Weg met Erdogan en zijn regering van dieven!

De prachtige beweging van de arbeiders en de jongeren in Turkije is een bron van inspiratie voor de hele wereld. Wat begon als een vreedzame betoging tegen het slopen van bomen in een park om plaats te maken voor de bouw van een winkelcentrum werd een golf van massaal protest tegen het reactionaire regime van Erdogan, een echte opstand in heel het land.

Toen de actievoerders van Occupy Gezi brutaal werden aangevallen door de politie op 28 mei en de daaropvolgende dagen, groeide de beweging snel uit tot een landelijke opstand tegen het corrupte en reactionaire bewind van de AKP regering geleid door Recep Tayyip Erdogan.

De kapitalistische waarnemers zijn in de war. Turkije groeide economisch als een trein en stond voorbeeld als een stabiel land. Maar deze plotse uitbarsting toont aan dat er onder de oppervlakte van ogenschijnlijke kalmte er veel misnoegdheid broeide.

De AKP regering kwam aan de macht met de verkiezingen van 2002 en sindsdien groeide haar stemmenaantal gestaag. Erdogan slaagde erin aan de macht te blijven dankzij de sterke economische vooruitgang van de laatste tien jaar. Maar de armen zagen weinig van deze groei. Met een bevolking van 75 miljoen, rijfde het rijkste 20 procent van het land de helft van het nationale inkomen binnen, terwijl het armste 20 procent het moest rooien met slechts 6 procent van het nationale inkomen.

Het onrechtvaardige belastingstelsel schuift ook het gros van de belastingen op de rug van de arbeiders en de armen. De ongelijkheid is gegroeid. De vakbonden worden onderdrukt en de rechten worden met de voeten getreden. Er gaapt een bodemloze kloof tussen rijk en arm, tussen heersers en de rest van de bevolking. De gebeurtenissen op het Taksimplein waren slechts de vonk die het kruitvat heeft doen ontploffen dat de laatste tien jaar werd voorbereid.

De AKP regering trad zeer repressief en antidemocratisch op. Erdogan handelt als een arrogante alleenheerser. Hij duwt Turkije naar een oorlog met Syrië, iets wat zeer onpopulair is. De strenge islamitische regels die hij probeert op te leggen ondermijnen het seculiere karakter van de staat.

De groei van de economie werd gedreven door massale buitenlandse investeringen, aangetrokken door de privatisering van de openbare bedrijven. Maar Turkije heeft nu een grote buitenlandse schuld opgestapeld, de groei stagneert en de levenstandaard stuikt in elkaar.

In tegenstelling tot de bewering van Erdogan, bestaat de beweging niet uit ‘extremisten’ maar is het een brede beweging. Massabetogingen over het hele land werden vervoegd door arbeiders, studenten, gepensioneerden, Koerden, Alevieten en zelfs voetbalfans van rivale ploegen van Istanbul zoals Fenerbache, Besiktas en Galatasaray.  De rode vlaggen van socialistische en communistische organisaties wapperden naast portretten van Ata Turk en Koerdische en Turkse nationalistische vlaggen. Dit was ondenkbaar in het verleden.

Zeker twee duizend mensen werden aangehouden en minstens drie personen verloren het leven tijdens de betogingen. De brutale repressie heeft enkel olie op het vuur gegoten. In minstens twee honderd steden werd er betoogd. De massa’s vechten terug tegen de politie en in sommige gevallen wordt de politie terug geduwd.

De protestbeweging heeft al verschillende belangrijke overwinningen kunnen boeken. De beweging heeft op sommige plaatsen de politie, tijdelijk althans, verplicht terug te krabbelen. De regering is nu ook in een hoek geduwd. De gewelddadige bedreigingen van Erdogan tijdens de eerste dagen maken nu plaats voor verzoenende woorden. Maar deze woorden zijn gevaarlijker dan het traangas en de matrakken van de politie. We mogen geen enkel vertrouwen geven aan deze valse en schijnheilige pogingen tot ‘verzoening’.

