıyla karşı karşıyaydı: Nijer, Mali, Burkina Faso ve Kamerun'un devlet gelirlerinin yüzde 40-60'ına denk gelen borçları var. Borçlarının çoğu şu ya da bu çok uluslu kuruluşa, ancak eski sömürgeci güçleri Fransa'nın yanı sıra Çin'e de önemli miktarda borçları var.

Bazı hükümetler IMF'nin 'tavsiyelerine' uymaya çalışmışlardır ki bu da her zaman geriletici vergilendirme (sıradan insanlar için hayatı daha da zorlaştıran) ya da gerekli gıda ve yakıt sübvansiyonlarında kesinti anlamına gelmektedir. Bu programlar Arjantin, Sri Lanka ve Kenya'da kitlesel protestolara neden oldu. Protestocuların öldürülmesi ve kitlesel tutuklamalar öfkeyi bastırmakta başarısız oldu.

Diğer ülkeler şimdiye kadar baskı uygulayarak dalgayı durdurmayı başardılar, ancak hükümetin sert tepkileri kendi zayıflık duygularını ortaya koyuyor. Bu kategoride diğerlerinin yanı sıra Nijerya, Zambiya, Gana, Gambiya, Mısır ve Uganda'yı görüyoruz.

Baskı kırılma noktasına ulaşıyor. 2008 krizi bu ülkeleri Batı'daki kadar sert vurmadı, çünkü kısmen düşük faiz oranları hükümetlerin borçlanmaya devam etmesini sağladı ve Çin ile ticaret yeni yatırım yolları açtı. Ama bunların hepsi geçmişte kaldı. Pandemi Afrika'yı çok sert vurdu ve ardından gelen enflasyon, Batı'dakinden çok daha kötü bir hayat pahalılığı krizine neden oldu. Bu yetmezmiş gibi, şimdi de yüksek faiz oranları hükümetin mali durumunu batırıyor ve yeni bir kemer sıkma politikasını zorunlu kılıyor. İnsanların ayaklanmasına şaşmamalı.

Kapitalizmin kitlelere sunabileceği hiçbir şey yoktur ve borç hem hastalığın bir belirtisi hem de onları boyunduruk altında tutan iltihaplı bir yaradır. Borcun yeniden müzakere edilmesi hiçbir şeyi çözmez. Hatta 2000'lerde gördüğümüz gibi borcu reddetmek bile sorunu çözmüyor.

[İkinci Dünya] Savaş sonrası dönemde bu ülkeler sömürgeci efendilerinden kurtulmuş ve resmi bağımsızlıklarını kazanmışlardır. Ancak bu, onları emperyalist ülkelerdeki finans sermayesine bağlayan binlerce zinciri gevşetmedi. Mücadele sonuna kadar götürülmedi.

Kitleler ancak uluslarının zenginliklerini ve kaynaklarını kendi ellerine alarak kendi kaderlerinin kontrolünü ele geçirebilirler. Sri Lanka, Kenya ve Bangladeş'te gördüğümüz devrimci hareketler, kitlelerin bir sonraki adımı atmaya hazır olduklarının kesin bir işaretidir ve bu adım sosyalist devrime giden yoldur. Başka bir yol yoktur.