Het enige wat de regering aanreikt zijn leugens met de bedoeling de beweging te verdelen en te demobiliseren. De regering zegt nu dat er geen winkelcentrum zal gebouwd worden op het Taksim plein maar een moskee! Dit is een domme provocatie en een belediging voor het volk van Istanbul.

Het volk van Turkije pikt het niet meer dat haar democratische rechten met de voeten worden getreden door in kliek die in naam van de Islam praat maar wiens echte god geld is, en wiens belangrijkste moskee de beurs is en wiens hogepriesters de gulzige speculanten zijn. Het zijn hun belangen die de regering verdedigt en niemand anders.

De regering verklaart nu dat het ‘het recht op vreedzame betoging eerbiedigt’, terwijl de politie met de hulp van de fascistische gangsters van de AKP, de betogers blijft neerknuppelen, met traangas bekogelt en zelfs neerschiet. Duizenden werden aangehouden. Hun enige misdaad bestaat erin te betogen.

Op dit moment zijn de belangrijkste eisen van het volk voor democratie en sociale rechtvaardigheid. Maar er kan geen sprake zijn van democratie zo lang de regering in de handen blijft van Erdogan en zijn bende. De eerste voorwaarde voor echte democratie in Turkije bestaat erin de corrupte gangsters in Ankara weg te kuisen. De belangrijkste eis moet zijn: Weg met Erdogan! Weg met de regering van dieven en onderdrukkers!

De Internationale Marxistische Tendens drukt haar volledige solidariteit uit met de revolutionaire arbeiders en jongeren in Turkije die moedig vechten voor hun rechten. Wij roepen de arbeidersbeweging overal ter wereld op te protesteren tegen het brutale politie optreden georganiseerd door de Turkse regering.

Voor een onmiddellijke stop aan de repressie en de onmiddellijke vrijlating van al de aangehouden betogers en alle politieke gevangenen in de Turkse gevangenissen.

Voor de aanhouding en publieke terechtstelling van alle personen betrokken in de aanvallen tegen de betogers, niet alleen de politieagenten en hun fascistische AKP hulpjes maar ook de politiehoofden en de ministers die de wilde repressie hebben ontketend, in de eerste plaats, Erdogan, zelf.

Voor volledige democratische rechten, incluis het recht op betoging en het recht om vrij te vergaderen.

Voor de onmiddellijke stopzetting van alle beperkingen op de activiteiten van de vakbonden en de politieke activiteiten in scholen en universiteiten.

Geen censuur meer! De betogers, de vakbonden, de arbeiders en de studenten moeten toegang hebben tot de massamedia om hun standpunten voor te leggen aan het Turkse volk. Vandaag heeft het volk geen recht op objectieve informatie en krijgt het slechts de leugens van de regering te slikken.

We zijn het ermee eens dat het nodig is om voor elke democratische eis te vechten. De arbeidersklasse wenst de meest volledige democratie om de weg te bereiden voor de strijd voor socialisme. Maar de revolutionaire beweging zal noodzakelijk voorbij de formele democratische eisen gaan.

De problemen waar de bevolking van Turkije mee te maken heeft kunnen niet worden opgelost door enkel wat ministers en regeringen te herschikken. Deze problemen zijn niet enkel een kwestie van parlementen, wetten en grondwetten, maar zijn geworteld in de klassenaard van de maatschappij zelf.

Hoe kan er enige sprake zijn van gerechtigheid wanneer alle rijkdom die gecreëerd wordt door het bloed, zweet en tranen van de Turkse arbeiders, onteigend wordt door een handjevol dieven en parasieten? Er kan nooit sociale gerechtigheid zijn in Turkije zo lang de grond in handen is van de grootgrondbezitters, de banken in de handen van de bankiers en de industrieën in handen van de private kapitalisten.

Onder Erdogan is de ongelijkheid de lucht ingegaan. Het geplande winkelcentrum op Taksim wordt gezien als een symbool van speculatieve stedelijke ontwikkeling, het verdrukken van mensen uit de arbeidersklasse naar de randen van de stad, de smerige deals in de bouw met de vriendenkliek van de heersende partij, en de schreeuwende tegenstelling tussen rijk en arm. Het werkte als een katalysator die alle tegenstellingen naar de oppervlakte heeft gebracht.

De huidige massabeweging kan de regering op haar knieën brengen. Maar om haar omver te werpen is er meer nodig dan massademonstraties op de straten. De sterkste macht in de maatschappij is de arbeidersklasse. Geen lampje brandt, geen telefoon rinkelt, en geen wiel draait zonder de toestemming van de arbeidersklasse!

Het Turkse proletariaat is inderdaad erg sterk, en heeft prachtige revolutionaire tradities. Er zijn enkele stakingen geweest, maar er is nood aan het uitroepen van een volledige algemene staking om de beweging te verenigen en deze van een centraal doel te voorzien. De vakbonden zouden samen moeten komen en tot een datum overeen moeten komen. Massabijeenkomsten zouden bijeengeroepen moeten worden in iedere fabriek, kantoor en werkplaats om de problemen te bespreken en plannen te maken.

Om de krachtige maar verspreide krachten van de revolutie te organiseren, zouden er actiecomités opgezet moeten worden in elke fabriek, universiteit, school, buitenwijk en dorp. Betrek de breedste lagen van ongeorganiseerde arbeiders, boeren, jongeren, vrouwen, Koerden en andere onderdrukten.

Het opzetten van democratische actiecomités op elk niveau: lokaal, district, regionaal en nationaal, is de enige garantie dat het initiatief in handen blijft van het revolutionaire volk en dat de Turkse Revolutie niet gekaapt wordt zoals het geval was in Egypte.

Het maakt voor de arbeiders en boeren niet uit of diegenen die hen beroven en onderdrukken in naam spreken van de Natie, Democratie of de Heilige Koran. Het volk van Egypte werd voorheen beroofd en onderdrukt door Hosni Mubarak, en nu worden zij beroofd en onderdrukt door de Moslimbroederschap. Dezelfde rovers en onderdrukkers zitten in Ankara en Cairo, of wat dat betreft, in Washington en Londen.

De gevolgen van de revolutionaire beweging in Turkije zullen beide in Europa en het Midden-Oosten gevoeld worden. Een massabeweging tegen een islamitische conservatieve kapitalistische regering in Turkije kan enkel de aantrekkingskracht van de islamisten in andere landen verzwakken en tegelijk de revolutionaire beweging tegen de islamitische regeringen in Tunesië en Egypte versterken.

De arbeiders van Griekenland, Cyprus en Turkije, de arbeiders van Europa, Egypte en de gehele wereld hebben dezelfde problemen en vechten tegen dezelfde vijand. Het is tijd om te verenigen in één gemeenschappelijke internationale strijd van de werkende mensen tegen de dictatuur van het Kapitaal, welke de belangrijkste barrière is op het pad van alle menselijke vooruitgang.

De moed en vastberadenheid die door de gewone mensen in Turkije getoond wordt, heeft weer opnieuw aangetoond dat er een macht in de maatschappij is die veel sterker is dan welke staat, leger, regering of politiemacht dan ook. Dat is de macht van de massa’s. Als zij eenmaal gemobiliseerd zijn om te vechten voor verandering van de maatschappij, kan geen macht op aarde hen stoppen.

De IMT staat schouder aan schouder met de revolutionaire bevolking van Turkije:

Volledige steun voor de revolutionaire arbeiders en jongeren van Turkije!

Weg met Erdogan en zijn regering van dieven!

Vorm actiecomités voor de voorbereiding van een volledige algemene staking om de regering neer te halen!

Voor een arbeiders- en boerenregering!

Lang leve de Socialistische Revolutie!

Arbeiders aller landen, verenigt u!

De prachtige beweging van de arbeiders en de jongeren in Turkije is een bron van inspiratie voor de hele wereld. Wat begon als een vreedzame betoging tegen het slopen van bomen in een park om plaats te maken voor de bouw van een winkelcentrum werd een golf van massaal protest tegen het reactionaire regime van Erdogan, een echte opstand in heel het land.

Toen de actievoerders van Occupy Gezi brutaal werden aangevallen door de politie op 28 mei en de daaropvolgende dagen, groeide de beweging snel uit tot een landelijke opstand tegen het corrupte en reactionaire bewind van de AKP regering geleid door Recep Tayyip Erdogan.

De kapitalistische waarnemers zijn in de war. Turkije groeide economisch als een trein en stond voorbeeld als een stabiel land. Maar deze plotse uitbarsting toont aan dat er onder de oppervlakte van ogenschijnlijke kalmte er veel misnoegdheid broeide.

De AKP regering kwam aan de macht met de verkiezingen van 2002 en sindsdien groeide haar stemmenaantal gestaag. Erdogan slaagde erin aan de macht te blijven dankzij de sterke economische vooruitgang van de laatste tien jaar. Maar de armen zagen weinig van deze groei. Met een bevolking van 75 miljoen, rijfde het rijkste 20 procent van het land de helft van het nationale inkomen binnen, terwijl het armste 20 procent het moest rooien met slechts 6 procent van het nationale inkomen.

Het onrechtvaardige belastingstelsel schuift ook het gros van de belastingen op de rug van de arbeiders en de armen. De ongelijkheid is gegroeid. De vakbonden worden onderdrukt en de rechten worden met de voeten getreden. Er gaapt een bodemloze kloof tussen rijk en arm, tussen heersers en de rest van de bevolking. De gebeurtenissen op het Taksimplein waren slechts de vonk die het kruitvat heeft doen ontploffen dat de laatste tien jaar werd voorbereid.

De AKP regering trad zeer repressief en antidemocratisch op. Erdogan handelt als een arrogante alleenheerser. Hij duwt Turkije naar een oorlog met Syrië, iets wat zeer onpopulair is. De strenge islamitische regels die hij probeert op te leggen ondermijnen het seculiere karakter van de staat.

De groei van de economie werd gedreven door massale buitenlandse investeringen, aangetrokken door de privatisering van de openbare bedrijven. Maar Turkije heeft nu een grote buitenlandse schuld opgestapeld, de groei stagneert en de levenstandaard stuikt in elkaar.

In tegenstelling tot de bewering van Erdogan, bestaat de beweging niet uit ‘extremisten’ maar is het een brede beweging. Massabetogingen over het hele land werden vervoegd door arbeiders, studenten, gepensioneerden, Koerden, Alevieten en zelfs voetbalfans van rivale ploegen van Istanbul zoals Fenerbache, Besiktas en Galatasaray.  De rode vlaggen van socialistische en communistische organisaties wapperden naast portretten van Ata Turk en Koerdische en Turkse nationalistische vlaggen. Dit was ondenkbaar in het verleden.

Zeker twee duizend mensen werden aangehouden en minstens drie personen verloren het leven tijdens de betogingen. De brutale repressie heeft enkel olie op het vuur gegoten. In minstens twee honderd steden werd er betoogd. De massa’s vechten terug tegen de politie en in sommige gevallen wordt de politie terug geduwd.

De protestbeweging heeft al verschillende belangrijke overwinningen kunnen boeken. De beweging heeft op sommige plaatsen de politie, tijdelijk althans, verplicht terug te krabbelen. De regering is nu ook in een hoek geduwd. De gewelddadige bedreigingen van Erdogan tijdens de eerste dagen maken nu plaats voor verzoenende woorden. Maar deze woorden zijn gevaarlijker dan het traangas en de matrakken van de politie. We mogen geen enkel vertrouwen geven aan deze valse en schijnheilige pogingen tot ‘verzoening’.

Het enige wat de regering aanreikt zijn leugens met de bedoeling de beweging te verdelen en te demobiliseren. De regering zegt nu dat er geen winkelcentrum zal gebouwd worden op het Taksim plein maar een moskee! Dit is een domme provocatie en een belediging voor het volk van Istanbul.

Het volk van Turkije pikt het niet meer dat haar democratische rechten met de voeten worden getreden door in kliek die in naam van de Islam praat maar wiens echte god geld is, en wiens belangrijkste moskee de beurs is en wiens hogepriesters de gulzige speculanten zijn. Het zijn hun belangen die de regering verdedigt en niemand anders.

De regering verklaart nu dat het ‘het recht op vreedzame betoging eerbiedigt’, terwijl de politie met de hulp van de fascistische gangsters van de AKP, de betogers blijft neerknuppelen, met traangas bekogelt en zelfs neerschiet. Duizenden werden aangehouden. Hun enige misdaad bestaat erin te betogen.

Op dit moment zijn de belangrijkste eisen van het volk voor democratie en sociale rechtvaardigheid. Maar er kan geen sprake zijn van democratie zo lang de regering in de handen blijft van Erdogan en zijn bende. De eerste voorwaarde voor echte democratie in Turkije bestaat erin de corrupte gangsters in Ankara weg te kuisen. De belangrijkste eis moet zijn: Weg met Erdogan! Weg met de regering van dieven en onderdrukkers!

De Internationale Marxistische Tendens drukt haar volledige solidariteit uit met de revolutionaire arbeiders en jongeren in Turkije die moedig vechten voor hun rechten. Wij roepen de arbeidersbeweging overal ter wereld op te protesteren tegen het brutale politie optreden georganiseerd door de Turkse regering.

Voor een onmiddellijke stop aan de repressie en de onmiddellijke vrijlating van al de aangehouden betogers en alle politieke gevangenen in de Turkse gevangenissen.

Voor de aanhouding en publieke terechtstelling van alle personen betrokken in de aanvallen tegen de betogers, niet alleen de politieagenten en hun fascistische AKP hulpjes maar ook de politiehoofden en de ministers die de wilde repressie hebben ontketend, in de eerste plaats, Erdogan, zelf.

Voor volledige democratische rechten, incluis het recht op betoging en het recht om vrij te vergaderen.

Voor de onmiddellijke stopzetting van alle beperkingen op de activiteiten van de vakbonden en de politieke activiteiten in scholen en universiteiten.

Geen censuur meer! De betogers, de vakbonden, de arbeiders en de studenten moeten toegang hebben tot de massamedia om hun standpunten voor te leggen aan het Turkse volk. Vandaag heeft het volk geen recht op objectieve informatie en krijgt het slechts de leugens van de regering te slikken.

We zijn het ermee eens dat het nodig is om voor elke democratische eis te vechten. De arbeidersklasse wenst de meest volledige democratie om de weg te bereiden voor de strijd voor socialisme. Maar de revolutionaire beweging zal noodzakelijk voorbij de formele democratische eisen gaan.

De problemen waar de bevolking van Turkije mee te maken heeft kunnen niet worden opgelost door enkel wat ministers en regeringen te herschikken. Deze problemen zijn niet enkel een kwestie van parlementen, wetten en grondwetten, maar zijn geworteld in de klassenaard van de maatschappij zelf.

Hoe kan er enige sprake zijn van gerechtigheid wanneer alle rijkdom die gecreëerd wordt door het bloed, zweet en tranen van de Turkse arbeiders, onteigend wordt door een handjevol dieven en parasieten? Er kan nooit sociale gerechtigheid zijn in Turkije zo lang de grond in handen is van de grootgrondbezitters, de banken in de handen van de bankiers en de industrieën in handen van de private kapitalisten.

Onder Erdogan is de ongelijkheid de lucht ingegaan. Het geplande winkelcentrum op Taksim wordt gezien als een symbool van speculatieve stedelijke ontwikkeling, het verdrukken van mensen uit de arbeidersklasse naar de randen van de stad, de smerige deals in de bouw met de vriendenkliek van de heersende partij, en de schreeuwende tegenstelling tussen rijk en arm. Het werkte als een katalysator die alle tegenstellingen naar de oppervlakte heeft gebracht.

De huidige massabeweging kan de regering op haar knieën brengen. Maar om haar omver te werpen is er meer nodig dan massademonstraties op de straten. De sterkste macht in de maatschappij is de arbeidersklasse. Geen lampje brandt, geen telefoon rinkelt, en geen wiel draait zonder de toestemming van de arbeidersklasse!

Het Turkse proletariaat is inderdaad erg sterk, en heeft prachtige revolutionaire tradities. Er zijn enkele stakingen geweest, maar er is nood aan het uitroepen van een volledige algemene staking om de beweging te verenigen en deze van een centraal doel te voorzien. De vakbonden zouden samen moeten komen en tot een datum overeen moeten komen. Massabijeenkomsten zouden bijeengeroepen moeten worden in iedere fabriek, kantoor en werkplaats om de problemen te bespreken en plannen te maken.

Om de krachtige maar verspreide krachten van de revolutie te organiseren, zouden er actiecomités opgezet moeten worden in elke fabriek, universiteit, school, buitenwijk en dorp. Betrek de breedste lagen van ongeorganiseerde arbeiders, boeren, jongeren, vrouwen, Koerden en andere onderdrukten.

Het opzetten van democratische actiecomités op elk niveau: lokaal, district, regionaal en nationaal, is de enige garantie dat het initiatief in handen blijft van het revolutionaire volk en dat de Turkse Revolutie niet gekaapt wordt zoals het geval was in Egypte.

Het maakt voor de arbeiders en boeren niet uit of diegenen die hen beroven en onderdrukken in naam spreken van de Natie, Democratie of de Heilige Koran. Het volk van Egypte werd voorheen beroofd en onderdrukt door Hosni Mubarak, en nu worden zij beroofd en onderdrukt door de Moslimbroederschap. Dezelfde rovers en onderdrukkers zitten in Ankara en Cairo, of wat dat betreft, in Washington en Londen.

De gevolgen van de revolutionaire beweging in Turkije zullen beide in Europa en het Midden-Oosten gevoeld worden. Een massabeweging tegen een islamitische conservatieve kapitalistische regering in Turkije kan enkel de aantrekkingskracht van de islamisten in andere landen verzwakken en tegelijk de revolutionaire beweging tegen de islamitische regeringen in Tunesië en Egypte versterken.

De arbeiders van Griekenland, Cyprus en Turkije, de arbeiders van Europa, Egypte en de gehele wereld hebben dezelfde problemen en vechten tegen dezelfde vijand. Het is tijd om te verenigen in één gemeenschappelijke internationale strijd van de werkende mensen tegen de dictatuur van het Kapitaal, welke de belangrijkste barrière is op het pad van alle menselijke vooruitgang.

De moed en vastberadenheid die door de gewone mensen in Turkije getoond wordt, heeft weer opnieuw aangetoond dat er een macht in de maatschappij is die veel sterker is dan welke staat, leger, regering of politiemacht dan ook. Dat is de macht van de massa’s. Als zij eenmaal gemobiliseerd zijn om te vechten voor verandering van de maatschappij, kan geen macht op aarde hen stoppen.

De IMT staat schouder aan schouder met de revolutionaire bevolking van Turkije:

Volledige steun voor de revolutionaire arbeiders en jongeren van Turkije!

Weg met Erdogan en zijn regering van dieven!

Vorm actiecomités voor de voorbereiding van een volledige algemene staking om de regering neer te halen!

Voor een arbeiders- en boerenregering!

Lang leve de Socialistische Revolutie!

Arbeiders aller landen, verenigt u!

Source: Weg met Erdogan en zijn regering van dieven!